Bruce peninsula en familiebezoek

Maandag, 5 maart 2012
Jeroen heeft een aardige route uitgestippeld naar het noorden. Een flinke rit en daarom we vertrekken op tijd. De tank vol, lunchpakketjes, water en wat te snoepen aan boord. We herkennen dat we in een streek rijden waar veel Mennonieten wonen. Aan weerszijden van de weg is een gravelstrook die wordt gebruikt door de Mennonieten met paard en wagen. Een enkele keer zien we ze rijden, maar meestal zijn we te laat om een foto te nemen. Hoe verder we naar het noorden komen hoe meer sneeuw er ligt. Bij Owen Sound, dat aan de gelijknamige baai ligt, die deel uitmaakt van Lake Huron, houden we een sanitaire stop en pikken we een koffie op. Met het uitzicht op de baai laten we ons de lunch smaken. Wiarton ligt aan het begin van Bruce Peninsula. Een groot deel van het schiereiland wordt in beslag genomen door een indianenreservaat. We werpen een blik op het vliegveld van Wiarton, dat over een kleine terminal beschikt maar waar verder weinig activiteit is. We willen naar Cape Croker, het uiterste puntje, maar het blijkt een waar doolhof en de wegnamen lijken niet te kloppen. Dan maar verder langs de kust richting Hope Bay om daar het schiereiland over te steken naar de westzijde. De weg loopt over een kampeerterrein, dat gesloten is in de winter. Er ligt veel sneeuw. De weg wordt smaller en steiler. Als we vast dreigen te lopen in de sneeuw, is de enige mogelijkheid achteruit de heuvel af te glijden. Terwijl ik in het grijnzende gezicht kijk van Jeroen, die chauffeurt en in de achterruit de weg volgt, staat het zweet onder mijn neus. Ik ben blij als we veilig de iets bredere en schonere weg bereiken. We doorkruizen het schiereiland en komen bij Red Bay aan de andere zijde. We volgen de weg naar het zuiden, die niet echt langs Lake Huron loopt. Bij Sauble Beach nemen we een kijkje aan het strand. Er ligt een vreemd gevormde wal langs zee, misschien wel een rand van besneeuwd kruiend ijs. De wielkassen van de auto zijn volgelopen met sneeuw en ijs, dat nu de banden raakt. Jeroen hakt de hompen ertussenuit en we volgen weg 21 naar Kincardine, waar we weg 9 landinwaarts nemen. Het schemert. We hebben de afspraak na zes uur uit te kijken naar een gezellig restaurantje. Als het niet lukt, wordt het het Swiss Chalet in Cambridge. Maar we hebben geluk. In Clifford vinden we kort na 18:00u langs de weg een gezellig restaurantje met een bescheiden menukaart. De bediening is uiterst vriendelijk. In het donker rijden we terug naar het hotel waar we rond 20:30u aankomen.

Dinsdag, 6 maart 2012
Jeroen zet ons af bij het verpleeghuis en doet een kleine verkenningstocht in de omgeving. Op onze wandeling met Ada door het gebouw ontdekken we dat er in het winkeltje een koffiehoek is, waar we haar mee naar toe kunnen nemen zodat ze eens van de kamer weg is. We installeren Ada in de eetzaal voor haar lunch. Jeroen staat op ons te wachten en we rijden naar Conestoga Mall en kopen er een nieuwe raambevestiging voor het navigatiesysteem omdat de veer uit de huidige bevestiging gesprongen is en lunchen op het "vreetplein". Met een omweg rijden we, deels over besneeuwde onverharde wegen, naar Tavistock, waar we uitgenodigd zijn bij Carol en Gerald. We worden allerhartelijkst ontvangen en verwend met hapjes, een goed glas wijn en een heerlijke maaltijd met een smakelijke kalkoen. We praten bij over de kinderen, de familie en wat ons zoal bezighoudt en gaan pas laat op de avond terug naar het hotel. Voldaan over de gezellige avond.