Oost Peloponnesos

Dinsdag 26 april 2011
We zwaaien naar Jorgos als we om 10:00u de poort uitrijden. Eerst geld pinnen in het drukke Sparta, een faciliteit die er helaas niet was in Mystras. In het noorden van Sparta nemen we de weg naar Goritsa. Het Taygetosgebergte ligt nu in alle glorie rechts van ons. Een mistflard ligt als een boa om de top gedrapeerd. Aan alle kanten worden we ingesloten door bergen en we rijden langs velden met eindeloze rijen olijfbomen. Na de splitsing met de weg naar Geraki merken dat we flink stijgen. Hellingen met veel dennenbomen en gele bloemen als tuiltjes op een steeltje langs de kant van de weg. We klimmen naar ruim 1.200m. Over de top komen we in de wolken terecht. Ik slaak een zucht van verlichting als de nauwe doorgangsweg van Kosmas achter ons ligt. We komen in een landschap terecht met ruige witte rotsen met plukjes groen, een onherbergzame en verlaten streek. Met vele haarspeldbochten daalt de weg weer en we rijden langs de rivier Dafnon door een prachtige kloof. Hoog op een rots zien we het klooster Eloni liggen. Leonidio ligt in een vruchtbare vallei en is rijk geworden door de tuinbouw. Om 14:00u arriveren we in Plaka (N37°08’43”-O22°53’29”), een vissersplaatsje aan zee met mooie stranden en een paar restaurantjes. We overnachten in dit plaatsje en gaan eten bij Taverna Dolphins waar ze ons helemaal volproppen met besteld en niet-besteld eten. Ik begrijp maar niet waarom de hele kattenpopulatie naast mijn stoel zit en nergens anders. Waarschijnlijk hebben ze feilloos het enige watje uit de hele klandizie gekozen.


Woensdag 27 april 2011, verjaardag van Thijs
Het is een grijze dag, het motregent en er hangt lage bewolking. Om op de kustweg naar Nafplion te komen, rijden we een paar kilometer terug naar Leonidio. Op de kaart hoeven we niet het dorp in, maar dat is een misvatting. We rijden de nauwe straten in en ik zit zo gespannen te kijken of we er door kunnen, dat ik het balkonnetje, dat een veel grotere bedreiging vormt, niet eens opmerk. Jan stuurt er gelukkig goed omheen en zo hebben we ons krappe momentje voor deze dag weer gehad. De weg is bochtig en de kustlijn grillig. Aan de rechterzijde lopen de rotsen steil de zee in. Terrakleurig gesteente in allerlei tinten. Veel groen, bloemen en olijfbomen. Hier en daar een kleine baai met een schattig strandje. Vroeg in de middag komen we aan in Paralia Astros (N37°24’12”-O22°45’17,5”). We vermaken ons binnen: het weer nodigt niet uit voor een wandeling.

Donderdag 28 april 2011, verjaardag van Ron
Midden in de nacht begint de camper van de Nederlandse buren te toeteren. Ik schiet overeind, open het rolgordijn en kijk vanuit mijn bed naar de buren. Niets te zien rondom hun camper. Doodse stilte. Achter het gordijn dat voor hun voorruit hangt, zie ik licht van een zaklantaarn. Plotseling gaan de koplampen aan en alle verlichting rondom. Na een poosje doven de lichten weer. Ik blijf nog een poosje kijken, maar er gebeurt helemaal niets. Ik probeer weer te slapen, maar dat gaat moeizaam omdat ik met gespitste oren lig te luisteren. Uiteindelijk sukkel ik in slaap. De buren vragen of we geschrokken zijn van het alarm. De vrouw is ervan overtuigd dat er iemand aan het raam rommelde en ze hoorde een auto wegrijden. Ik moet niet te vaak van dit soort verhalen horen.
We gaan naar Nafplion. Ook het laatste gedeelte van de kustweg is grillig. In Nafplion doen we eerst boodschappen en zoeken dan een plek voor de nacht. Bij de Palamidi, de burcht die hoog boven de stad ligt, vinden we te afgelegen. Uiteindelijk vinden we een prachtige plek op een groot terrein bij de haven (N37°34’09”-O22°48’01”). Er staat een rij van 26 campers langs de kade en wij parkeren daartussen. We hebben zicht op het oude gedeelte van Nafplion en het kleine eiland Bourtzi met daarop nog een burcht. We sjouwen een paar uur door de charmante stad met marmeren plaveisels en elegante balkonnetjes. De eerste hoofdstad van Griekenland heeft een beetje een Italiaanse uitstraling. Het toerisme is hier zwaarwegend; restaurantjes en souvenirwinkels wisselen elkaar af. Als we terugkomen bij de camper, staan de Nederlanders van afgelopen nacht achter ons.

Vrijdag 29 april 2011
Al vroeg gaan we ervandoor. Van een Oostenrijker hebben we gehoord dat er aan de andere kant van de berg waarop de burcht ligt, een prachtig strand is waar je mag staan.
Het strand vinden we rap, zoeken een mooi plaatsje en installeren ons buiten in de zon met een boek (N37°32’29”-O22°49’24”). Ik kijk naar het huwelijk van William en Kate en heb het gevoel dat ze het iets te vaak gerepeteerd hebben, want het is een emotieloze bedoening.
Met grijnzende gezichten melden aan het eind van de middag de Nederlanders zich.

Zaterdag 30 april 2011, verjaardag van Hans
Overdag willen we hier nog blijven en pas vanavond naar de haven van Nafplion gaan om te overnachten. Afgelopen nacht was het hier flink onrustig vanwege heen en weer rijdend verkeer en dat terwijl het een doodlopende weg is en er helemaal niets te doen is. Dit fenomeen hebben we op meer plekken meegemaakt, maar we snappen er nog steeds weinig van.
De archeologische vindplaats van Epidaurus, die we willen bezoeken, blijkt morgen, 1 mei, gesloten en daarom vertrekken we toch. We reizen door een heuvellandschap met ontelbare olijfbomen. Geteld hebben we ze niet, maar de gehele Peloponnesos schijnt grond te bieden aan negen miljoen van deze bomen. De parkeerplaats van het heiligdom is aardig gevuld en ligt in een prachtige omgeving. Ook hier weer velden vol bloemen, parasoldennen en cipressen. Er is een waterkraan, dus maken we van de gelegenheid gebruik om onze watertank te vullen. Na de koffie betreden we de vindplaats en bekijken eerst het bescheiden museum. Veel informatie over tempels en gebouwen is geschreven op marmeren platen. Hierdoor weet men veel over de architect, de bouwers, de gebruikte materialen en zelfs over de kosten. Het heiligdom was gewijd aan de god van de geneeskunst, Asklepios, ofwel Aesculapius in het Latijn. Asklepios, afgebeeld als een oude man met een baard, leunend op een stok waar zich omheen een slang kronkelt. Deze slang is nog altijd het symbool voor een arts en is bij ons beter bekend als de esculaap.
Verrukt zijn we van het theater uit de 4e eeuw v.C. Het mooiste dat we tot op heden gezien hebben en in een prachtige omgeving. Het is vrijwel geheel in tact en de kleine restauraties zijn prachtig gedaan en vallen nauwelijks op. De rest van de vindplaats zegt ons weinig. Er schijnt het eerste ziekenhuis uit de oudheid te hebben gestaan, nu zijn alleen de fundamenten nog zichtbaar. Maar het stadion is goed herkenbaar.
We overnachten op de parkeerplaats (N37°35’49”-O23°04’27”). Met ons nog een Duits echtpaar. De vindplaats ligt aan een doodlopende weg en we hopen op een beetje rust. Maar zodra de vindplaats gesloten is, begint ook hier het wonderlijke rondrijden van auto’s tot diep in de nacht.

Zondag 1 mei 2011
De Grieken vieren de Dag van de Arbeid buiten de deur. Al vroeg komen ze aan, met tafels, stoeltjes, de barbecue, de hele familie en vooral veel eten. De vindplaats is vandaag dan wel gesloten, maar de mooie omgeving is kennelijk in trek.
Wij doen het voor de zondag rustig aan: we douchen uitgebreid en verkletsen onze tijd met de Duitse buren. Als we op het punt staan weg te rijden, arriveren de Nederlanders die we de afgelopen dagen steeds ontmoeten.
Via het nieuwe Epidaurus rijden we richting Korinthe. Even ten westen van de stad vinden we in het dorp Vrachati een plek voor de nacht (N37°57’49”-O22°48’13”). Ook hier wordt 1 mei op straat, het strand en op de terrassen uitbundig gevierd en het is tot laat rumoerig.

Maandag 2 mei 2011
Nadat we de wat minder aantrekkelijke kust achter ons hebben gelaten, passeren we het kanaal van Korinthe, nog weinig in gebruik omdat het met zijn 23 meter breedte te smal is voor de grote containerschepen. Loutraki is druk en toeristisch, vooral bij de Grieken een geliefd kuuroord.
Het uitstapje dat we maken naar het Vouliagmenismeer, het Heraion van Perachora en kaap Melangavi zorgt onverwacht voor mooie momenten. De klim naar de vuurtoren op de kaap en het bezoek aan het Heraion zijn de moeite waard, al was het alleen om de schitterende ligging. Tenslotte vinden we spontaan aan het Vouliagmenismeer (N38°01’57”-O22°52’22”) een mooie overnachtingsplaats in het prettige gezelschap van het eerste Griekse echtpaar dat we ontmoeten en dat met een camper reist. En nog wel met eenzelfde als wij. Takis en zijn vrouw wonen op het eiland Salamina voor de kust van Athene en laten de camper steeds achter op het vasteland. We brengen de avond met elkaar door en we horen dat er in heel Griekenland maar 500 campers op de weg zijn.