Perigord-Dordogne, laatste deel

Dinsdag, 19 juni 2012, verjaardag van Els
De bastide Domme, hoog gelegen boven de Dordogne, houdt terecht campers angstvallig buiten haar poorten en heeft het opgelost door een aparte parkeerplaats aan te bieden waar we wel voor moeten omrijden. Bastides werden in de 13e eeuw haastig gebouwd om onbewoonde gebieden te bezetten met het oog op de ophanden zijnde oorlog. Een soort Middeleeuwse nieuwbouwwijken, gebouwd volgens een vast stramien en met versterkte grenzen. Ondanks de haastige bouw ziet Domme er solide uit met huizen met dikke muren uit natuursteen in een warme tint.
Geen één seconde is het droog tijdens ons bezoek aan het stadje en dat drukt de pret een beetje maar we lopen braaf het rondje. Op het centrale plein staat een markthal waaronder zich een grot bevindt. Hier verstopten de burgers zich tijdens de 100-jarige oorlog. We bekijken de niet bijzonder mooie kerk, het uitzicht over de Dordogne en lopen via smalle steegjes weer terug naar de parkeerplaats waar we eerst droge kleren aantrekken en dan lunchen. De volgende stop is bij Lidl in Sarlat la Canéda. De camperplaats kunnen we met moeite vinden. In elk boek staat iets anders. Uiteindelijk vinden we er één. Hij ligt aan de D704, heeft kleine plaatsen, is volgepakt en bovendien niet vlak. We doen het ermee, omdat we morgen deze stad willen bekijken.

Woensdag 20 juni 2012
Het is maar tien minuten lopen naar het centrum van Sarlat, het middelpunt van de Franse handel in foie gras. Dat we de juiste steeg nemen, is meer geluk dan wijsheid: we komen precies uit in het centrum en zijn verbijsterd over zoveel drukte op de vroege ochtend. Massa's mensen in de straten en op de terrassen. Bij het VVV vragen we om opheldering: er blijkt ook op woensdagochtend markt te zijn, vooral met lokale producten. We kopen een plattegrond met routebeschrijving en informatie. De kerk St. Sacerdos heeft een warme lichtinval binnenin, mooie gebrandschilderde ramen en een bijzonder orgel uit de 18e eeuw. Vóór de kerk maken een man en vrouw muziek, zij op een viool, hij op een gitaar met twee stelen. Het klinkt prachtig en ik ben er haast door ontroerd. We lopen door de Rue de Liberté tot aan het gelijknamige plein en passeren kramen met worsten, foie gras, blikken met eend, groenten en fruit, noten, paddestoelen. We waren enthousiast over Perigueux, maar hier vinden we het nog leuker. Niet alleen de straten en gebouwen zijn sfeervol, ook de producten op de markt en de mensen die er rondlopen, zijn het bekijken waard. Ogen en oren komen we te kort en bovendien ruikt het ook nog overal lekker. Het ene straatje is nog mooier dan het ander. We lopen door Rue de la Salamandre, embleem van koning Frans 1 en nu symbool van Sarlat en betreden de Lanterne des Morts, een bijzonder kegelvormig gebouwtje. We brengen veel langer in de stad door dan gepland en vinden ook nog een heerlijk terras waar we eten. We kiezen voor lokale gerechten: terrine de foie gras, confit de canard en fromage de chèvre. En de ober die ons het eten serveert, kan zo aan de slag als standup comedian.
Om 14:30 uur zijn we terug bij de camper. We hebben dringend water nodig maar de waterzuil blijkt kapot en we hebben onze hoop gevestigd op de volgende overnachtingsplek. We hebben de moeite niet genomen om in Sarlat internet te zoeken, wel hebben we bij het VVV een kaart meegenomen met wifi-punten. Eén is vlakbij, een Mac Donalds. We besluiten deze aan te doen. Het Carrefourfiliaal dat er naast staat, blijkt parkeerplaatsen voor campers te hebben en een waterzuil. Maar helaas blijkt ook deze niet te werken. Gelukkig krijgen we bij de klantenservice onze centjes terug, maar we zijn er een hoop tijd mee kwijt. Succesvoller ben ik bij Mac Donalds: binnen korte tijd heb ik verslag en foto's geplaatst.
De camperplaats in St. Leon sur Vézère heeft een waterzuil waar een technomunt in moet en die moeten we eerst in het dorp gaan halen, zucht. Maar dan hebben we ineens veel munten, veel water en kunnen we heerlijk douchen. Daarna maken we, in het donker, een wandeling door het dorp. Ook hier een aardig kasteel met hoge torens, een mooi kerkje en de rivier met mooie oevers met treurwilgen. Maar het hele dorp slaapt al, geen mens te bekennen.
(Route: D6, D47, D706)

Donderdag 21 juni 2012, Tony 80 jaar!!
Maison Forte de Reignac zit vijf kilometer terug spectaculair aan een rots gekleefd. De leuke jonge vrouw aan de balie stelt een route voor door het gebouw en adviseert om van de bovenste grotten terug te vliegen naar de auto. En als blijkt dat we toch niet kunnen vliegen dan jammer...boem...we gaan schaterend naar binnen. De uitgebreide uitleg in het Nederlands is geweldig. We zijn vooral onder de indruk hoe geloofwaardig en authentiek alles eruitziet; je krijgt een goede indruk van hoe het er in de Middeleeuwen aan toe ging en hoe de grotwoning benut werd. Boven de woning kon men zich, in geval van dreiging, terugtrekken in grotten, die overigens ook al vóór de jaartelling bewoond werden. Mooi vinden we vooral de keuken en de salon, waar het haardvuur brandt en waar we de geschiedenis letterlijk kunnen ruiken. De vloer in de salon is gelegd met pisé-steentjes. Alleen al in de salon liggen er 17.000.
Schokkend was de tentoonstelling in de laatste ruimte van martelwerktuigen die overal ter wereld gebruikt werden en soms nog. Onbegrijpelijk hoe mensen dat allemaal bedacht krijgen.
We lunchen onderweg naar Hautefort, waar we morgen onze laatste excursie houden. Aan de hand van de foto in het camperboek traceren we onze slaapplaats met uitzicht op het enorme kasteel. Helaas blijven we er alleen staan. Er komen wel een paar campers maar kennelijk bevalt de plek niet. We kopen een boule de campagne in het dorp, maken een rondje en ontdekken alvast de ingang van het kasteel.
(Route: D67, D65, D704)

Vrijdag 22 juni 2012
We nemen afscheid van het departement Perigord-Dordogne met een bezoek aan het kasteel van Hautefort. Gelegen op een rots domineert het imposante gebouw de omgeving. Het kasteel heeft in de zestiende eeuw zijn huidige vorm gekregen, werd meermalen geteisterd door brand en weer hersteld. De appartementen van de laatste bewoonster, mevrouw Basterd, zijn open voor publiek, evenals de kapel en de publieke oven. Binnen vinden we het kasteel minder indrukwekkend dan de buitenkant en de ligging ervan. De kasteeltuin vol buxussen is opnieuw een ode aan de snoeikunst. Het plantsoen van 40 ha. slaan we over. Na de lunch rijden we de korte afstand naar Lanouaille, een klein dorp met een prima camperplaats met alle voorzieningen gratis. We maken een korte wandeling door het dorp dat, behalve een paar winkels, weinig te bieden heeft.
(Route: D704)