Centraal Peloponnesos

Woensdag 13 april 2011
Ons eerste doel vandaag is Lidl in Amaliada. De taal is een aardig obstakel. Geen één etiket kunnen we lezen. Gelukkig is een aantal artikelen herkenbaar aan de verpakking. En of het gekochte water mèt of zonder koolzuur is, zullen we moeten afwachten. Het winkelpersoneel begreep in elk geval niets van onze vraag. We tanken diesel voor € 1,499 per liter. Wonderlijk dat we dat nu ineens een goede prijs vinden.
Via de E55 rijden we richting Olympia. Weerszijden van de weg staan vol cipressen, olijfbomen, brem en mimosa. Zodra de weg naar het oosten draait, wordt het landschap heuvelachtig. Vroeg in de middag komen we aan in Olympia en kiezen voor camping Alphios (N37°38'35"-O21°37'10"), een terrassencamping gelegen tegen een heuvel en op een kilometer afstand van het oude Olympia. De toegangsweg is steil en heeft nauwe haarspeldbochten. De jonge vrouw van de camping spreekt uitstekend Engels en we hebben een geanimeerd gesprek met haar over de situatie in Griekenland.
Voor internet moet ik bij de receptie op het terras gaan zitten. Eindelijk lukt het om via de laptop foto’s bij de laatste reisverslagen te plaatsen. Daarna haast ik me, halfbevroren, naar de camper.
Het regent.

Donderdag 14 april 2011
Uitgerekend vandaag staken de Grieken. Een melding bij het kaartloket verontschuldigt zich voor de overlast. “Alleen de archeologische site is geopend”, snauwt de dame aan het loket me toe, als ik informeer. Wellicht is de vrouw geïrriteerd door alle vragen van toeristen. Het museum blijft dicht.
Het is een enorme drukte op de plaats. In niets lijkt het op een voorseizoen.
Aan de hand van een plattegrond in onze reisgids proberen we orde te scheppen in de stenen chaos. En dat lukt goed. Elk gebouw op de kaart herkennen we. Olympia, vernoemd naar de verblijfplaats van Zeus, de berg Olympus, was gedurende 1.000 jaar een religieus en sportief centrum. Zeus werd er vereerd en de eerste Olympische Spelen, aan Zeus gewijd, werden er georganiseerd in 776 v.C. We zien resten van tempels zoals die van Zeus en Hera en tal van voorzieningen voor atleten, zoals het trainingscentrum, de baden, het zwembad en het stadion. En als toegift vele bloeiende bomen in helder paars, cipressen en olijfbomen. De tempel van Zeus vinden we het meest indrukwekkend. Ondanks er geen steen meer op elkaar staat, krijg je een goede indruk van de omvang van het gebouw. Het antieke Olympia werd uiteindelijk verwoest door verschillende aardbevingen in de 5e en 6e eeuw n.C. en na overstroming van de rivier Alfeios bedekt met een dikke laag modder. Duitsers zijn in 1875 met opgravingen begonnen.
Terug lopen we door de hoofdstraat van Olympia, pinnen, wippen even binnen bij de supermarkt, die van de echtgenoot is van de jonge vrouw op de camping, kopen een gedetailleerde kaart van de Peloponnesos en een kookboek en klauteren dan weer omhoog naar de camping.
We internetten een poosje en plaatsen zonder problemen een nieuw reisverslag met foto’s. Een Nederlander, die Jan iets vraagt over de tv ontvangst in Griekenland, geeft ons waardevolle informatie over de tocht die we morgen willen maken door de Loúsioskloof.

Vrijdag 15 april 2011
Tien graden geeft de thermometer aan als we opstaan. We haasten ons, want we hebben een lange rit voor de boeg door de bergen. Vooral naar de Loúsioskloof kijk ik uit maar ik zie er ook een beetje tegenop. Je weet niet wat je te wachten staat en ik ben bang dat we klem komen te zitten. Gelukkig heeft Jan daar helemaal geen last van. Om half tien rijden we de weg op richting Tripoli. Een adembenemende weg met mooie uitzichten. We passeren aardige dorpen, verschillende kleine witte kerken met de typisch Griekse pannendaken en miniatuurkerkjes langs de weg, waarschijnlijk als gedenkteken voor een verloren geliefde. De cipressen geven iets schilderachtigs aan het landschap. Het lijkt of Van Gogh er met zijn penseel donkergroene streepjes in aan heeft gebracht. Het stadje Langadia is mooi gelegen tegen de berghelling. We waren graag neergestreken op een van de aantrekkelijke terrasjes met uitzicht over het dal, maar een parkeerplaats voor een camper zien we niet in de nauwe straten. Bij Karkalou draaien we een kleinere weg in die parallel loopt aan de rivier Loúsios, hier nog een braaf stroompje.
In Dimitsana, gelegen op een bergkam, begint onze weg naar de kloof. De weg is steil en bochtig en op sommige plaatsen niet breed genoeg om een andere auto te passeren, maar gelukkig is er amper verkeer. We komen bij een te smalle brug over de rivier waar we beslist niet overheen kunnen. Vóór de brug is aan de linkerzijde parkeergelegenheid voor één camper. Met moeite draaien we de camper, parkeren hem op de plek, die gelukkig vrij is, en gaan te voet verder over het smalle Loúsiospad naar een van de vele kloosters die er in de kloof zijn, Néa Moni Filosófou. Een geweldige wandeling van vijf kwartier. Op en langs het pad bloemen in allerlei kleuren, bloeiende bomen en een prachtige uitzicht op de kloof. We worden hartelijk ontvangen in het klooster, bekijken de kleine kapel met fresco’s en krijgen een glas water en een stukje Turkish delight aangeboden. Via de weg lopen we in ruim een uur terug naar de camper en rijden de steile weg weer omhoog naar Dimitsana. Bovenaan de weg, op een parkeerplaats bij het Watermolenmuseum (N37°35’06”-O22°02’47”), ziet Jan de camper staan van Fransen die afgelopen nacht op de camping naast ons stonden. We draaien de parkeerplaats op en informeren of zij hier de nacht gaan doorbrengen. Dit is het geval en wij besluiten ook te blijven staan. Tot onze verbazing duikt de zwerfhond op die we eerder bij het klooster zagen.

Zaterdag 16 april 2011
De steile weg sluit in een onhandige hoek aan op de hoofdweg waardoor het onmogelijk is in één keer rechtsaf te slaan. Met slippende koppeling, ronkende motor en piepende banden lukt het uiteindelijk. Een zegen dat er zo weinig verkeer op de weg is. Regen, een laaghangend wolkendek en 6° benemen ons de lust een tweede traject te lopen in de Loúsioskloof. We beperken ons tot het volgen van de mooie route via Stemnitsa, Elliniko, Karitena en Andritsena. We rijden op ca. 1.100m. hoogte. Het laaghangende wolkendek onttrekt helaas een groot deel van het dal aan ons zicht. Tussen Karitena en Andritsena verandert het landschap. Veel meer rotsen en voornamelijk lage begroeiing. Na Andritsena verslechtert de weg. Er liggen veel rotsblokken op de weg, het gebied is onherbergzaam en verlaten. Het doet ons denken aan Calabrië in Italië. En niet één verkeersbord is zonder kogelgaten of schade van schothagel! We willen terug naar de kust via Nea Figalia, maar in Linisteria wacht ons een onaangename verrassing. In het dorp is de steile, autobrede weg opgebroken. Er is geen mogelijkheid om te draaien en we moeten achteruit de berg af tot aan een splitsing. Optimistisch slaat Jan de andere weg in, in de hoop zo langs het obstakel te komen. De weg daalt, stijgt, wordt steeds smaller terwijl het wegdek verslechtert. Als Jan polshoogte gaat nemen, blijkt dat we in het dorp maar 2,5m. doorgang hebben. Jan durft het wel aan, maar ik niet en we rijden weer achteruit, nu bergopwaarts. Daar draaien we en rijden terug naar Andritsena en nemen daar een omweg via Dragogi om uiteindelijk op dezelfde weg uit te komen maar nu voorbij Linisteria.
Pas na Nea Figalia hebben we het gevoel weer terug te zijn in de bewoonde wereld. Bij Elea verlaten we de E55 op zoek naar een camperplek in een pijnbomenbos. We komen bij het strand, zien de bomen, maar geen campers. We overleggen juist wat te doen als naast ons een man op een fiets stopt en in het Nederlands vraagt of we verdwaald zijn. Het blijkt Jos te zijn, die we al een paar maal tegengekomen zijn. Hij wijst ons de weg. We vinden een aardige plek in het mooie pijnbomenbos aan zee (N37°22’11”-O21°41’11”). Het regent.

Zondag 17 april 2011
Donkere wolken, de grootste regendruppen en een vleugje zon laten zich zien door ons Heki-dakraam. We wagen ons niet buiten. Het pijnboombos komt reukloos binnen via alle ramen van de camper, terwijl de regen op het dak klettert, de donder rolt en zich op de bosgrond langzaam een rivier vormt. Ik lees, zittend onder mijn dekentje, Joe Speedboot van Tommy Wieringa; Jan is verdiept in het vijfde deel van Elizabeth George. We hebben kaarsjes aan.