Slovenië, deel 1

Maandag 19 mei 2014
Om half elf nemen we onder een strakblauwe hemel het besluit nog een dag te blijven. De fijne plaats voor ons alleen. Om twaalf uur is het helemaal dichtgetrokken en met de eerste druppels gaan we naar binnen. Na de lunch maken we ons rijvaardig en vervolgen de weg door de schilderachtige vallei van de Krka. Het wordt een sportief ritje, de 65 km naar Ljubljana. Over smalle en steile wegen, aangezien we geen vignet hebben voor de snelweg. Zo nu en dan grijpen we in en geven Tom niet zijn zin. De nieuwe camperplaats in Ljubljana ligt er florissant bij. Het is jammer dat hij is versperd met een ketting waaraan een bordje “gesloten” heen en weer schommelt in de wind. De camping waar we een paar jaar geleden waren, biedt uitkomst. Er is werk in uitvoering en de aantrekkelijke plaatsen zijn afgezet met een lint. Met moeite vinden we een plek die niet drassig is, die tv-ontvangst mogelijk maakt en tevens een streepje zon biedt. De buren zijn minder blij, die zitten nu in de schaduw van onze camper.
’s Avonds laat Jeroen weten dat hij ons volgende week een paar dagen gezelschap komt houden. Daar kijken we naar uit!
(Route: 216, 646)
(Weer: 7)

Dinsdag 20 mei 2014
Om acht uur in de ochtend beantwoordt Jan mijn vraag: “of zullen we hier nog een dagje blijven” met een gretig “ ja”! We draaien ons nog een keer om. Na het ontbijt bestelt Jan bij de receptie brood en nemen we voor 24 uur internet. Koffie in de zon, een praatje met de buren, alweer een verslag en een wandelingetje naar de supermarkt vullen onze dag.
(Weer: 7)

Woensdag 21 mei 2014, verjaardag van Dick en Milla
We rijden naar de andere kant van Ljubljana waar we bij de Interspar succesvol wat vegetarische producten inslaan voor het bezoek van Jeroen. We koersen op Most na Soci, waar we de loop van de rivier Soca willen oppikken. Mooie route, weer een smalle weg met veel bloemen in de berm, haarspeldbochten, bossen, soms spectaculaire uitzichten, een enkel huis met een enorme voorraad brandhout bij de deur, kapelletjes en op veel plaatsen werk aan de weg. We hebben de indruk dat er sprake is van stormschade gezien de vele omgevallen bomen langs de kant van de weg en de butsen in de vangrail.
We zijn het erover eens: Slovenië zien we als het ruige broertje van Oostenrijk. Het net iets minder geciviliseerde spreekt ons aan.
Door de binnenbocht komt een regionale bus aanscheuren. Met een noodstop voorkomt Jan nipt veel schade, want we waren beslist klem komen te zitten tussen bus en rotswand. Voorzichtig rijden we achteruit totdat de bus en de file erachter ons op het rechte stuk kan passeren. Onvoorstelbaar dat die bussen zo hard rijden op een smalle weg met onoverzichtelijke bochten. En ook de vele wielrenners maken het er niet veiliger op.
De Soca is adembenemend van kleur. Bij Most na Soci lopen we een stukje langs de rivier om foto’s te maken. Door de vallei rijden we naar Kobarid waar de rivier een kloof gevormd heeft waaraan camping Koren ligt. Ondanks het late tijdstip haasten we ons terug naar de Napoleonbrug om foto’s te maken van de blauwgroene rivier in de diepte. We komen een Engels echtpaar tegen dat het bier aanbeveelt bij een leuke pub bij de camping aan de overkant en de hangbrug uitduidt die het mogelijk maakt terug te lopen naar ons eigen terrein. Daar zijn we voor te porren. We hebben een interessant gesprek met de jongedame achter de bar over de leefomstandigheden in het land en haar kijk op Europa. We zijn veel later terug bij de camper dan we van plan waren.
(Route: 211, 210, 102, 203)
(Weer: 7)

Donderdag 22 mei 2014
Hoe dom kun je zijn. We vergapen ons aan de smaragd groene Soca waarop ik smoorverliefd ben en dan blijkt dat ik weer het geheugenkaartje van mijn camera in de laptop heb laten zitten. Grrr. Voorheen overkwam me dit niet omdat ik voor de overdracht van de foto’s van camera naar laptop gebruik maakte van een kabeltje. Bah.
Jan heeft bij de receptie een wandelkaart gekregen met een route voor een wandeling van twee uur. Eerst naar de Kozjak waterval. Een prachtige wandeling langs de Soca, door het bos, langs een rivierbedding vol lichte rotsblokken, wonderlijk geconstrueerde bruggetjes, tenslotte een griezelige loopplank langs de rotswand en dan zicht op de waterval in de grot. Over de houten hangbrug wiebelen we naar de andere oever van de Soca. Hier zijn hoog tegen de helling loopgraven. Deze schitterende natuur is het toneel geweest van een bloedige strijd aan het Isonzofront in WOI, waarbij 1,2 miljoen mensen omkwamen. Isonzo is de Italiaanse naam van de Soca. Dan staan we tot onze ontzetting onderaan een hoge trap met enorme hoge treden. We dubben of het haalbaar is. Langzaamaan, met een rustpauze na elke 20 treden, komen we bovenaan, 130 treden tellen we. En dan zijn we er nog niet, het is nog een klim over een steil pad naar de ruines van een nederzetting uit de 4e eeuw en naar een mooi uitzicht op Kobarid waar we de camping en ook de camper ontdekken. Hierna nemen we een verkeerd pad. Het pad is zo steil dat we bijna naar beneden glijden. We komen uit bij een schattig huisje waar het pad doodloopt. Half glijdend gaan we terug, vinden ander pad waar enorme bomen met ontwortelde kluit overheen liggen. Zou ook hier die storm gewoed hebben? Als we deze hindernissen hebben genomen, lijkt het pad redelijk, al is het lopen over de puntige ongelijke rotsblokken heel vermoeiend, in elk geval zitten we nu aan de juiste kant van het ravijn. Uiteindelijk komen we uit bij het kerkje Sint Anton, dat boven op een lagere heuvel uitkijkt over Kobarid. Het is een monument voor de omgekomen Italiaanse militairen in de WOI. Het dorp laten we zitten, daar zijn we te moe voor na bijna zes uur lopen.
(Weer: 8)

Vrijdag 23 mei 2014, verjaardag van Lisa
Jan rekent af en bij de receptie verzekert de vrouw hem dat we gister echt iets verkeerd gedaan hebben want de historische route die we gelopen hebben, is beslist vrij van bomen en rotsblokken. Een Nederlandse vrouw vraagt me te bemiddelen bij een gesprek. Haar man is gister met de ambulance weggebracht naar het ziekenhuis. Gedacht wordt aan een tia. Ze spreekt geen buitenlandse taal en de communicatie is lastig. Gelukkig krijgt ze goed nieuws, haar man mag vandaag het ziekenhuis verlaten. De vrouw van de receptie gaat hem vanmiddag ophalen. Als alles geregeld is en ik niets meer kan doen, gaan we op weg naar Bovec. Kort voor het dorp is er een parkeerplaats bij een pension. Hier parkeren we om naar de Boka waterval te wandelen. Daarna trakteren we onszelf op een bleke tosti op het terras van het pension. In Bovec is een prima camperplek. We staan er met twee andere campers. We wandelen naar het centrum van het mooi verzorgde stadje dat vooral gericht is op de avontuurlijke sporter. Rafting, kajakken, paragliding, tracking, je kunt het hier allemaal doen. Bij de toeristeninformatie halen we wat informatie. We zoeken de camping waar we mogelijk willen gaan staan als Jeroen komt, maar kunnen hem zo snel niet vinden. Morgen een herkansing maar dan met de camper. We drinken een glas wijn op een overdekt terras zodat we geen last hebben van het drupje dat valt.
(Route: 203)
(Weer: 6)

Zaterdag 24 mei 2014
De camping in Bovec ligt aan de doorgaande weg naar de twee bergpassen. Het sanitair is beslist beter, maar we vinden de camping in Kobarid sfeervoller. Samen met Jeroen besluiten we het op camping Koren te houden. We doen een paar boodschappen in Bovec en lunchen met uitzicht op het kleine vliegveld.
De rivier Koritnica heeft een kloof uitgesleten die dient als natuurlijke slotgracht voor Fort Kluze. We bezoeken het fort meer om zijn unieke ligging dan dat we uit zijn op informatie over het Isonzofront uit WOI. We keren terug naar de camperplek bij de skilift, waar nu een paar andere collega-camperaars staan. We maken een praatje met de nieuwe buren, doorstaan een bui en ik doe een handwasje.
(Route: 203)
(Weer: 7)