Pilion

Zondag 21 april 2013
Er zijn dagen waarop niets verloopt, zoals je had gedacht. Vandaag blijkt zo’n dag. We zijn mooi op tijd weg. TomTom lijkt goed ingesteld maar leidt ons naar het zuiden van de stad met het voornemen door de vallei te rijden terwijl we de attractieve hoger gelegen E92 naar Metsovo willen volgen. Het kost ons driekwartier om de fout te herstellen en we op de juiste weg zitten. Het uitzicht op Ioannina aan de overzijde is heiig maar evengoed prachtig. Op de voorgrond het eilandje in het flonkerende meer en rondom bergen nog bedekt met sneeuw. We aarzelen maar volgen toch de instructie van TomTom en even later zitten we toch op de snelweg en rijden tunnel in en tunnel uit. Zodra we kunnen, verlaten we de snelweg en keren terug naar de E92, genieten van de spectaculaire uitzichten die gedomineerd worden door de besneeuwde bergen. We zijn geschokt over de staat waarin het wegdek verkeert en zo nu en dan liggen er grote brokstukken op de weg. Je zult er maar een op je dak krijgen. Al meer malen hebben we borden langs de kant van de weg gezien waarop staat dat de Katarapas geopend is. Maar even na Metsovo is de weg afgesloten en blijkt de pas toch gesloten. Griekse zorgvuldigheid. Er rest ons niets anders dan zes kilometer terug te rijden en de snelweg te nemen. Daar betalen we voor het traject van 16 km. 6 euro want de meneer achter de kassa vindt dat we op een bus lijken. Over 50 km. hebben we inmiddels 2,5 uur gedaan. Maar we rijden dan toch weer op de gewenste weg, nu richting Kalambaka. Ons doel vandaag was het schiereiland Pilion maar dat gaan we niet halen. We stoppen in Kalambaka bij Pension Arsenis. Uiteraard kunnen we het niet laten om eerst even een rondje langs de wereldberoemde en spectaculair gelegen kloosters te rijden. Bij het pension wacht ons dezelfde goed gevulde Griek op als twee jaar geleden, weer met de mededeling dat zijn moeder vanavond speciaal voor ons iets lekkers zal bereiden. We hebben er een schitterend uitzicht op het klooster Agios Stephanos, de bergen en de vallei.
Het diner is teleurstellend. Meer dan een Griekse salade, tatziki, een platgeslagen gehaktbal en frietjes wordt het niet. Het ergste is het kannetje witte wijn waarop we verlekkerd aanvallen. Els, Retsina is nog steeds niet te drinken. Kostas bekijkt vanaf de bank hoe we het eten naar binnenwerken. Moeder doet dat rechts achter me, gezeten op een stoel. Het Franse viertal dat eenzelfde maaltijd nuttigt, moet het wisselgeld voorschieten.
(Route: E92, A2, E92)
(Weer: 8)

Maandag 22 april 2013, verjaardag van Theo
Na Kalambaka wordt het landschap nagenoeg vlak, sommige stukken zijn in gebruik als landbouwgrond. De Grieken hier zijn rommelkonten. Alles waarvoor ze geen belangstelling meer hebben, laten ze achter. De vele gele bloemen in de berm vrolijken de boel wat op. We rijden parallel aan de tolweg. Tom stuurt ons via kleine tunnels van de ene zijde naar de andere zijde van de snelweg, de reden is onbekend, maar we volgen braaf. De dieselprijzen worden steeds beter. We tanken voor 1,29 euro maar zien later ook al 1,27 euro langskomen. (Daar heb je toch niet van terug, hè Jos?) We passeren Volos; het schiereiland Pilion aan de oostkust van Griekenland is eindelijk bereikt. We klimmen via een kleine weg naar de Haniapas. Nabij ligt een skigebied op 1.200 meter hoogte. Op de pistes liggen restjes sneeuw. De parkeerplaatsen zijn te eenzaam voor een overnachting dus besluiten we de toeristische route te volgen langs de kust. De Grieken zijn dol op dit schiereiland omdat het zo groen is, volgens de reisgids lijkt het soms meer op Zuid Tirol dan op Griekenland. De begroeiing in het noorden is inderdaad weelderig. Eiken, beuken, platanen en fruitbomen, die bijna zijn uitgebloeid. De weg kronkelt zich om de uitlopers in zee. De uitzichten zijn adembenemend. In Tsagarada stoppen we om de 1000 jaar oude plataan met een omtrek van 14 meter te zoeken. Op aanwijzing van een vriendelijke Griek vinden we hem op een klein, sfeervol plein bij de kerk. De boom heeft kronkelende takken, waarvan een enkeling ondersteund wordt. We wandelen een stukje door het langgerekte bergdorp.
Milies, centraal gelegen op het schiereiland, heeft een 60 cm. smalspoor. In de weekenden rijdt het treintje. We kijken of er bij het stationnetje ruimte is om te overnachten. De plek is fantastisch, maar afgelegen en slechts toegankelijk door een nauwe doorgang. Verder naar het zuiden verandert de vegetatie. Het is er minder bergachtig, droger en we zien struiken en olijfbomen.We komen langs verschillende natuursteenhouwerijen, materialen die we in de huizen terug zien, zoals de mooie daken van platte gestapelde stenen. Neochori lijkt het centrum van de houwerijen. Pas aan het begin van de avond vinden we een plaats op het zuidelijkste puntje van Pilion bij het dorp Ag. Kyriaki. Het dorp heeft aan weerszijden ruime uitzichtrijke parkeerplaatsen gemaakt voor de bezoekers aangezien er in het dorp nauwelijks parkeergelegenheid is. Het is winderig.
(Route: E92, Larissa, A1, A6, Pilion)
(Weer: 7)

Dinsdag 23 april 2013
Het is duidelijk waarom het dorp auto’s weert. De smalle straat door het plaatsje staat verkeer nauwelijks toe. Toch banen de bewoners er zich een weg doorheen, zelfs op plaatsen waarvan ik inschat dat het echt niet gaat lukken. We wandelen naar de kleine scheepswerf die aan de andere kant van het dorp ligt. Het dorp heeft een paar terrassen aan zee. Zo te zien, zijn ze nog maar net geopend. De uitbater vertelt dat hij de winter doorbrengt in Volos en dat alleen de ouderen achterblijven. Zoals overal in Griekenland wordt er geschilderd, gewit, geveegd en gepoetst vanwege het belangrijkste religieuze feest in het land, het orthodoxe paasfeest. De feestdagen volgende week brengen hordes Grieken naar Pilion. We drinken een karafje witte wijn en haasten ons bij de bestelling ervan, te melden dat het geen retsina mag zijn. We zeggen toe vanavond te komen eten.
Jan kiest inktvis en ik een visje. Hoewel het acceptabel is en Jan enthousiast over de kalamari, vinden we de Griekse keuken toch geen hoogstandje.
(Weer: 7)

Woensdag 24 april 2013
We rijden de enige weg terug naar het noorden van Pilion en nemen de bochtige en steile weg naar het schitterende strand van Mylopotamos. Langs trappen dalen we af naar het fijne kiezelstrand met fraai gevormde kleurrijke rotsen. De zee is glashelder en heeft een diepe smaragdgroene kleur. Wat een heerlijke plek. We lunchen er en rijden via Milies naar de oostkant van het schiereiland waar we op camping Sikia de camper op een rots zetten met het uitzicht over de baai en op het dorpje Kato Gatzea.
Er gaat van hier een looppad naar Kala Nera dat een paar kilometer terug ligt. Met enige moeite vinden we het pad en bereiken het dorp. We pinnen, doen een paar boodschappen en genieten op een terrasje na van deze mooie dag. We verplaatsen ons naar ons eigen terras op de camping en laten via Skype moeder Anna even meegenieten van de mooie omgeving.
Jan ligt al op tijd in bed. Ik vermaak me nog een poosje met internet en het verslag.
(Route: Pilion)
(Weer: 8)

Donderdag 25 april 2013, verjaardag van Anna
De camping met slechts een handje vol gasten, de zon en het uitzicht is het decor van onze rustdag. Ik werk aan het verslag, doe een wasje en Jan poetst een lelijke streep van de camper. In de namiddag wandelen we naar Kato Gatzea waar we het enige geopende terras aan het water opzoeken. In de baai maken onbekende grote vissen sprongen boven water en vangen daarmee de aandacht van de gasten.
(Weer: 8)