Sterea Ellada, deel 2

Woensdag 11 mei 2011, verjaardag van Arja
Al om 7:30u (Griekse tijd) zit ik aan de laptop om het verslag en de foto’s te plaatsen. Tot laat gisteravond heb ik eraan gewerkt. Toen ik eindelijk zover was, kreeg ik geen internetverbinding meer. Voorlopig zullen we niet op campings staan en geen internet hebben, dus het moet klaar.
De deelnemers aan de ANWB kampeerreis trekken verder en laten de camping doodstil achter met alle mooie plekken met uitzicht beschikbaar voor een ander.
Vijf kilometer ten zuidwesten van Galaxidi vinden we een mooie kleine baai (N38°20’49”-O22°21’32”) omgeven door bergen. In eerste instantie lijkt het hier verlaten, maar als we een poosje buiten zitten, zien we van alles. De weg loopt hoog langs de helling. Het verkeer, in Dinky Toy formaat, zien we al van ver aankomen. Soms komen er Grieken om te zwemmen. Rechts in de baai staan een paar caravans. Er arriveert een auto en er wordt een caravan bijgeplaatst. Langs de hellingen loopt een herder met een kudde geiten, die voor de nacht worden ondergebracht in lage schuren. Drie Grieken laten een bootje te water. De auto die het bootje tot aan de waterrand brengt, loopt vast in het losse kiezelstrand en komt er met behulp van onze rubberen mat weer uit. Na de drukke en volle camping, genieten we extra van de rust en de ruimte hier.
’s Avonds lezen we en kijken we naar DWDD en de KRO-detective Barnaby.

Donderdag 12 mei 2011
In de vroege ochtenduren zwemt een naakte Griek zijn baantjes. De geiten verlaten, luid mekkerend, hun lage behuizing en klauteren de helling op, met de herder voorop op zoek naar een mals blaadje.
Jan hangt de thermometer in het water en besluit dat 20° aangenaam genoeg is voor een bad. Het loopt moeilijk op de iets te wijde badslippers, maar zij bewijzen hun nut tegen de zee-egels en kwallen. Een Nederlandse camper merkt vanaf de weg onze aanwezigheid op en komt polshoogte nemen voor de toekomst. Dat zijn de hoogtepunten in onze baai vandaag.
Heerlijk weer om buiten te zitten. We lezen, Jan kookt extra maaltijden en we blijven hier nog een nacht.

Vrijdag 13 mei 2011
Het haventje met een geparkeerde camper, dat we zagen op onze terugweg van T.L. Mornon meer, samen met Jeroen, vinden we helaas niet meer terug. Het is een heldere dag en de bergen van Peloponnesos aan de andere kant van de Golf van Korinthe zijn goed te zien. Een kleine 40 km. verder naar het westen ligt Glifada, tegenover het eiland Trizonia. Vanuit het haventje vaart regelmatig een kleine boot naar het eiland. Naast de haven, aan de rand van het dorp, ligt een flinke parkeerplaats en die is uitstekend geschikt als overnachtingsplaats (N38°22’32”-O22°04’57”). We wandelen langs de aardige boulevard naar het centrum van het dorp en doen een paar hoognodige inkopen bij de mini supermarkt en de bakker. Voor de rest van de middag installeren we ons met een boek op het strand.

Zaterdag 14 mei 2011
Nog van twee camperplaatsen hebben we via internet coördinaten gevonden en dan is het op en zijn we op onze eigen vindingrijkheid aangewezen. Genoeg ruimte om te staan, constateren we, bij het strand van Xiliadou. Maar het is er zo vervuild dat we hier niet willen blijven. Het enige aardige in het plaatsje is een blauw zeemans kerkje. Onze laatste kans is in Nafpaktos, maar die plek vinden we te afgelegen, zodat we brutaal parkeren aan de boulevard en daar uiteindelijk overnachten (N38°23’13”-O21°49’15”). De Grieken kijken er niet van op of om.
Nafpaktos oogt enigszins mondain. Mooie huizen, goed verzorgde en druk bezette terrassen langs de boulevard en een intieme gezellige haven. Boven de stad gelegen, diep in het groen, ligt een fort waarvan de vestingmuur bijna tot in zee loopt. We wandelen er een paar uur rond.
Op het kiezelstrand liggen glimmend ingevette meisjes. Uitslovende jongens doen kunstjes in het water om aandacht te trekken. Het is vermakelijk om te zien hoe ze om elkaar heen draaien, daar hoef je de taal niet voor te spreken. We zitten er bij op onze stoeltjes en gluren over onze boeken.
Het gezin merk ik op doordat de moeder op het strand schichtig rondkijkt, haar broek laat zakken en gaat zitten plassen. De dochter van een jaar of zes, in een rood jurkje, staat er opgelaten bij en kijkt rond of niemand het ziet. Het zoontje van rond de twee jaar wordt daarna op de stoep verschoond. Vader zit in zijn hemd op een stoel in de schaduw ter hoogte van zijn aftandse vrachtwagentje. Het vrachtwagengedeelte is met latten in elkaar getimmerd. Bovenop de cabine staat een luidspreker, waar Griekse woorden uitrollen die de bevolking moeten overhalen hun oude spullen af te staan. Oud ijzer, vermoeden wij. Achterin de vrachtwagen is een plek ingeruimd voor de handel, met een zeil afgescheiden van het gedeelte waar het gezin kennelijk in slaapt bij slecht weer. Vanavond slapen ze allemaal onder een dekentje op het kiezelstrand. Morgenochtend nestelen ze zich op een rij in de cabine, wordt de luidspreker aangezet en gaat het weer voort met de handel.

Zondag 15 mei 2011
De boulevard is verlaten en heerlijk rustig. We spoken niet veel uit vandaag. Een ommetje aan het eind van de middag is alles waar we ons vandaag toe kunnen zetten. De rest van de dag brengen we lezend door aan het strand waar ook de meisjes weer zijn, maar de jongens ontbreken.

Maandag 16 mei 2011
De kastjes zijn tijdens de hele reis nog niet zo leeg geweest en onze eerste zorg vandaag is de voorraden aan te vullen. We zijn nog maar 23 km. verwijderd van de haven van Patras waar vrijdag onze boot vertrekt. Tijd genoeg om nog wat verder naar het westen te rijden. Mesolongi is gelegen in de delta van de rivier Evinos. Zoutwinning is in deze omgeving een belangrijke bron van inkomsten en dat zou de verklaring kunnen zijn voor de aanleg van de lange weg door het water naar het gehucht Tourlidas, bestaande uit een hotel en drie restaurants. We waaien er ons hemd uit. De zoutpannen trekken allerlei soorten vogels aan die afkomen op de dubbelzoute garnalen. We zien hele groepen vogels, hoog op de poten, staan smullen. De lange nekken gebogen, de kop onder water.
We overnachten in Kato Vasiliki (N38°21’06”-O21°37’41”), alweer aan het strand en hebben zicht op de andere kant van de tolbrug en op Patras.
’s Avonds bel ik met Anita.

Dinsdag 17 mei 2011, verjaardag van Trix
Douchen in de camper blijft een hele gebeurtenis, al was het alleen al omdat je alles weer droog moet maken. De watertank mogen we erna vullen bij de plaatselijke kroeg. We rijden met de camper naar de andere kant van het dorp waar een schitterende baai ligt met een enorme rots. Eigenlijk zouden we het geweldig vinden daar overnachten, maar het is afgelegen en we zoeken liever de beschutting van het dorp. We brengen er de dag door. Uit de wind is het er goed toeven. Jan benut het feit dat ik buiten zit en legt een nieuw 12V stopcontact aan. Even lijkt het erop dat we gezelschap krijgen, maar helaas vertrekt de camper weer. Tegen etenstijd gaan we op de oude plek aan de rand van het dorp staan.
’s Avonds verbeter ik op de iPad bij het spelletje Blocks Classic de score van Jeroen met één punt, haha.

Woensdag 18 mei 2011
De ronde van Griekenland zit erop. Via de mooie maar dure tolbrug (12,90 euro) van Antirio naar Rio verruilen we Sterea Ellada voor de Peloponnesos en arriveren vroeg in de middag in Diakofta, op onze allereerste overnachtingsplek in Griekenland. Het is er een stuk drukker dan 6 weken geleden. Behalve zes campers zijn er twee vissers, die tien hengels hebben uitstaan. Ze worden gadegeslagen door een Griek op een quad. Hij meent dat we genieten van de luide muziek die zijn radiootje produceert. Arabisch aandoende jengelmuziek. Onze Nederlandse buren geven hem een glaasje wijn, waardoor hij zeker geen aanstalten maakt om te vertrekken, laat staan zijn muziek af te zetten. Elke zin in mijn boek lees ik meerdere malen.
We blijven hier tot vrijdag, de dag waarop onze boot naar Ancona vertrekt.

Donderdag 19 mei 2011
Onze laatste dag in Griekenland begint bewolkt en er valt zo nu en dan een buitje. Jan maakt een voorraadje maaltijden voor de komende week. Om 15:00u wandelen we naar het dorp. Vanaf het station vertrekt over een smal spoor een treintje door bergen en kloven naar Kalavryta. Wij hebben de route aan het begin van de reis met de camper gereden. Misschien dat we een volgende keer toch de trein nog eens nemen. Het schijnt een interessante ervaring te zijn.
Diakofta heeft een redelijke winkelstraat. Bij de groenteboer kopen we een doosje onbekende gele vruchten, die we overal aan de bomen zien hangen en nog een paar van die heerlijke Griekse tomaten. We kijken alvast hoe we morgen het beste het dorp kunnen verlaten en lopen terug langs de haven. Aan de overkant van de Golf van Korinthe ligt de Parnassos; het lijkt of er vannacht sneeuw gevallen is op de berg. We menen te zien waar onze kleine baai ligt en waar Delphi ongeveer moet zijn. Intussen is het stralend weer geworden met weinig wind. Op de camperplaats hebben we Nederlandse buren gekregen, praatgraag van aard en we verkletsen de rest van de middag. Voor het eerst eten we buiten, maar zodra de zon onder is, haasten we ons naar binnen. Van de vruchten kunnen we haast niet afblijven: wat zijn die lekker!