Een uitstapje naar Mostar in Bosnië-Herzegovina

Dinsdag 6 mei 2014
De schoonzoon van Milan zegt dat de weg naar Dubrovnik is afgesloten. Er zijn stenen van de berg afgerold en op de weg terechtgekomen. Wij geven daar natuurlijk Bora de schuld van. We herzien ons plan en gaan eerst door de bergen naar Mostar in Bosnië-Herzegovina. Op de terugweg doen we dan Dubrovnik aan en verwachten dat de kustweg naar Split tegen die tijd weer open zal zijn. Het is een adembenemende route door de bergen. De weg is net breed genoeg om tegenliggers te passeren, maar de kwaliteit van het wegdek is wisselend.
De douanebeambte in Bosnië-Herzegovina werpt stuurs een blik op onze groene kaart en laat ons, met een gebaar in de rijrichting, toe.
In Buna, 12 km voor Mostar vinden we met enige moeite Auto River Camp Half Island. Via een smalle toegangsweg, kronkelend om huizen heen, komen we uit bij een veld, gelegen aan de rivier de Buna. Met versnelde pas komt mama, zoals zij zichzelf voortdurend noemt, naar ons toe, duidelijk opgetogen over onze komst. Haar zoon komt zo uit zijn werk en hij heeft een oplossing voor al onze problemen, zo verzekert ze. Gaga, ongelukkig over mijn vergelijking met Lady, arriveert inderdaad kort daarna. Hij zwakt de toezeggingen van zijn moeder wat af en als zij aandringt om na het eten samen koffie te drinken, stemt hij met een ingehouden zucht in en zegt dat hij maar weinig tijd heeft.
In het dorp ontdekken we de bushalte naar Mostar en een aardig terras. We drinken er wat, maken gebruik van het gratis wi-fi en betalen in euro’s. Met het wisselgeld in marken hebben we voldoende geld om morgen met de bus naar Mostar te gaan.
Om klokslag 19:00 uur melden moeder en zoon zich met een blad met kopjes, een potje koffie en Turkish delight. Moeder weet ons met een paar woorden Duits heel wat duidelijk te maken. Gaga drukt zich aardig uit in het Engels. We hebben morgen alle tijd om zelfstandig naar Mostar te gaan, daar hoeft Gaga zich niet om te bekommeren, laten we hem weten. Tenslotte moet hij gewoon werken. Hij schrijft de naam op van de bushalte waar we moeten uitstappen, van het plein waar we de bus terug kunnen vinden en wat namen van traditionele gerechten. Het is donker als we afscheid nemen en ons naar binnen haasten omdat we het koud hebben en naar de verrichtingen van Ilse de Lange en Waylon willen kijken bij het songfestival.
(Route: 8, 6165, 6142, 62, M17)
(Weer: 9)

Woensdag 7 mei 2014
Bij de bushalte worden we onmiddellijk gesignaleerd door de dorpsgenoten, die nieuwsgierig vragen waar we verblijven. Als we Gaga’s naam noemen, knikken ze instemmend. De buschauffeur spreekt Engels en begrijpt waar we heen willen, al hebben we daar zelf geen idee van. De man achter ons gluurt mee op het papiertje waarop Gaga de halte heeft geschreven en probeert ons kennelijk duidelijk te maken dat we moeten uitstappen, want midden op Lucki Most (brug) stopt de bus, de chauffeur springt op van zijn plaats en roept dat we er zijn. Enkele seconden later hebben we het allermooiste uitzicht op Stari Most, de beroemde oude brug van Mostar over de diepgroene rivier Neretva. De brug werd ernstig beschadigd in de oorlog en in 2004 hersteld. Gelukkig voor Mostar zijn daardoor de toeristen weer terug in de stad. Aan de oever van de rivier ontmoeten we een vrachtwagenchauffeur uit Belgrado. Zijn racefiets neemt hij mee in de vrachtwagen en zijn vrije tijd benut hij om overal rond te kijken. We maken op verzoek een foto van hem met fiets en natuurlijk de brug op de achtergrond. Een jonge waaghals heeft kennelijk voldoende geld opgehaald bij toeristen en duikt van de brug. De straatjes rond de brug zijn vol met souvenirwinkeltjes en restaurants en bestraat met ovale kinderkopjes waarop je ongemakkelijk loopt. Op het gladde oppervlakte van de brug zijn richels aangebracht die voorkomen dat je wegglijdt.
We zijn onder de indruk van de vele kapot geschoten panden in de stad, de stille getuigen van de oorlog. Niemand lijkt ze nog op te merken, iedereen loopt er gehaast aan voorbij, op een enkele toerist na. Op het Spaanse plein bekijken we de vertrektijden van de bus. We hebben tijd genoeg om in een restaurantje cepavi en burec te eten, de specialiteiten van de streek die Gaga voor ons opgeschreven heeft. De vrouw die ons bedient, serveert de gerechten met tegenzin; ze had ons een duurder menu toebedacht. Met een handig trucje maakt ze Jan bij het afrekenen een twee-Mark-stuk afhandig. Haar fooi eigent ze zich alvast toe.
De bustijden lijken niet helemaal te kloppen. Na een half uur wachten, stappen we zomaar in een bus waarop de naam Buna voorkomt. De terugweg wijkt weliswaar af maar we komen in de juiste plaats aan. Onze spullen brengen we terug naar de camper en zien dat we het rijk nog steeds voor ons alleen hebben. In het dorp zoeken we het terras op en genieten van een glas witte wijn.
We kijken De Wereld Draait Door als Gaga onverwacht voor de deur staat en ons uitnodigt voor koffie. Hij vertelt over zijn plannen met de camping, over de oorlog en hoe de gebeurtenissen nog steeds van invloed zijn op zijn vriendschappen. We nemen hartelijk afscheid van elkaar. We hebben afgerekend en morgen gaan we verder.
(Weer: 8)