Glibberen in het noorden en alweer een feestje

Vrijdag, 9 maart 2012
Het sneeuwt licht op de dag dat we een tocht naar het noorden willen ondernemen. Maar eerst gaan we naar Ada. Jeroen voegt zich iets later bij ons; hij heeft nog wat telefoontjes te plegen. Ada zit helemaal alleen in de eetzaal en hakt in op een stukje toast terwijl ze huilerig haar beklag doen. We hebben geen idee wat er gebeurd is en nemen haar met instemming van de verpleging mee naar de kamer om haar schoon te poetsen en te proberen haar af te leiden met het nieuwe setje, maar het blijft moeizaam. Pas in de koffiecorner, bij de komst van Jeroen, vrolijkt ze wat op. Na de koffie en de wandeling installeren we Ada voor de tv en beginnen aan onze tocht naar het noorden. De route naar Lake Huron ligt wat meer naar het oosten dan die eerder deze week. Na even rijden ligt er al meer sneeuw en spoedig komen we terecht in onstuimig winterweer. Jachtsneeuw ontneemt soms het zicht op de weg en Jeroen oppert optimistisch om naar de bomen en de electriciteitsmasten te kijken om het verloop van de weg te zien. Als altijd in voor avontuur. Bij de Flying Spatula in Flesherton houden we een sanitaire stop en nemen we koffie mee. De zak broodjes eten we al rijdend in een vlot tempo leeg. De mooie golvende weg brengt ons naar het ijzige Lake Huron. Te koud voor een wandeling. We volgen de weg langs Lake Huron en passeren de skipistes van de Blue Mountains. De kust langs Lake Huron valt misschien iets tegen, maar de weg naar Honey Harbour is in winterse omstandigheden in elk geval heel mooi. De haven is dichtgevroren en verlaten en er ligt een dik pak sneeuw. De glooiende weg langs bevroren kreken, besneeuwde velden en een enkel klein dorp is spannend. Soms vraag ik me af of we de helling wel op zullen komen. Als we stoppen om de navigatie in te stellen, is er meteen een Canadees die vraagt of we hulp nodig hebben. Hartelijkheid die misschien noodzakelijk is in een dergelijk klimaat, maar evenwel hartverwarmend. Via South Bay, Big Chute en Severn Falls rijden we naar Coldwater waar we weer een beetje in de bewoonde wereld komen. Bij Orillia passeren we Lake Simcoe, dat helemaal dichtgevroren lijkt. Net voor Beaverton rijden we langs de oever van het meer. We zijn van plan in dit dorp te eten, maar we kunnen niets vinden. Het begint weer te sneeuwen, het wordt nu snel donker op de onverlichte weg naar het zuiden. Het lijkt ons beter om nog bij daglicht door te rijden naar een goed berijdbare grotere weg en maar even te wachten met eten. Holland Landing stellen we in op de navigatie. Ook daar ontdekken we geen aantrekkelijke eetgelegenheid. Verder maar weer richting Cambridge via HWY9. Via Erin en Guelph komen we terug in Cambridge waar we even voor negen uur Swiss Chalet binnenrollen. Het restaurant is wat sfeer betreft niet helemaal wat we in gedachten hadden, maar we laten ons de combi van een gegrilde kippetje en spareribs goed smaken, al lang blij dat er nog iets open was.

Zaterdag, 10 maart 2012
De koffiehoek in het winkeltje van het verpleeghuis is helaas vandaag dicht. Dus wandelen we met Ada door het hele gebouw. Zoals inmiddels gebruikelijk brengen we haar om lunchtijd naar de eetzaal en halen dan Jeroen op in het hotel. Na de lange rit van gister was hij toe aan even relaxen. In Hespeler gaan we naar een LCBO, dé drankwinkelketen in deze omgeving en nemen we een lichte lunch bij Tim Hortons. Om 14:00u worden we bij Bob en Dorothy verwacht. Ze hebben een feestje georganiseerd waarvoor de hele familie is uitgenodigd. Natuurlijk hebben we bijna iedereen al op Ada's verjaardagsfeestje gezien, maar nu zijn ook de achterkleinkinderen aanwezig. De salontafel is volgepakt met heerlijke hapjes, speciaal voor ons wordt een goed glas wijn geschonken en Kim, Tanya, Grace en Michelle hebben elk een lekker gerecht bereid. Het is een vrolijke boel, er wordt gepraat en gelachen en als we ontdekken dat komende nacht ook de klok nog een uur vooruit gaat, krijgen we om 22:30u haast om naar huis te gaan. Gelukkig hebben we een privéchauffeur.