De maidentrip van Jos en Marian

Woensdag 2 april 201
Bij ons vertrek om 10:30 uur staat de kilometerteller op 62.210 km. Jos en Marian staan met de camper buiten ons zicht. Met de claxon laat Jan weten dat we gaan rijden. Maar we zien de camper niet in de spiegel verschijnen. Verderop stoppen we. Marian laat per telefoon weten dat de koelkast storing geeft bij de stand op de accu. Omdat onze route toch langs de dealer gaat, vereren we onze vrienden aldaar nog eens met een bezoek. Het euvel is snel verholpen en we vervolgen onze reis naar Rees in Duitsland waar we bij Real wat boodschappen doen en lunchen op de parkeerplaats. In Kalkar doen we een Lidl aan en komen rond 14:30 uur aan op de goed bezette camperplaats in Goch. We installeren ons in de zon en proosten met Jos en Marian op hun eerste reis. Terwijl de mannen zich bezighouden met t.v. en aansluiting verkennen Marian en ik de omgeving en ontdekken langs de Niers een wandelpad naar het centrum van Goch. Na het eten volgen we het pad. Het is een mooie avond. De ondergaande zon kleurt de hemel rood en het licht weerkaatst mooi in de rivier. Een groep woerden valt een eend lastig. Machteloos staan we aan de kant. Door een oude toegangspoort komen we in het centrum waar de winkelstraten verlaten zijn. Op een aardig plein drinken we een kopje koffie op een terras.
Terug op de camperplaats spelen we Knikker’n, een spel dat zich enigszins laat vergelijken met mens-erger-je-niet en gespeeld wordt in combinatie met speelkaarten. De speelkaarten bepalen dan welke zet je kunt doen. Aanvankelijk speel je alleen en in een later stadium met een partner. Het worden de meisjes tegen de jongens. En de meisjes winnen.
(Route: A1, A30, A12, A3, B67)
(Weer: 9)

Donderdag 3 april 2014, geboortedag van Ilan
We reppen ons door het Roergebied. Pas het laatste stuk van de route is aantrekkelijk. We hebben de snelweg verlaten en rijden in een glooiend landschap. Zo nu en dan trekt een geel koolzaadveld aan ons voorbij. Wijnranken staan tegen de hellingen en fruitbomen in volle bloei. Nog nooit hebben we zo vroeg in het voorjaar zoveel bomen en struiken in bloei zien staan.
Het is druk op de camperplaats in Andernach. De plaatsen langs de Rijn zijn bezet. Alleen net voor de ingang van het haventerrein zijn een paar zanderige plaatsen aan het water vrij. Even aarzelen of we hier mogen staan. Maar de aanwezigheid van een Duitse camper en de verzekering van een andere gast dat je er mag staan, halen ons over. Het is niet het mooiste gedeelte van de rivier en zeker niet lieflijk te noemen. De drukke vaarroute doet zijn reputatie eer aan en aan de overkant passeren regelmatig treinen. Na een eenvoudige lunch in de zon en aan het water wandelen we Andernach in. Een oude poort en een deel van een verdedigingsmuur staan er nog. Het stadje heeft gezellige winkelstraten en op een plein vol ijsetende mensen kunnen ook wij de verleiding niet weerstaan. Jan en Marian nemen de tijd om de kerk van binnen te bekijken, terwijl Jos en ik op de drempel af afhaken. Moeiteloos vinden we de weg terug naar het plein waar we ons even rust gunnen en een glas wijn drinken. We wippen nog even aan bij een euroshop met zeldzame verzameling lelijke producten, al komen we natuurlijk toch weer met aankopen naar buiten.
Na het avondeten en de koffie treffen we elkaar voor nog een paar potjes Knikker’n. We hebben er een hobby bij. Deze keer zijn de mannen ons te slim af.
(Route: B67, A57, A1, A61, A573, B266, B9)
(Weer: 8)

Vrijdag 4 april 2014
We hebben de verschillende mogelijkheden open gehouden, maar vanochtend hakken we de knoop door. Jos en Marian gaan naar de Moezel en wij richting Neckar. We vonden het geweldig de eerste paar dagen van de maidentrip van Jos en Marian mee te maken. Het waren aangename dagen in goed gezelschap, met prachtig weer, aardige stadjes, gezellige borreluurtjes en spannende potjes Knikker’n. We nemen hartelijk afscheid, rijden achter elkaar Andernach uit, knipperen met de lichten als een laatste groet en vervolgen ieder onze weg.
Na Heidelberg volgen we de weg door het lieflijke en intieme dal van de Neckar. Groene hellingen, bloeiende bomen en struiken, kleine dorpjes. In Eberbach parkeren we de camper langs de rivier en wandelen door het dorp, dat volgens de inscripties op een huis regelmatig geteisterd wordt door heftige overstromingen van de Neckar. Voor het laatst in 1994. En in 1824 bereikte het water de hoogste stand. De rivier ziet er rustig uit, met een gerust hart slapen we aan zijn oever.
(Route: A48, A61, A6, B656, B37)
(Weer: 7)