De Egeïsche kust

Vrijdag 3 mei 2013
Het is maar 20 minuten naar Troje. De entree is een chaos. Het neppaard wordt opgeknapt en ook werkt men aan de infastructuur. Het is ons niet helemaal duidelijk hoe de route door het park loopt. We schurken wat aan tegen Duitse reisgezelschappen waardoor we voldoende informatie krijgen om meer te begrijpen van de havenstad Troje, die nu midden in het land ligt. Zonder deze informatie is een bezoek beslist minder interessant. Vanaf de heuvel hebben we uitzicht over de vlakten erom heen. Het waait flink. In een boom schudt de Turkse uitvoering van een eekhoorn hevig heen en weer. Een oppasser maakt me op hem attent.
Troje lag strategisch gunstig tussen twee rivieren waarvan de loop is veranderd en in de nabijheid van de Dardanellen, de waterweg naar de Zwarte Zee. De stad is welvarend geworden door de wind. Er was zuidwesten wind nodig om door de Dardanellen te varen. Vaak stond deze wind er niet en moesten schepen soms wel een maand wachten om verder te kunnen. En dit was gunstig voor Troje. De heuvel is gedeeltelijk afgegraven om de fundamenten van de oudste delen bloot te leggen. De Duitser Schliemann ontdekte de locatie van Troje. Hij was er vooral op uit om de schatten van Priamus te vinden en heeft hiernaar nogal onbenullig gezocht. Hij had niet door dat Troje is opgebouwd uit negen lagen die delen tonen uit een geschiedenis van 3000 jaar v.Chr. tot 300 jaar n.Chr. en heeft daardoor ongewild veel schade aangericht. Interessant vonden we de door mensen uitgehakte watergrot met drie waterbevattende armen. Op vier plekken zijn schachten naar het aardoppervlak gemaakt waardoor men het water naar boven kon halen. We wandelen drie uur rond, lunchen en rijden langs de met brem begroeide kust naar Babakale waar we in de ruime haven overnachten.
(Route: E87, D17-55)
(Weer: 8)

Zaterdag 4 mei 2013
In Kosadare hebben we gisteren getankt. Onze nummerplaat werd geregistreerd maar we kregen geen bon. Dit zit vooral mij niet lekker, dus rijden we terug naar Kosedare om alsnog de bon te halen. Met behulp van ons Turkse woordenboekje schrijven we het verzoek op een papiertje. Na enig zoeken vinden ze onze gegevens op de kassarol en stellen we ons tevreden met een kopie.
We draaien weer om en komen voor de derde maal door dezelfde dorpjes waar we vanaf de terrassen worden nagekeken. Het landschap is heuvelachtig met bossages en naaldbomen.
We passeren bestuurders van brommers en motoren rijdend zonder helm, soms zelfs met hele jonge kinderen voorop, boeren die het land bewerken met een zeis, ezels in de wei, een overstekende schildpad, die net wordt ontweken en dorpen, elk met zijn eigen moskee en minaret.
De volgende stop is Behram Kale (Assos), volgens ons boek het mooiste stadje aan de Egeïsche kust. Aristoteles stichtte er in 340 v.Chr. een school voor wijsbegeerte en apostel Paulus vermeldde het stadje al in zijn geschriften. De steile hoofdstraat, met ongelijke stenen geplaveid, leidt naar de top van de berg waar de resten van de stadsmuren en de tempel van Athene uit 600 v.Chr. zijn te vinden. Langs de kanten van de straat prijzen oude vrouwen (van een jaar of 60, haha) in grote harembroeken hun stoffige producten aan. De inspanning van de klim wordt extra beloond door een prachtig uitzicht op de wijde omgeving en het Griekse eiland Lesbos, dat maar 10 km. uit de kust ligt. Aan de voet van het dorp vinden we tenslotte een Osmaanse brug uit de 14e eeuw.
Vanaf Kucukkuyu wordt de kust ontsiert door bebouwing die ons sterk doet denken aan de Spaanse costa’s. Even buiten Ayvalik vinden we een beschutte parkeerplaats bij een restaurantje en aan zee, die ons geschikt lijkt voor de overnachting. Midden in de nacht worden we gewekt door luide, overigens smaakvolle, Franse en Spaanse muziek die uit de luidsprekers in een auto komt. Het Turkse paartje houdt het vol tot 4:00 uur. Mijn oorpluggen hebben helemaal niks geholpen.
(Route:17-52, D550)
(Weer: 8)

Zondag 5 mei 2013
In een paar minuten zijn we in Ayvalik. De camper parkeren we bij de Migros. De drukke haven ligt vol met houten schepen, die duidelijk bestemd zijn voor pleziervaart. We slenteren door de straten en klimmen naar het hoogste punt. Mijn veter knapt precies voor de deur van een schoenenwinkel, die gelukkig open is. Jan koopt er gelijk een paar schoenen. Als we een van de moskeeen aan de buitenkant bewonderen, worden we binnen gevraagd. Van de korte broek van Jan wordt geen probleem gemaakt. Op blote voeten bekijken we de binnenkant.
Tussen de olijfbomen door trekken we verder, nu richting Bergama. Het landschap wordt heuvelachtig. De hellingen begroeid met naaldbomen die deels nieuw aangeplant zijn. Daar waar de rotsen ophouden en er sappig groen ligt onder de mooie parasoldennen zien we bosjes Turkse gezinnen die op de zondag aan het picknicken zijn. De ruïnes van Pergamum, die we willen bezoeken, liggen hoog voor ons op de berg. Dwars door de stad rijden we naar het aardige terrein van de Caravan-camping.
Tot onze verrassing arriveren aan het eind van de middag de Australiërs Siggy en Heather. Hun avontuur in Istanbul zit er op. Ze maken plannen om met de boot over te gaan naar Griekenland omdat vooral Heather Turkije wel gezien heeft. Ze griezelt van het vuil en de chaos.
(Route: 10-57, 35-04)
(Weer: 8)

Maandag 6 mei 2013
Samen met Siggy en Heather gaan we in de dolmus naar Pergamum en met een gondel de berg op.
Het altaar van Zeus is amper te herkennen maar ruïnes van de tempel van Trajanus geven een goede indruk van de omvang van het complex. Het theater dat tegen de helling ligt, is steil en bijzonder indrukwekkend. Terug in de stad slaan we groente in en gaan met de taxi naar de camping waar Siggy en Heather verder gaan met het boeken van de boot. De hoogte van de camper levert problemen op en voor de overtocht van Turkije naar een Grieks eiland wordt de hoofdprijs gevraagd. Wij adviseren ze de terugtocht over land te overwegen en uiteindelijk hakken ze de knoop door. Na het bezoek aan Efeze gaan ze terug naar het noorden van Griekenland. We nemen vast afscheid van ze want het onzeker of we ze morgen nog ergens treffen.
(Weer: 8)


Dinsdag 7 mei 2013
De route is saai en vol vrachtverkeer en voert langs industrie. Af en toe vangen we een glimp op van de zee. We passeren de miljoenenstad Izmir. Ook hier zien we weer de eindeloze rijen lelijke grote vierkante woonblokken. Na de rondweg om Izmir kiezen we voor een binnenweg en dat blijkt een goede keuze: we komen terecht in groene heuvels met wat landbouw.
Op de parkeerplaats van Efeze staat ook de camper van de Australiërs. We ontmoeten ze bij het theater en samen wandelen we verder over het mooie terrein. Hoogtepunten van het complex zijn voor ons het theater, de bibliotheek van Celsus, de tempel van Hadrianus, maar vooral ook de woningen waar ze uit honderdduizenden puzzelstukjes muurschilderingen, wanden en vloeren trachten te reconstrueren. We overnachten op een camping in Pamucak. ’s Avonds brengen we nog een paar uur door met de Australiërs, die morgen naar Griekenland teruggaan.
(Route: D550, O30, 35-31, 35-51, 35-39)
(Weer: 8)

Woensdag 8 mei 2013
De schoonmaakster klopt op mijn wc-deur. Ik roep “bezet”. Het doorspoelen lukt niet. Er blijft hardnekkig iets drijven. Als ik de deur open, staat er een oudere vrouw in het gangpad, met een hoofddoek om en gekleed in een ruimvallende harembroek. Ik maak een verontschuldigend gebaar naar de pot. Ze stapt naar binnen, doet de deksel omhoog, grijnst en duidt dat zij hem met een emmer water wel even zal wegwerken. Als ik daarna uit de douche kom, staat ze er weer. Ik moet mee om in de wc-pot te kijken. Daarna maakt ze me duidelijk dat ze vijf kinderen heeft en al oma is. Uit haar broekzak komt een plastic zakje met armbandjes, gemaakt door een van haar kinderen. En ga nu maar eens zeggen, dat je ze niet wilt.
Met drie armbandjes om mijn pols rijden we even later door de brede Menderesvallei naar het oosten. Behalve dat de streek de grootste graanproducent van Turkije is, levert ze ook fruit en katoen. Vlak voor Denizli verandert het landschap en rijden we tussen lege groene heuvels door met op de achtergrond hogere bergen. Al vanaf deze weg zijn de witte terrassen van Pamukkale, gelegen tegen de berghelling, te zien. Een nieuwe rondweg om Denizli bespaart ons de drukte van het stadsverkeer. Bij Pamukkale aangekomen worden we aangehouden door een man die ons vasthoudend zijn camping aanprijst. Hij bezorgt ons een goede parkeerplaats en we beginnen aan de klim naar de ingang tot het werelderfgoed. We hebben lang geaarzeld of we deze toeristische trekpleister wel op ons programma moesten zetten. Nu we, verplicht, op onze blote voeten over de wonderlijk gevormde kalklagen lopen en door blauwgekleurde warmwaterpoeltjes waden met bergen op de achtergrond en daarboven een dreigende lucht, zijn we blij hier te zijn. Daar waar de kalk nog niet is uitgehard, voelt het alsof je door een laagje nat gips loopt maar je moet uitkijken voor scherpe randjes die wel uitgehard zijn. Het is een hele klim naar boven. Boven de terrassen lag de oude Griekse stad Hierapolis waarvan nog ruïnes te zien zijn. Er is een antiek zwembad waarvan gezegd wordt dat dit behoorde tot de heilige baden van de tempel van Apollo. Het theater verkeert nog in goede staat. We voelen er niets voor om over de terrassen weer naar beneden te glibberen. We vinden een steil pad dat ons terugvoert naar de camper. Waar ogenblikkelijk de man van de camping weer aan onze deur staat. We geven toe, het is inmiddels 19:00 uur. En voor het eerst zit ik mijn oudejaarsavond niet uit tot 24:00 uur. Slapend word ik 60.
(Route: D320)
(Weer: 7)

Donderdag 9 mei 2013, verjaardag van Pat
We genieten van een rustdag en komen de camper amper uit. Het weer doet mee: voor het eerst regent het. Telefoontjes, mails, sms’jes en andere berichtjes komen binnen voor mijn verjaardag. We rommelen, zijn bezig met foto’s, verslag en het vervolg van de reis.
(Weer: 6)