Middellandse Zeekust

Vrijdag 10 mei 2013
Al voor 10:00 uur zijn we weer op pad. Ondanks de nieuwe rondweg krijgen we een staartje mee van het drukke verkeer in Denizli, een enorme stad. Daarna komen we onverwacht in hoge bergen terecht van boven de 2000m. De afdaling naar Marmaris is steil, het wegdek nat en we rijden behoedzaam. Een Turkse Audi die ons in de bocht inhaalt, slibt en raakt ons. De chauffeur erkent schuld, maar we worden het niet eens over de vergoeding. We rijden achter ze aan naar een nabij gelegen garage. Ik krijg een telefoon in mijn hand gedrukt. Aan de lijn een Nederlandse Turk uit Delft, familie van de chauffeur. Ze geven hun schuld toe, maar hebben slechts 50 TL op zak. De man aan de telefoon biedt aan de schade in Nederland te vergoeden. Maar Jan staat erop dat het hier wordt opgelost. Uiteindelijk wordt ons zijlicht gemaakt, maar hebben we er een lelijke kras bij op de bumper. Eerst, nog op de boot, rechts een kusje van een Italiaan, nu links een dikke zoen van een Turk. En daarvoor hebben we niet eens naar Istanbul hoeven gaan.
Ondanks de pech hebben we oog voor de schitterende omgeving. Landschappelijk het mooiste gebied in Turkije dat we tot nu toe gezien hebben. Mooie bergen en mooie uitzichten. Marmaris ligt spectaculair in de baai beneden, omringd door bergen. We trachten in de omgeving van de haven een overnachtingplaats te vinden, hetgeen niet lukt. Alles is overvol. We doen een paar boodschappen bij Kipa en rijden dan verder het schiereiland Datca op. Het wegdek is slecht, het landschap met ruige bergen en dennenbomen, spannende doorkijkjes en soms een glimp van de zee, is prachtig. De steile afdaling naar het dorp Mesudiye levert geen plek voor de nacht op. De in het boek aangegeven plaatsen of campings bestaan niet meer of zijn gesloten. Na zo’n dag op slechte Turkse wegen vol gaten hebben we genoeg van al het gerammel, gepiep en gekraak in de camper. Uiteindelijk belanden we laat op de avond doodmoe op een parkeerplaats bij restaurant Kosem in Hisaronu, 30 km. voor Marmaris. We eten er Turkse pizza en een niet thuis te brengen smaakvol toetje. Het schiereiland dat voor morgen op het programma stond, hebben we inmiddels, van voor naar achter en weer terug, gezien.
(Route: D585, D330, D550, D400)
(Weer: 6)

Zaterdag 11 mei 2013, verjaardag van Arja
Marmaris en het schiereiland liggen bij de samenkomst van de Egeische en de Middellandse zee. Een groter contrast met de steden aan de Egeïsche kust is haast niet denkbaar. Wie zijn vakantie doorbrengt in Marmaris en omgeving, zal niets van de verhalen herkennen van vuil, afval, stof, lelijke woonblokken en chaos. De stad is schoon en verzorgd, vol met oleanders en palmbomen, heeft een mooie boulevard en een pittoresk oud wijkje. De haven ligt vol met kostbare jachten. We drinken koffie bij Jan de Wit, daartoe verleid door de kelner die op geestige wijze zijn klanten binnenhaalt. We lopen de boulevard af langs de haven, doorkruisen de oude wijk, slenteren door de bazaar en vinden onze weg naar de camper moeiteloos terug. Bij de Turkse Sligro slaan we wat pakjes in waarvan we de hoop hebben dat er soep van te brouwen valt.
Na de lunch vervolgen we de weg langs de kust.
We overnachten aan het meer van Koycegiz, waar we een flinke bui op ons dak krijgen. Voor de zekerheid ruilen we de plek op het zand in voor een bestrate ondergrond.
(Route: D400)
(Weer: 7)

Zondag 12 mei 2013
Het is een geringe afstand naar Dalyan, een kleine stad aan de gelijknamige rivier die in verbinding staat met het meer waaraan we overnacht hebben. Op het plein in het centrum staat een standbeeld van een schildpad. Het beeld staat symbool voor de beschermende functie die de stad heeft voor het broedgebied van de onechte Karetschildpad op het schildpaddenstrand Iztuzu Plaji , dat 12 km van de plaats verwijderd ligt. Langs de smalle slingerende weg naar het strand staan de oleanderstruiken in bloei. De weg klimt en daalt en eindigt op de parkeerplaats bij het strand. We lunchen er. Een plaats voor de nacht vinden we aan het strand van Calis.
(Route: D400)
(Weer: 7)

Maandag 13 mei 2013
We haasten ons om de camper naar een verharde ondergrond te verplaatsen want het regent. In Calis is alleen de hoofdstraat verhard, de andere straten bestaan uit rode leem en uit gaten. Na het ontbijt gaan we naar Fethiye. Langs de enorme boulevard zien we voldoende plek om vanavond na onze ontdekkingstocht te overnachten. We gaan op zoek naar het spookstadje Kayakoy.
Als onderdeel van het verdrag van Lausanne in 1923 kwamen Turkije en Griekenland overeen bevolkingsgroepen uit te wisselen. 1,2 miljoen Grieken keerden terug naar Griekenland en 450.000 moslims keerden terug naar Turkije. Kayakoy, tot dan toe een bloeiende Griekse stad, werd verlaten. De muren van de woningen staan er nog, de daken van stro en leem zijn verdwenen. De tijdgeest en een grote aardbeving in 1957 hebben daaraan bijgedragen. Het lukt ons niet om de weg naar het stadje te vinden. Onze kaart is niet gedetailleerd genoeg, Tom weet het allemaal ook niet en het staat overal slecht aangegeven. We komen uit in Oludeniz, dat ook op ons programma staat. We willen een blik werpen op het mooiste strand van Turkije, volgens de reisgidsen. Het strand dat we vanaf de berg zien, is mooi, maar niet de gezochte lagune met het mooie strand. Dat kun je vanaf de berg niet zien. De weg is afgesloten met een slagboom en om naar het strand te kunnen moet je 35 of 70 TL betalen, welk tarief voor ons van toepassing is, weten we niet, maar we hebben er gewoon geen zin in en gaan terug de enorme steile helling op. We gokken wat de weg naar het spookstadje zal zijn en staan op de stoep van een hotel waar we de juiste aanwijzing krijgen. Kayakoy of Karmylassos zoals het vroeger heette, ligt mooi tegen een bergwand en kijkt uit over een vruchtbare vallei. We klimmen aan de straatkant naar boven om het kapelletje te bekijken. De panden in de omgeving zijn nog in redelijke staat. We schrikken ons wild als er plotseling een deur opengaat en er een oud vrouwtje naar buiten komt. We hebben de indruk dat ze er illegaal woont. We rijden terug naar Fethiye en als we bij de ingang van de stad ook nog een paar rotsgraven treffen, zit ons programma voor vandaag erop. We parkeren de camper langs de boulevard, raken aan de praat met een Engels echtpaar met twee kinderen, dat helemaal weg is van de camper en van het idee dat we helemaal hierheen gereden zijn. We wandelen een stuk langs de boulevard, verzetten de camper naar een zijstraat en krijgen gezelschap van een Turkse camper.
(Weer: 6)

Dinsdag 14 mei 2013
De dag begint met nog een keer omdraaien. In de regen door de Saklikent kloof lopen, trekt me niet aan. Met een kraan in de nabije omgeving om onze tank weer te vullen, gaan we eerst maar douchen. Aansluitend naar Kipa om te pinnen en wat boodschappen te doen. Vervelend is dat de Saklikent kloof niet op de kaart staat en ook niet bekend is bij TomTom. We moeten het doen met het schetsje uit de WOMO-gids. We rijden prompt verkeerd, zo vertelt ons het kompasje. We blijken op de mooie D350 te zitten, hebben uitzicht op hoge bergen en rijden richting Antalya. De hele reis hebben we nog amper een camper gezien en nu komen we er zo’n 15 tegen en ook nog allemaal Nederlanders. We keren om en lijken de Saklikent kloof via de achterdeur te bereiken want verschillende Nederlanders die we tegen zijn gekomen, staan al op de parkeerplaats. De kloof is prachtig, toch had ik me er meer van voorgesteld. De wandelroute is maar kort. Dan moet je een stuk, tot aan je middel, door de ijskoude rivier waden om verder te kunnen. Hoe stoer we ook zijn, dat laten we maar aan de jongeren over die moeite genoeg hebben zich staande te houden in de sterke stroming.
We rijden langs de mooie grillige rotskust naar Kas. Het zeewater heeft soms een ongelooflijke blauwe kleur. In Kas vinden we aan de haven een heel leuk plekje voor de nacht. Na het eten wandelen we door het sfeervolle stadje met steile straatjes, witte huizen met donkere erkers. Aan het eind van zo’n straatje met winkeltjes en restaurantjes treffen we een grote sarcofaag aan.
(Route: D400, D330, D400)
(Weer: 6)

Woensdag 15 mei 2013, de laatste werkdag van Marian
Om 10:15 uur laten we Kas achter ons. Vanaf de hooggelegen D400 hebben we een mooi uitzicht op de stad. We traceren de eenzaam achtergebleven camper in de haven. De valleien tussen zee en bergen worden benut voor tuinbouw, rijen met plastic kassen, zover je maar kunt kijken. In Demre (Myra) bezoeken we rotsgraven die we bereiken tussen het plastic door over een onverharde weg met gaten en kuilen. Als je daar nog de foeilelijke vierkante woonblokken bij optelt, wordt Demre het horrorscenario van de zuidkust. Van Gurses naar Kumluca valt er langs de kust weinig te beleven. Het wordt prachtig als we door het Olympos NP rijden. De afsteker die we bij Kemer door het Beydaglari Sahil NP nemen, is spectaculair en gaat door schitterende natuur. Maar de kwaliteit van het wegdek is rampzalig, soms aarzelen we of we wel door moeten rijden. De enige tegenliggers zijn groepjes jeeps. Lang blijven we onzeker of we op de juiste weg rijden want borden staan er niet. De weg komt uit hoog boven Antalya, stad met meer dan een miljoen inwoners en voornamelijk hoogbouw. Het verkeer rijdt in vier rijen naast elkaar op een tweebaansweg. Iedereen probeert door te drukken, zo ook op de supergrote rotondes, die plaats bieden aan wel zes rijen. En de Turken maken er ook geen probleem van om, als het zo uitkomt, tegen het verkeer in te rijden. Bovendien tref je op de snelweg van alles aan, van wandelaar tot paard en wagen.
De D350 moet ons naar een kloof brengen waarbij hopelijk ook een plaats voor de nacht is. Na lang zoeken vinden we het, maar ook de plaats lijkt niet meer in gebruik. We moeten weer terug naar Antalya met die fijne rotondes. De overnachtingplaats bij de Kursunlu waterval vinden we, maar die is weer te eenzaam.
In Serik nemen we een zijweg die ons een vlak, onbeduidend landschap inleidt en zien we allerlei aanduidingen naar sterrenhotels. Plotseling zijn we in de bewoonde wereld. Een enorm Disneyachtig hotel met een tuin erom heen dat in schril contrast staat met sfeerloze onverzorgde straten er omheen. Net alsof de stukjes van de legpuzzel verkeerd aan elkaar zijn gelegd. Bij een winkelcomplex met glazen puien en neonverlichting zetten we de camper op de parkeerplaats. Het is al 20:00 uur. Uit de reisgids blijkt dat we in de omgeving van Belek zijn, waar vier 18 holes golfbanen liggen. Aan de bouwgeluiden te horen die tot minstens middernacht aanhouden, worden er nog veel meer hotels uit de grond gestampt.
(Route D400, Beydaglari Sahil NP, D350, D400)
(Weer: 7)

Donderdag 16 mei 2013
Van Antalya tot Side staat de kuststreek vol met hotels, het kan ons niet bekoren.
Side daarentegen heeft zijn gasten veel te bieden. Behalve een aardig strand, dat men ook in het laagseizoen zeker niet alleen bezit, gezellige winkelstraatjes en terrasjes aan zee, zijn de opgravingen en ruines van een indrukwekkende omvang en waarmee de Turken overigens niet altijd even zorgvuldig lijken om te springen. We parkeren op de ruime parkeerplaats, van waar ook bussen en taxi’s af en aan rijden, want de stad weert auto’s. Al hadden we desondanks het centrum willen inrijden, we hadden niet door de antieke poort gepast. Onze wandelroute begint aan het strand, loopt via ruines naar de bazaar, langs de haven en over de boulevard terug naar de antieke poort en door de straat waarlangs ooit een zuilenrij stond en waar de ruines van de kleine winkeltjes uit de oudheid nog te zien zijn, terug naar de parkeerplaats. Na de lunch doet Jan een welverdiend dutje. ’s Avonds kijken we vier afleveringen van The Killing, de spannende serie die we mee hebben op dvd.
(Route: D400)
(Weer: 8)

Vrijdag 17 mei 2013, verjaardag van Trix
De laatste plaats, die we bezoeken aan de Middellandse Zeekust is Alanya. Lukraak hebben we op TomTom een parkeerplaats in de stad geprogrammeerd. Een gouden greep, want er is een prachtig hoekje vrij met uitzicht op de kaap, de zee en een parkje. Voor 6 euro kunnen we er vannacht blijven staan. Het is vooral de ligging die deze toeristische stad interessant maakt. De kaap met daarop een kasteel en verdedigingsmuren vormt een natuurlijke scheiding tussen het brede populaire strand en de beschutte haven waarin houten schepen een knipoog geven naar het piratenverleden van de stad. Onze ochtendwandeling omvat het strand, de boulevard en het centrum. Na de lunch gaan we op zoek naar de haven en de Rode Toren uit 1226, die de scheepswerf moest verdedigen, die strategisch ligt in de rots. Het borreluurtje is allang begonnen als we terugkomen bij ons huis aan zee.
(Route: D400)
(Weer: 7)