De Zwarte Zeekust

Woensdag 22 mei 2013
De beheerder van de camping zwaait ons hartelijk uit. Nogmaals rijden we door het grillige landschap en passeren opnieuw de machtige Witte Berg, vandaag gehuld in wolken. Dan heeft de tocht gister toch nut gehad.
Het landschap wordt zo kaal dat je wakker schrikt als je een groepje bomen in het vizier krijg dat bestaat uit meer dan één boom. De weg is uitstekend, zelfs de parkeerplaatsen worden nu vooraf aangegeven. Na de afslag naar Ankara wordt het helaas een stuk minder. Vooral in Cankiri is het zo rampzalig dat Jan om die reden de stad spontaan een 1 geeft. Daarna wordt het landschap heuvelachtiger en er komt meer groen. Ongemerkt zijn we gestegen naar een hoogte van 1.492m. We rijden tot Safranbolu, een plaatsje dat nabij de Zwarte Zee ligt. Het landschap wordt nu veelbelovend. De weg naar het centrum van de plaats is afgesloten en uit nood slaan we linksaf. We reageren razendsnel als we uit onze ooghoek een grote parkeerplaats waarnemen. Jan informeert of we hier kunnen staan voor de nacht. Dat blijkt geen probleem. We hebben een plek en worden bewaakt door de brandweer, die de post 24 uur per dag bemand. Nu hopen dat er geen brandalarm komt, overal zien we luidsprekers hangen.
(Route: D302, D300, D805, D260, D765, D757, D765,D100, D755)
(Weer: 8)

Donderdag 23 mei 2013, verjaardag van Lisa
Via een kleine weg, ons gewezen door een van de brandweermannen, lopen we in enkele minuten naar het oude centrum van Safranbolu, dat sinds 1994 op de werelderfgoedlijst staat vanwege de unieke Osmaanse architectuur. Ooit lag het stadje aan de zijderoute. Rijke kooplieden bouwden er konaks, herenhuizen van steen en hout met twee verdiepingen. Aan de hand van de plattegrond die we bij het toeristenbureau halen, lopen we door de mooie straatjes. Jammer dat het stadje de keuze maakt om de hoofdweg met kinderkopjes te asfalteren en er niet voor kiest sommige bijzondere panden te restaureren. We beklimmen de heuvel naar het mooiste uitzichtpunt en drinken er Turkse koffie, die we daarna nooit meer zullen bestellen. De kleine bazaars, aan de voet van de heuvel zijn toeristisch, maar het is gezellig er door heen te wandelen. Rook komt er uit de schoorsteen van het mooie badhuis met zijn koepels dat nog steeds in gebruik is. Pas in de namiddag zijn we terug bij de brandweerkazerne en de camper. We besluiten nog een nacht te blijven staan. Van een brandweerman krijgt Jan een handje nog wrange vruchten van de abrikozenboom. En we mogen water tanken. De man is getrouwd met een Duitse en stelt onze aanwezigheid duidelijk op prijs. Uit de luidsprekers klinkt de stem van een juffrouw. Welke mededelingen ze ons doet, daar hebben we geen idee van.
(Weer: 7)

Vrijdag 24 mei 2013
Vandaag rijden we door een onvervalst Alpenlandschap maar met Turkse temperaturen en minaretten naar Amasra aan de Zwarte Zee. Een verademing na de saaie reisdagen door Anatolië. Pittoresk Amasra, mooi gelegen op een schiereiland dat door een oude Romeinse brug verbonden is met een eilandje. Het heeft een aardige haven en een verzorgde boulevard met bankjes en veel groen. Op een kleine markt worden groenten en fruit verkocht. 9 euro wordt ons gevraagd voor 1,3 kg. aardappelen, we hebben ze niet genomen. We lopen langs de haven en over de Romeinse brug naar het eilandje dat uit een heuvel bestaat die slechts aan één zijde bebouwd is. We klimmen naar de top en hebben een adembenemend uitzicht over het stadje en de omgeving. Het is verleidelijk om op de mooie ruime parkeerplaats in de haven te overnachten. Maar het lijkt verstandiger nog wat verder te rijden, zodat we morgen in Yalova tijdig kunnen boeken voor de overtocht naar Istanbul. Het landschap blijft onveranderd groen, de kwaliteit van het wegdek laat te wensen over. In Bolu gaan we naar het postkantoor om een kaart voor de tolweg te kopen. Het postkantoor is al gesloten en opent zijn deuren pas weer op maandag. We verlaten de drukke en krappe stad zo snel mogelijk. Bij Kipa doen we wat boodschappen. Ernaast ligt de terminal voor interlokale bussen. We parkeren op de parkeerplaats en hebben een verrassend rustige nacht.
(Route: D750, D100)
(Weer: 9)

Zaterdag 25 mei 2013
Bij gebrek aan een kaart voor de tolweg kiezen we nu definitief voor binnenwegen.
De weg langs de zuidkant van de Marmarazee is druk maar te overzien. De bebouwing vrijwel aaneengesloten. Campervriendelijke Tom loodst ons door de met marktkramen gevulde straten van Yalova naar een overvolle parkeerplaats. In een poging daar weg te komen, draaien we toevalligerwijs de goede straat in en vinden een parkeerplaats langs de drukke weg, onder de bomen, precies tegenover de Ido-terminal en de inrit naar de boot. Hier boeken we een overtocht voor morgen naar Yenikapi in Istanbul. We laten ons de vertrektijd van 15:30 uur in de maag splitsen, dom denkend dat dit de aankomsttijd is. Onze list om te ontkomen aan het drukke verkeer van Istanbul kost 115 TL (50 euro), die ik graag over heb voor mijn gemoedsrust. Na aankomst scheidt ons nog slechts 1,9 km van de parkeerplaats, langs één rechte weg. Als er nou maar plek is op de parkeerplaats.
Terug in de camper bekijken we de alternatieven en besluiten hier langs de weg te overnachten. Later op de avond staan we er nog alleen en amuseren we ons met een alcoholcontrole aan de overkant van de straat. Er is sowieso veel politie op de been. We zijn er niet van overtuigd dat we hier mogen staan, maar er is niemand die ons wegstuurt.
(Route: D100, D130)
(Weer: 9)