Op bezoek bij Ada

Zaterdag, 3 maart 2012
Onze ingebouwde Europese wekker zegt om 5:00u dat het de hoogste tijd is om op te staan. We rekken het nog tot even voor zevenen en gaan er dan uit. Jan verzamelt een aantrekkelijk ontbijt bij het buffet en sleept het naar de kamer. We maken plannen voor vandaag. Voor een eerste bezoek aan Ada gaan Jan en ik samen. In het verpleeghuis lijkt alles onveranderd behalve dan dat het handenontsmettingapparaat nu geautomatiseerd is. In de Prestonwing, de afdeling waar Ada verblijft, aarzelen we. De foto van Ada staat bij een andere deur. Kennelijk is ze van kamer veranderd. Achter ons horen we een heldere stem in het Nederlands zeggen: "ik ben hier". We draaien ons om en daar zit Ada in de rolstoel met een stralend gezicht. Keurig gekapt en netjes gekleed. Op onze namen komt ze niet, maar het is duidelijk dat ze weet dat we bij elkaar horen. Lange tijd zit ze met Jan's hand in die van haar geklemd. We vinden haar achteruit gegaan sinds we hier drie jaar geleden waren. Een echt gesprek is er niet mogelijk, maar soms komt er een verrassend heldere en begrijpelijke opmerking tussendoor. Ze geniet zichtbaar van het dropje dat we in haar mond stoppen. We wandelen met haar door de gangen van het tehuis, helaas is het te guur om met haar naar buiten te gaan. We staan stil bij elk schilderij en ieder uitzicht. Voor het een heeft ze meer belangstelling dan voor het ander. Tegen etenstijd brengen we haar naar de eetzaal en nemen afscheid. Morgen komen we terug voor haar verjaardagsfeestje. Jeroen staat buiten op ons te wachten. Hij heeft de tijd doorgebracht bij Tim Hortons met koffie en de reisgids. Het lijkt hem leuk om vanmiddag langs de boerderij te rijden en langs Overlea Drive. Aan beide heeft hij herinneringen.
Overlea Drive in Kitchener is snel gevonden. We maken rondom foto's van het huis. Om het plaatsje, waar we veel tijd doorbrachten, staat nu een schutting. Verder lijkt het onveranderd. We doen boodschappen bij de vertrouwde mall en eten een heerlijk broodje bij Subway. Dan gaan we op zoek naar de boerderij. Drie jaar geleden reden we er rechtstreeks naar toe. Nu kunnen we hem niet vinden. Uiteindelijk besluiten we naar Bob en Dorothy te gaan. We zijn er van overtuigd dat we de boerderij van daaruit wel kunnen vinden. Het is een hartelijk weerzin met de oudste dochter van Ada en haar man. Ook de oudste kleindochter Kim is er, samen met de tweeling Connor en Zack. Wat zijn de mannen groot geworden! En Connor is nog steeds een spraakzaam kereltje. Voor het donker wordt, gaan we onze zoektocht voltooien. De boerderij is nu rap gevonden. Veranderingen aan kruisingen en aansluitingen hebben ons, volgens Dorothy, de das om gedaan. We eten bij Applebees, vlakbij het hotel. Jan en Jeroen smullen van hun kingsize rack, ik ben meer dan tevreden over mijn kipfilet met garnalen.