Anatolië en Cappadocië

Zaterdag 18 mei 2013
Het was een rumoerige nacht. Om te voorkomen dat we ingebouwd worden door touringcars verlaten we de parkeerplaats al voor het ontbijt. Op advies van de parkeerwacht rijden we 50 km. terug, richting Antalya om daar de hoofdweg naar Konya op te pikken, want vandaag verlaten we de zuidkust. Inmiddels hebben we wel door dat echte bergroutes helaas niet voor ons geschikt zijn. Niet omdat de camper geen vermogen genoeg heeft, maar omdat de wegen in zeer slechte staat zijn.
Net voor de stadsgrens van Alanya worden we aangehouden voor een snelheidsovertreding. We hebben 7 km. te hard gereden, ruim 71 euro, kassa. Als we de bekeuring binnen tien dagen betalen, krijgen we 25% korting. De bon, gescoord nog voordat we koffie hebben gehad, is niet best voor ons humeur, temeer daar geen enkele Turk zich aan welke regel dan lijkt te houden.
Eenmaal van de kustweg af gaat de route door onherbergzaam gebied, de berghellingen soms bedekt met naaldbomen, soms kaal met een enkel plukje groen. Naarmate we dichter in de buurt komen van Konya verdwijnt de begroeiing. De vele tankstations die Turkije bezit, ontbreken hier en het werk aan de weg gaat, ook op zaterdag, gewoon door. Gewapend met pikhouwelen, gekleed in harembroeken, met hoofddoeken om en mondkapjes voor worden de middenbermen door vrouwen onkruidvrij gemaakt.
Konya ligt op een hoge, kale vlakte in het midden van de Anatolische steppe. De stad is bekend om zijn vrome bevolking en streng islamitische normen en dat is onmiddellijk te merken aan de kleding. Het idee om het Mevlanamuseum te bezoeken komt spontaan, misschien ook in de hoop er een overnachtingplaats te treffen. Het museum is gewijd aan de 13e eeuwse oprichter van de Dansende Derwisjen, die hier waarschijnlijk in 1273 gestorven is. De orde geloofde dat men door middel van muziek en dans in een extatische staat van universele liefde kon geraken. Het grootste werk van Mevlana bestaat uit 25.000 gedichten die in de verblijven van de orde werden gelezen. Centraal in de gebruiken van de Derwisjen stond de dansceremonie. Het is een mysterieuze omgeving, druk bezocht door moslims, die zeer aangedaan lijken in de nabijheid van de tombe van Mevlana. De tombe staat in de een rijk bewerkte ruimte met allerlei voor ons onleesbare spreuken. Los in de ruimte, staat een console met een kistje erop, beschermd door een glazen omhulsel. Naar vermeld, bevat het kistje haren van de baard van Mohammed. Om de beurt ruiken de bezoekers aan een gaatje in de glazen overkapping. Aan een kraam koop ik een ansichtkaart met de Nederlandse vertaling van zeven adviezen van Mevlana, een opmerkelijke tekst.
De omgeving nodigt ons niet uit om te overnachten, we hebben geen zin in weer een onrustige nacht. Ook het landschap inspireert ons niet om er lang bij stil te staan. We wagen de sprong naar Cappadocië. De Anatolische steppe houdt aan, gaap. Pas vlak voor Nevsehir wordt het landschap weer aantrekkelijker. Kort voor de avond valt, arriveren we op camping Kaya in Ortahisar. Volgens de gids moeten we hier uitzicht hebben op het typerende landschap van Cappadocië. Maar het is te donker om dat te beamen. Het prakje uit de koelkast is snel bereid, we doen nog wat klusjes, plaatsen het verslag van de Middellandse Zeekust en mogen dan opblijven. Tenslotte is het zaterdagavond en morgen doen we helemaal niks.
(D400, D695, D696, D300)
(Weer: 8)

Zondag 19 mei 2013
We zijn tevreden met de plek die we ons gister in het donker hebben toegeëigend. We hebben schaduw, privacy en vangen een flinke glimp op van het grillige tufsteenlandschap.
Bij de vriendelijke meneer van de camping informeren we naar de wasmachines, naar het Openlucht Museum en naar wandelingen in de omgeving. Hij raadt ons een bezoek aan het museum vandaag af, want het is Ataturkdag en het zal er mega druk zijn. Maar een rustdag betekent bij ons toch geen ontdekkingstochten. Dit geldt uiteraard niet voor de gang naar de wasmachine. Eerste Pinksterdag wordt wasdag. Als de was vrolijk aan de lijn wappert, zitten we heerlijk buiten en bekijken wat we hier in de omgeving willen gaan doen en we rommelen wat op internet. ’s Avonds kruipen we op tijd in ons schone bedje.
(Weer: 8)

Maandag 20 mei 2013
Om 6:00 uur gaat de wekker. We springen uit bed, schieten wat kleren aan, pakken onze camera’s en haasten ons naar buiten. Tientallen luchtballonnen stijgen op vanuit de vallei voor een tocht over Cappadocië. Met ons staan meer gasten van de camping naar het fascinerende schouwspel te kijken. In doodse stilte komen de ballonnen vanuit de diepte langzaam omhoog en verspreiden zich in de lucht. Een lange karavaan rept zich achter de ballonnen aan om na de landing materiaal en passagiers weer terug te brengen naar het startpunt. Ook een ambulance maakt deel uit van de stoet.
Een halfuur later gaan we, verkleumd, nog even terug in bed.
Na het ontbijt lopen we door een bijna bizar landschap van spectaculair geërodeerd tufsteen (versteend vulkanisch as) naar de ingang van Goreme Openlucht Museum. De Turkse regering heeft het werelderfgoed deze status gegeven om het gebied te beschermen. De wandelroute in het park leidt langs een aantal rotskapellen en –kloosters. Vooral de fresco’s in de Karanlikkerk die o.a. verhalen over de geboorte en kruising van Christus zijn bijzonder. Roodbruin en blauw zijn veel gebruikte kleuren.
Het dorp Goreme ligt een kilometer verderop. Conische gevormde tufsteenformaties worden hier bewoond of zijn in gebruik als hotel. In het dorp is een postkantoor waar we trachten onze bekeuring te betalen. Dat kan alleen maar voor auto’s met een Turkse nummerplaat. Op advies proberen we het bij de bank. Ook daar horen we hetzelfde verhaal. Bij de toeristeninformatie vertelt men ons dat we moeten betalen bij een belastingkantoor in een grotere stad. We doen wat boodschappen en nemen de taxi terug naar de camping. Weer vergapen we ons aan de steile weg.
We horen dat vanmorgen een ballon van Anatolian Balloons is neergestort. Twee Brazilianen zijn daarbij omgekomen en 23 mensen zijn gewond geraakt. Raar idee dat wij de ballon misschien wel op een van onze foto’s hebben staan.
(Weer: 8)

Dinsdag 21 mei 2013, verjaardag van Dick
We maken de camper rijklaar voor een tocht in de omgeving. Tafel en stoeltjes houden onze plek gereserveerd. Eerst gaan we richting Kayseri om de hoogste vulkaan van de streek te aanschouwen. Een van de vulkanen die verantwoordelijk is voor het ontstaan van het tufsteenlandschap. Langs de weg staan een paar mooie feeënschoorstenen, die we uitgebreid fotograferen. 30 km voor Kayseri hebben we vanaf een tankstation mooi zicht op 3.916 meter hoge vulkaan Erciyes, de Witte Berg. We tanken er, krijgen er een kopje Turkse koffie en keren om. Ons volgende doel is de vallei van de feeënschoorstenen. De vallei is indrukwekkend met rotsformaties in warme tinten, onze camper lijkt nietig in deze omgeving.
We doen Avanos aan. Hier moet een belastingkantoor zijn waar wij onze bekeuring kunnen voldoen. Het kantoor is snel gevonden maar voor de lunchpauze gesloten. Het stadje is bekend om zijn keramiek. We kopen wat schaaltjes, maken een foto van de rivier, de moskee en de wiebelende hangbrug. Het belastingkantoor heeft intussen zijn deuren weer geopend en Jan wacht een half uur aan het loket tot de procedure afgerond is en we een bewijs van ontvangst krijgen. We lunchen te midden van de wonderlijkste rotsformaties en gaan dan naar Kayamakli om een ondergrondse stad te bezoeken, waarvan er veel zijn in deze omgeving.
De stad werd gesticht door Syriërs en Egyptenaren om zichzelf te beschermen. Later breidden Christenen de stad uit en trokken zich er terug in tijden van conflicten en bedreigingen. De stad bestond uit 8 verdiepingen en bood onderdak aan 5.000 mensen. Een beperkt deel van de stad is toegankelijk. Een gids neemt ons mee via schuine nauwe gangen naar steeds lager gelegen verdiepingen en wijst ons op details. De manier waarop de gids door de gangetjes snelt, werkt op onze lachspieren. De hogere klassen woonden dichter aan het oppervlak, hadden een betere ventilatie en grotere woonruimte. De lagere klassen woonden dieper onder de grond en beschikte over minder en een lagere ruimte. Het gezin sliep op gras en overal zijn uitsparingen voor voorraad en kruiken. Woonruimtes werden afgesloten met houten deuren, gangen met grote stenen. Per verdieping werd er wijn gemaakt en bestonden er voorraadruimten. De was werd gedaan in een bassin waarin tevens per gezin gebaad werd. Vier schachten zorgden voor ventilatie, voor toevoer van goederen en water, afvoer van afval, ontlasting en urine en fungeerden bovendien als communicatiekanaal. De stad was tot de 12e eeuw in gebruik.
Voor we de camper terug zetten op zijn plek, tanken we alvast vers water, want morgen trekken we verder. Das rollende Hotel, dat we kennen uit eerdere reizen, heeft zich intussen geïnstalleerd.
(Route: D302, D765)
(Weer: 8)