Zuid Peloponnesos

Maandag 18 april 2011
Weg uit het sombere bos. Over de E55 verder naar het zuiden naar Kalamata. Bij Kalo Nero gaan we landinwaarts en komen door een groene heuvelachtige streek. Het is zwaarbewolkt. Het is een korte rit en al vroeg in de middag zijn we in Agnios Konstandinos (N37°00’52”-O22°00’38,8”). Een camperplek aan het strand. Aanvankelijk lijkt het een afgelegen plek, maar er komt toch veel verkeer langs dat via een smalle brug naar onbekende bestemming gaat of parkeert in onze omgeving met onbekende reden en beslagen autoramen. Omdat we vroeg zijn, nemen we de moeite om ook nog naar plekken in Kalamata te kijken. Helaas vinden we deze niet en keren terug naar de eerste plek. Kort na aankomst ben ik blij dat er een Zwitserse camper bij komt, maar de vreugde is van korte duur want ze draaien om en gaan 100m. verderop staan. Ook hier regent het.

Dinsdag 19 april 2011
Wat een toestand gisteravond. We vonden dat we wel een keer Pauw en Witteman konden kijken. Met weer een korte afstand voor de boeg hoefden we de volgende dag niet heel vroeg op te staan. Toen we na afloop aanstalten maakten om naar bed te gaan, stond er buiten een auto geparkeerd met drie mensen erin, die ogenschijnlijk niets zaten te doen. Dat stond ons niet aan. In het donker hebben we de auto rijklaar gemaakt, zijn weggereden en hebben 10km. verderop bij een filiaal van Lidl geparkeerd naast drie vrachtwagens die daar, met gesloten gordijntjes, stonden te overnachten. En daar stonden we een stuk geruster. En zo ontbijten we dus bij Lidl voor de deur met een net gehaald vers broodje en een strakblauwe lucht.
Het wordt een boeiende tocht vandaag. We volgen de kustweg naar het zuidoosten naar de streek die Mani-buiten wordt genoemd. Een bochtige weg met aan de linkerzijde de hoge ruige bergen van het Taygetos gebergte met de hoogste top van de Peloponnesos, 2.404m. Soms buigt de weg af van de kust, waardoor het landschap voortdurend verandert. De hellingen bedekt met allerlei kleuren groen, variërend van het bleke groen van de vele olijfbomen tot het donkere groen van een enkele cipres en bermen vol bloemen. We zijn helemaal onder de indruk van de route van vandaag. Vroeg in de middag komen we aan in het dorp Aghios Nikolaos (N36°49’23”-O22°17’00”), dat een kleine aardige haven heeft. We overnachten er aan zee met vier andere campers.

Woensdag 20 april 2011
We verlaten het dorp om 11:00u voor een korte tocht van ca. 30km. Al snel zien we een mooi kerkje langs de weg en mooie vierkante huizen waarin we de beloofde specifieke architectuur van de streek menen te zien. Maar als we nog eens goed kijken, lijkt het ons nieuwbouw. Een compliment voor de architect, jammer alleen dat er zo veel exact dezelfde panden bij elkaar zijn gezet.
Het schattige kerkje in Nomitsis is zeker 1.000 jaar oud. Het volgende dorp langs de weg, Langada, heeft een mooi kerkje en aardig plein. We passeren Itilo en dalen de berg af naar Neo Itilo, hetgeen schitterende uitzichten oplevert op de baai en de kloof die Mani-buiten scheidt van Mani-binnen. We parkeren aan de boulevard langs de baai (N36°41'35"-O22°23'21"). Er staan drie andere campers.
Het dorp heeft, behalve een paar restaurantjes, niet veel te bieden. We eten bij een taverne. Jan kiest inktvis en ik, bij gebrek aan souvlaki, beefteki met een heerlijke Griekse salade, frietjes, brood en een karafje wijn.

Donderdag 21 april 2011
Voor vandaag een korte route van Neo Itilo naar het dinosauruseierenstrand bij Diros. Een vreemd bonkend geluid trekt onze aandacht. We blijken de pootjes, die de camper meer stabiliteit geven tijdens stilstand, niet ingedraaid te hebben en Jan herinnert zich dat onze stelplankjes er ook nog liggen. We rijden terug om ze op te halen. Daarna gaan we eindelijk op weg richting grotten van Dyros omdat het strand daar vlakbij moet zijn. Bij de toegang naar de grotten is een slagboom en houdt de weg op voor wie niet geïnteresseerd is in dit natuurwonder. De mooie baai en het strand zien we liggen maar ze zijn vanaf deze kant onbereikbaar. We maken op de gok een omweg en komen via een eng smal en steil pad uit bij het strand (N36°38'30"-O22°23'00"). De dinosauruseieren zijn helaas voor een deel op een hoop geschoven in een poging het strand wat egaler te maken. Er staan een paar Duitse campers. Achter de camper, uit de wind brengen we de middag lezend door.

Vrijdag 22 april 2011, verjaardag van Theo
Het dinosauruseierenstrand zou het meest zuidelijke punt worden van onze reis. Nu we echter zo dichtbij zijn bij de zuidpunt van Mani-binnen, besluiten we ook het laatste stuk te rijden. Dit is een veel drogere streek dan het groene Mani-buiten. Een ruige kale bergketen aan onze linkerzijde. Onderaan de hellingen lage begroeiing in een mengeling van brem en groene struikjes, die de wind, de droogte en de brandende zomerzon kunnen weerstaan. Aan de rechterzijde tussen de weg en de zee, olijfbomen. Het verrukkelijke van reizen in dit jaargetijde, we noemden het eerder, is, behalve de nog aangename temperatuur, de kleurrijke en geurige wildebloemenzee in geel, wit, paars, roze en rood. Bermen en weiden staan er vol mee.
Gerolimenas ligt in een baai in de luwte van een grote klif. Daarna is het nog tien kilometer naar Vathia, volgens onze reisgidsen het mooiste dorp van Mani. Op drie plaatsen in verschillende dorpen passen we ternauwernood tussen de huizen door. Vathia, hooggelegen op een berg en met de typische architectuur van Mani blijft onbereikbaar voor ons. Nadat ik een blik geworpen heb in de dorpsstraat en zie dat we er niet door kunnen, draaien we aan de rand van het dorp op de smalle steile weg om, nemen een foto als bewijsstuk en rijden dezelfde weg terug tot aan Aeropoli, waar we oostwaarts gaan naar Githion. We hebben vanaf de andere kant een prachtig uitzicht over de baai van Neo Itilo en de kloof die de scheiding vormt tussen Mani-binnen en Mani-buiten in de omgeving waarvan we eerder overnachtten.
Githion is prachtig gelegen tegen een berghelling en aan zee. Op een lange smalle landstrook in de zee staat een schattig kerkje. De lantarenpalen langs de boulevard zijn voor Pasen versierd met grote paarse strikken. De terrassen zijn goed bezet en de stad maakt een levendige indruk. De mogelijke overnachtingsplaatsen, even buiten Githion, maken helaas een verlaten en naargeestige indruk. We vervroegen daarom ons plan om naar Mystras te gaan om de oude Byzantijnse stad te bekijken en kiezen voor camping Castle View, aan de rand van het dorp (N37°04'09"-O22°22'55").’s Avonds lopen we het dorp in. Een monotoon gezang uit luidsprekers op de kerktoren maakt ons erop attent dat de paaswake daar gehouden wordt. Inwoners van Mystras komen in grote getale, met kaarsen in de handen, naar de kerk. Het kasteel op de berg is mooi verlicht.

Zaterdag 23 april 2011
Jan mist een schoen. Onder de camper staat nog één exemplaar. Waarschijnlijk gepikt door een zwerfhond op zoek naar een Paasdiner. De campingbaas komt, na een ronde op het terrein, aan met de schoen; alleen de veter is opgekauwd, de rest was kennelijk oneetbaar. We ontbijten in de zon, douchen uitgebreid en lummelen wat. Na de lunch gaan we op pad voor een opwarmertje voor onze klimpartij morgen naar de Byzantijnse stad. De wandelroute staat aangegeven in het dorp en klimt in een uur naar het dorp Taygetis gelegen op 700m. De route gaat over een steil pad, bezaaid met keien en rotsblokken dwars door weelderige begroeiing. Het pad wordt aan weerszijden versierd door bloemen in allerlei kleuren; het meest bijzonder vinden we de rode wilde anemonen en kleine paarse wilde cyclamen. Af en toe gunt een gat in de begroeiing ons een blik op de omgeving. Als we na anderhalf uur neerkijken op het kasteel op de berg tegenover ons, begrijpen we dat dit geen opwarmer is, maar een volwaardige klimpartij. Na bijna twee uur klimmen, hebben we het dorp nog niet bereikt en we besluiten terug te gaan. Jan stelt voor het karrenspoor te volgen dat soms het pad doorkruiste. Ondanks het flink daalt, loopt het een stuk prettiger. Het kletteren van water maakt ons waakzaam en tot onze ontzetting zien we dat het karrenspoor ophoudt en er een gapend gat zit van zeker vijf meter tussen ons en het vervolg van het spoor. Weggeslagen door stromend water. We moeten de hele weg terug om het rotspad te zoeken om van deze berg af te komen. Steeds beter kunnen we ons voorstellen hoe Klein Duimpje zich gevoeld moet hebben. Na bijna vijf uur lopen, komen we helemaal afgebrand bij de camping aan. Op de tafel naast onze deur liggen twee tomaatrode eieren en twee ronde broodjes met een gat er in. Een lieve paasattentie van de camping, naar Grieks gebruik. Het broodje smaakt naar eierkoek. Hongerig als we zijn na onze barre tocht is het broodje in een oogwenk verdwenen.
Jan ligt om 22:30 uur in bed. Het zal mij benieuwen of we morgen fut hebben voor die andere berg.

Zondag 24 april 2011, 1e paasdag
We zijn er helemaal klaar voor. Gedoucht, ontbeten, lunchpakket gemaakt en zelfs afgewassen. We voelen ons heel stoer na gisteren. Om te bepalen welke reisgids er mee gaat, blader ik nog even door de boeken. Mijn oog valt op de openingstijden. Eerste paasdag gesloten, zegt de gids. Toch even checken bij de campingbaas, die vrijdag iets anders zei. Nu zegt ook hij dat de Byzantijnse stad haar deuren vandaag gesloten houdt. Zo hebben we onverwacht een vrije dag en onze beenspieren zijn ons daarvoor erkentelijk. Het is een schitterende dag. Ik lees deel 2 in de Elizabeth George-reeks dat zich afspeelt in Schotland. De beelden van onze reis in het najaar van 2010 trekken aan me voorbij. We lunchen buiten en Jan maakt maaltijden voor de komende dagen.

Maandag 25 april 2011, 2e paasdag en verjaardag van Anna
Op zijn hoogtepunt gaf de oude Byzantijnse stad Mystras onderdak aan 20.000 inwoners. Het begon in 1249 met de bouw van een kasteel en onder Byzantijns bewind ontwikkelde zich in de twee eeuwen erna een stad, die een bloeiend centrum werd van kunst, literatuur en filosofie. Vanaf 1460 werd de stad overheerst door de Turken, afgelost door de Venetianen om vervolgens opnieuw in Turkse handen te vallen. Verwoestingen door Russen en Albanezen brachten de stad in verval. In 1922 werd Mystras tot archeologisch gebied benoemd en in 1953 verlieten de laatste inwoners de stad, al wonen er nog steeds een paar kloosterzusters. De ruines zijn vandaag voorwerp van onze aandacht.
Het plan is om 9:00u te vertrekken. Het tijdstip is verstandig maar niet ons bedenksel. Jorgos heeft aangeboden ons naar de ingang van de benedenstad te brengen. Aangezien het vandaag zijn naamdag is, moet hij naar de kerk en kan ons alleen op dit vroege tijdstip wegbrengen. Even voor 9:00u zien we Jorgos echter van de camping afrijden. We aarzelen wat te doen en besluiten te gaan lopen, maar hij komt even later naast ons rijden met de verklaring dat hij moest tanken. De toegang is gratis vandaag en het is nog heerlijk rustig. We verkennen de stad volgens de route die we gisteravond uitstippelden. Al is het stratenplan in werkelijkheid niet zo strak als in de gids.
We bezoeken het Metropolis (het bisschoppelijk paleis en museum), de Evangelistria (kerk), Vrontochion (klooster) met de mooie Odigitriakerk, passeren de Gotische arcade en gaan door de Monemvasiapoort naar de bovenstad. Het Despotenpaleis staat in de steigers: het wordt gereconstrueerd. Bij de Agia Sofiakerk, eerste kerk vanuit de boveningang, is het heel druk. We eten een broodje en wachten tot de mensen weg zijn. We hebben gelezen dat bij de boveningang campers kunnen staan en inderdaad, ze staan er. Het klooster Pandanassa vinden we het meest sfeervol, waarschijnlijk omdat het nog bewoond wordt door nonnen. Op onze weg naar beneden komen we langs het Frangopouloshuis, een van de weinige huizen waarvan de meeste muren nog staan, compleet met rookkanaal en steunberen. Opvallend is dat de kerken in veel betere staat zijn dan de woonhuizen. Dit zal te danken zijn aan de vele gelovigen, die zich het lot ervan aantrokken. Het Peribleptosklooster is helaas gesloten. De fresco’s schijnen bijzonder te zijn. Het klooster ligt wat ons betreft op de mooiste plek: tegen de rotswand en intiem in het groen. De kapelletjes Georgios en Christoforos zijn charmant en in goede staat. We hebben de voorspelde halve dag hier glansrijk doorgebracht en dan hebben we het kasteel zelfs uit ons programma weggelaten, want dat hebben we eergisteren al van bovenaf gezien.
De rest van de middag brengen we door in de zon en bereiden het vervolg van onze reis voor, die ons morgen naar de oostkant van de Peloponnesos zal voeren.