Dalmatië, deel 1

Woensdag 30 april 2014, verjaardag van Hans
Voor vertrek flaneren we langs de boulevard tot aan de haven en hebben mooi zicht op de witte rotsen van het eiland Krk. We frommelen ons door het nauwe poortje. Langs het toch al smalle toegangsweggetje staan ook nog personenauto’s geparkeerd. Het navigatiesysteem heeft er geen zin in vandaag, hij wil niet aan. Ons ongeduld brengt ons op het verkeerde pad. We blijken op weg naar de Plitvice meren. Die staan op ons programma, maar pas op de terugweg. Het duurt even eer we op de smalle doch panoramische weg gekeerd hebben en de kustweg weer ingeslagen zijn. Talloze eilanden liggen er voor de kust. Sommige bestaan uit sneeuwwitte rotsen die mooi afsteken tegen het helderblauwe water.
De camperplaats in Starigrad aan de weg naar het Nationaal Park Paklenica, kunnen we niet vinden. Wel Camp Anicka Kuk, vermeld in de WOMO-gids. Het kampeerterrein is niet vernoemd naar een vrouw, zoals ik aanvankelijk dacht, maar naar een van de bergtoppen van de Velebit bergketen. Het nationaal park met kloven en steile wanden is populair bij klimmers en dat verklaart de aanwezigheid van de tentjes op het terrein. Met passen en meten vinden we een plekje en lopen naar de ingang van het park, 500 m. verderop. We informeren ons over de wandelroutes, de toegangsprijs en de parkeermogelijkheden. Terug bij de camper zetten we de stoeltjes buiten en koesteren we ons in de zon terwijl er om ons heen meer tentjes worden opgezet.
(Route: 8)
(Weer: 7)

Donderdag 1 mei 2014
Tot onze verrassing zijn er in het donker nog verschillende tenten bij gekomen, zo ook direct naast onze voordeur. Door het gekletter van de regen op het dak tijdens de avond en nacht hebben we daar niks van gemerkt. De jongeren zijn vroeg uit de veren, ontbijten in de open keuken en maken hun klimtuig in orde. We horen er niet bij en worden genegeerd. De afrekening vindt plaats zonder enige vorm van inschrijving, al wordt dat op de valreep nog aangeboden.
Het is zwaar bewolkt en dreigend. De geplande wandeltocht van 4 uur in het nationaal park zien we niet zitten en we vertrekken, laverend om de kleurige tentjes. Vanaf de hoofdweg hebben we een paar maal het Velebitmassief in zicht waartoe het Nationaal Park Paklenica behoort. Donkere wolken pakken zich samen boven het gebergte. Onderweg doen we een supermarkt aan om voorraad in te slaan zodat we de komende dagen op een camping kunnen blijven staan, want weer is er een mogelijkheid een nationaal park te bezoeken, deze keer Krka NP. Het landschap doet ons hier en daar sterk denken aan dat van Texel. De stad Zadar laten we rechts liggen.
Rond lunchtijd arriveren we op Camp Marina in Lozovac in de nabijheid van het park. Een eenvoudig kampeerterrein voor een kleine prijs. Op weeronline checken we de weersverwachting voor de komende dagen en kiezen voor de dag van morgen om een dagexcursie te boeken. Het programma ziet er aardig uit en is inclusief lunch. Om 9:00 uur moeten we klaar staan bij de receptie. Voor de verandering laten we ons eens rijden. We staan klaar om te gaan wandelen als het hard begint te regenen. We trekken ons terug in ons hol. Jan gaat aan het kokkerellen en ik werk aan het verslag.
(Route: 8)
(Weer: 5)

Vrijdag 2 mei 2014
Ons rest de achterbank in het busje. De overige plaatsen zijn reeds bezet. We zijn er tevreden mee want de vier zitplaatsen zijn de hele dag van ons. Goran, eigenaar van de camping en bestuurder van de bus, zet er vaart achter, maar neemt wel de tijd om bij uitzichtpunten te stoppen zodat we foto’s kunnen maken. Als ik bij de eerste gelegenheid gretig neerkniel voor een eerste plaatje, neem ik een rood symbool waar in mijn schermpje. De geheugenkaart blijkt nog in mijn laptop te zitten. Voordeel is dat ik nu op mijn gemak kan rondkijken zonder voortdurend op zoek te zijn naar de ultieme foto. Maar ik baal wel. Gelukkig staat Jan af en toe zijn camera af.
Om kwart over negen melden we ons bij de ingang van Krka National Park. Het park omvat de midden- en benedenloop van de rivier Krka. De rivier begint zijn 75 km lange tocht in een ravijn in het kalksteenplateau achter Sibenik.
Goran koopt de toegangsbewijzen en deelt brochures uit. Skradinski Buk, de grootste waterval in de rivier Krka ligt in het zuidelijk deel van het stroomgebied en we krijgen twee uur de tijd om de wandelroute van een kleine twee kilometer af te leggen over doorleefde houten plankieren. Overal om ons heen ruist, bruist, borrelt en klettert het water van de Krka in allerlei richtingen over grotere en kleine plateaus. Hier en daar komt het tot rust in een kleine poel die wordt omzoomd door gele lissen. In het kristalheldere water zwemmen scholen vissen. Soms loopt het pad vlak langs een waterval die met donderend geweld naar beneden stort. Het gebied heeft een rijke flora en fauna. Er komen bv. 19 soorten slangen voor, al ben ik niet rouwig dat geen zich laat zien. Dat de kracht van het water door mensen werd aangewend voor arbeid, is ook te zien in het park. Zo zijn er nog een oude watermolen, een wasplaats en een droogplaats. Het is een adembenemende wandeling waarvoor we royaal de tijd hebben. Aan het eind bieden vrouwen op kleine tafels bescheiden hun koopwaar aan, vooral vijgen en noten.
Goran brengt ons naar het punt waar we uitzicht hebben op het eilandje Vivosac, waarop sinds 1445 een Franciskaner klooster staat. Roski Slap bevindt zich in de middenloop van de rivier, 36 km rivierafwaarts van de bron. Hier is de rivier breder en worden een soort richels in het water gevormd. Ook hier loopt een wandelpad langs en we komen via een houten brug over het woeste water terug bij het beginpunt waar we op een romantische plek een eenvoudige lunch geserveerd krijgen. Brood, verschillende soorten gerookte ham, kaas, olijven en een heerlijk glas wijn. Om 14:00 uur rijden we verder. Het vlakke landschap met veel struikgewas, dat de mooie loop van de rivier verbergt, is op zich niet bijzonder aantrekkelijk.
In het idyllisch gelegen klooster van Krka leven 4 monniken en er is een seminarium. De kapel heeft aan een wand mooie oude fresco’s maar het merendeel is vrij nieuw en naar mijn smaak te strak van vorm. Een van de monniken gunt ons een kijkje in de kleine catacomben onder het klooster. Inmiddels is het flink gaan regenen. Niet iedereen van de tien deelnemers doet nog de moeite om van grote hoogte de watervallen van Manojlovacer te bekijken. Een plaquette in de rotswand herinnert aan het bezoek van keizer Frans Jozef en zijn vrouw Sissi aan deze plek.
Rond half vijf zijn we terug op de camping.
(Weer: 7)

Zaterdag 3 mei 2014
Bijna geen camper meer te zien op het terrein. Het regent de hele dag. Jan maakt een stamppotje, ik werk aan het verslag. We brengen een uurtje door bij het restaurant waar de verwarming aan is en doen onze internetklusjes met een glaasje wijn erbij. Buiten, op de afgezette straat, worden racewedstrijden gehouden.
(Weer: 3)

Zondag 4 mei 2014
Er is een poolwind opgestoken. Huiverend lopen we langs de waterkant naar het centrum van Sibenik. De Jacobuskathedraal heeft prachtig verfraaide ingangen. Ik haast Jan naar binnen omdat ik hoor zeggen dat er om 11:00 uur een dienst begint en ik denk voor die tijd de kerk te kunnen bekijken. We blijken juist middenin de dienst terecht te komen en moeten wachten tot een geschikt moment waarop we weer naar buiten kunnen sluipen. Bij de zijingang staan twee leeuwen die beelden van Adam en Eva dragen. Tegenover staat de oude loggia waar het stadsbestuur zetelde. De doopkapel aan de achterzijde van de kathedraal heeft een mooi opengewerkt plafond. De wind fluit door de smalle straatjes. De bestrating, witte glanzend gepolijste brokken steen, is robuust. De straten op verschillende niveaus, worden verbonden door trappen. Jan raakt de tel kwijt, maar we komen dicht aan de 800 treden als we naar de Michelevesting klimmen, hoog boven in de stad. De vesting is gesloten en voor het uitzicht wijken we uit naar de naastgelegen begraafplaats, die in steile terrassen is aangelegd. Een winderige laatste rustplaats maar wel met uitzicht over de stad en de rivier de Krka die hier in alle rust in zee stroomt. Stel je mij voor: de camera om mijn nek, een tas aan mijn schouder en de reisgids onder mijn arm geklemd, hangend over een muurtje om bovengenoemde in beeld te brengen. Een doffe plof trekt mijn aandacht. Even vrees ik voor mijn telelens, maar dan blijkt mijn boek tien meter lager op een graftombe te liggen. Jan ziet mogelijkheid om via trapjes naar het lagere niveau te komen en op de graftombe mijn enigszins gehavende boek op te halen.
Op weg naar Trogir werpen we een blik op het idyllisch gelegen Primosten en daar laten we het bij want we kunnen onmogelijk elke plaats bezoeken. Trogir, gelegen op een eiland, is een van de bijzondere plaatsen aan de Dalmatische kust met tal van monumenten. Dat de Kroaten hun werelderfgoed duur verkopen, merken we aan parkeertarieven en entreegelden. We bewonderen de Laurentiuskathedraal met de mooie toren en het romaanse portaal, de klokkentoren, de loggia, het Cipikopaleis, en buiten de muren de zeepoort, de vismarkt en het kasteel.
In de haven van Split kijken we kort naar mogelijkheden om te overnachten, maar er zijn vooral veel bezette parkeerplaatsen. We komen terecht op camp Sirena in Omis, gelegen in een natuurlijke omgeving tegen een steile berghelling. De wind is aanzienlijk in kracht toegenomen en het is zwaar bewolkt De jongedame van de receptie rijdt met ons de camping rond voor een plek, want lopen is ondoenlijk, we kunnen ons amper staande houden. Ze vertelt ons dat deze valwind Bora heet en heerst over de bergketen tussen Split en Dubrovnik. Er kunnen windstoten voorkomen van 180 km per uur. We zetten de camper met de neus in de wind. Een internetverbinding hebben we wel, maar geen tv-ontvangst. De camper staat te schudden op zijn banden. Vooral de hevige rukwinden geven het gevoel dat we omkiepen en dat levert ons een slechte nachtrust op.
(Route: 8)
(Weer: 5)

Maandag 5 mei 2014
Ik wil niet op deze berg blijven maar het lijkt ook niet verstandig in deze omstandigheden te gaan rijden langs de kustweg, zolang Bora heerst. Buiten ziet het er vriendelijker uit dan gisteravond. De zon schijnt, maar de wind jaagt nog steeds. We verplaatsen de camper naar de andere kant van de berg waar we minder last hebben van de wind. Het is nu zelfs aangenaam in de zon. Als ik vuilnis ga wegbrengen, ontmoet ik Milan, de eigenaar. Hij vindt het heel vervelend dat we zo’n last van de storm hebben gehad. Hij vertelt dat de storm eind van de middag verder gaat afnemen en nodigt ons uit voor een borreltje. We brengen een uurtje met hem door op het winderige terras.
(Weer: 6)