Chalkidiki & schiereilanden Sithonia en Kassandra

Maandag 3 oktober 2011, geboortedag van Björn
Hoewel Kavala volgens de reisgids bezienswaardig is, hebben we er geen zin in en laten de stad links liggen. Zandkleurige heuvels met plukjes groen en een brede kuststrook vormen het landschap waardoor we rijden. Voor het eerst zien we in deze streek olijfboomgaarden en de al eerder ontdekte kiwistruiken. We volgen de kustweg tot aan Nea Kardyka. Door een wegomleiding komen we bij toeval langs de leeuw van Amphipolis. Door soldaten in de Balkanoorlog in deze omgeving opgegraven en nu in ere hersteld. De leeuw stamt uit de 4e eeuw v.Chr. en is waarschijnlijk een onderdeel van een graftombe van een admiraal, die diende onder Alexander de Grote. Het is een imposant beeld, dat zich door de lichtval en de bomen moeilijk fotograferen laat.
We doen boodschappen bij hetzelfde filiaal van Lidl als op de heenweg. In Stavros parkeren we de camper in de buurt van de haven en het strand (N40°39’57”-O23°42’01”) en gaan dan in het dorp op zoek naar internet. Ook in Stavros is het hoogseizoen voorbij. Lege terassen en souvenirwinkels, die geen enkele klant lijken te verwachten. Op één terras zitten een jongen en een meisje met een laptop. Als ik ernaar informeer, blijkt er geen internet te zijn, maar de behulpzame jongeman wijst een terras aan waar ze het wel hebben. We brengen er een genoeglijk uurtje door met frappé en een glaasje wijn en worden verwend met schaaltjes chips en pinda’s. Dankzij het snelle internet zijn het verslag en de foto’s snel geplaatst.
We liggen al in bed (Griekenland: 1 uur later) als er een sms’je komt met het geweldige nieuws over de geboorte van Björn. Broerlief is ineens opa en moeder Anna voor het eerst overgrootmoeder!

Dinsdag 4 oktober 2011
Langs de pier ligt een grote containerboot. Vrachtwagens manoeuvreren over de kade om de lading van de boot over te nemen. De Fransman en de Duitser zijn helemaal ingebouwd. Wij staan gelukkig precies goed geparkeerd en kunnen moeiteloos water tanken en onze weg vervolgen.
De dag brengen we lezend door op Proti Ammoudia, een strand even voorbij Olymbiada, gelegen in een kleine baai. Tegen de avond rijden we de krappe kilometer terug naar het dorp en zoeken een plaatsje voor de nacht in de piepkleine haven (N40°35’27,5”-O23°47’15”). We maken een korte wandeling door het kleine dorp waar we het gevoel krijgen dat de inwoners meer dan genoeg hebben van toeristen.
’s Avonds laat de koelkast ons weten dat hij geen gas meer krijgt en wisselen we de gasfles.

Woensdag 5 oktober 2011
Dichtbeboste donkergroene hellingen, loof- en prachtige naaldbomen; kortom, een heel verschil met het noordoosten van Griekenland, met een uitzondering voor de welig begroeide vallei van de Nestos. De bochtige weg langs een grillige kustlijn brengt ons in een korte rit naar Ierissos, waar we direct al een postkantoor zien. En dat hadden we net nodig om Susanne de kaart te kunnen sturen. We halen wat geld uit een Griekse muur en gaan dan op zoek naar het Sfinxstrand uit de WOMO-gids. We moeten er een paar kilometer voor terugrijden, maar vinden dan het leukste strand tot nu toe. Geen strand voor kleine kinderen, want het is er al heel snel heel diep. Maar mooi van vorm en met gekke rotsformaties. We zijn er vrijwel alleen. We zwemmen en lezen. Na wat aarzeling van mijn kant besluiten we hier te overnachten (N40°25’04”-O23°51’38”).
Alleen dus en zonder straatverlichting. Stoer hè?

Donderdag 6 oktober 2011, verjaardag van Sander
Een prachtige zonsopgang en het hele strand voor ons alleen. Tot lunchtijd blijft dat zo. Een ietwat onrustige nacht meer dan waard. Het is een visser, die de rust komt verstoren. Rap, alsof hij bij de visboer voor de toonbank staat, heeft hij een inktvis te pakken, die hij met een regelmatige beweging tegen een grote platte steen slaat en uitspoelt in zee. Even snel als hij kwam, is hij ook weer verdwenen met zijn buit. De hele middag komt er wel iemand shoppen. Soms met een snorkel, dan weer met een lijn. Regelmatig vaart er een vissersbootje langs of een paartje komt na werktijd nog even zwemmen.
Jan loopt wat moeilijk. Gisteren tijdens het zwemmen, wilde hij op een rots klimmen, die net onder het wateroppervlakte ligt, om indruk te maken voor de foto. Waarschijnlijk is hij op een zeeëgel gaan staan. Hij verloor in elk geval zijn evenwicht, bezeerde zich aan de scherpe rots en heeft zijn voeten vol met stekeltjes.
En we hebben weer een leasehond, een kleine herdershond. Omgekocht met een sneetje brood in de hoop dat hij vannacht op ons past.

Vrijdag 7 oktober 2011
Boebie, zoals Jan elke hond hier noemt, ligt voor de camper op wacht. Als beloning krijgt hij een boterham, ditmaal met een plakje salami erop. Hij kijkt ons met treurige ogen na als we met de camper het zandpad omhoog kruipen. In Ierissos verzet de bevolking zich tegen plannen van de regering. In het gebrekkige Engels van de kassière in de supermarkt gaat het om “a gold house” dat men er niet wil hebben. Langs alle straten in het dorp staan houten latjes met zwarte vlaggen eraan en over de weg zijn doeken gespannen met onduidelijke tekst, waarvan alleen “go home” ons iets zegt. We nemen de weg naar Gomati. Aan het begin van het dorp is een bron waar we onze watertank weer kunnen vullen. De weg bergafwaarts brengt ons bij het strand van Pyrgos (N40°20’37”-O23°47’28”) dat in het midden ligt van de bocht tussen de rechter “vinger”, het schiereiland Athos en de middelste “vinger” van Chalkidiki, Sithonia.
Het rechter schiereiland is overigens verboden voor vrouwen. Ook geiten, koeien, merries en ezelinnen zijn niet welkom, wat een troost. Uitzondering wordt gemaakt voor kippen, omdat de eieren worden gebruikt voor de verf voor de iconen. Arme kippen. Het is een autonome republiek, die bestuurd wordt door de 1.700 monniken van de 20 kloosters.
Een ouder Pools echtpaar zijn de enige buren op het verder verlaten strand.

Zaterdag 8 oktober 2011
Terug naar Gomati om diesel te tanken en water te halen. Middenin het dorp wordt het enige kruispunt bewaakt door politie, maar we mogen wel doorrijden. Op weg naar Pyrgadikia worden we door een motoragent in de berm gesommeerd. Als ik koortsachtig begin te denken wat we verkeerd gedaan kunnen hebben, blijkt dat er vervoer is van een belangrijk persoon, geëscorteerd door politie, volgauto’s en een ambulance. Onze fantasie slaat onmiddellijk op hol en we zijn ervan overtuigd dat het met de protesten in Ierissos te maken heeft. We rijden langs dichtbeboste hellingen met soms tussen de bomen een glooiend dor of zwartgeblakerd veld. Het donkergroen wisselt zich af met het bleekgroene van olijfbomen. In Pyrgadikia kijken we rond op de kade en zoeken dan het strand van Kambos op dat we met enige moeite vinden. Een mooie baai met een rustig strand (N40°21’11”-O23°43’59”). Jan spreekt met een Griekse man, al 42 jaar woonachtig in Duitsland. Sinds zijn pensionering brengt hij de zomer hier door in het huis dat hij heeft gebouwd op een stukje grond van zijn ouders. Hij was bij de protesten in Ierissos. Volgens hem gaat het om toestemming die de regering heeft gegeven aan de Amerikanen om kostbare grondstoffen, waaronder goud, te winnen uit een berg. Het procedé dat daarbij gebruikt wordt, levert gevaar voor vervuiling van de waterbronnen. De inwoners willen de risico’s niet nemen voor drie jaar werkgelegenheid. De Griek schept zijn auto vol met mooie ovale witte stenen van het strand. Voor in zijn tuin in Duitsland.

Zondag 9 oktober 2011
Een supersteile helling brengt ons weer terug naar de hoofdweg. Op naar het volgende strandje, 30 km. verderop bij Vourvourou op het schiereiland Sithonia. De kust is mooi. Rotsachtig, baaien met witte zandstrandjes en heuvels met dichte pijnboombossen. Vlak voor Vourvourou is een grote parkeerplaats met uitzicht op de heilige berg Athos en met een waterbron, waar de Grieken zelf kratten vol flessen komen vullen. In de huizen is geen drinkwater volgens één van de mannen. Wij maken van de gelegenheid gebruik om te douchen en meteen onze watervoorraad weer aan te vullen. De camper parkeren we daarna op het strand van Vourvourou en verkennen het dorp dat vrijwel verlaten lijkt. De luiken voor de ramen van de huizen zijn gesloten en in het hele dorp zien we vier mensen. Het zullen vooral vakantiewoningen zijn, vermoeden we.
De dreigende belofte van de donkere lucht wordt bewaarheid. Het begint te regenen en de rest van de middag zitten we binnen te lezen.

Maandag 10 oktober 2011
Sinds gistermiddag regent het onophoudelijk. Er staat een stormachtige wind en het is 12°. We willen weg van de zanderige ondergrond en rijden door enorme plassen naar de geasfalteerde parkeerplaats bij de ingang van het dorp. Na het ontbijt volgen we de kustweg naar Sarti. Net als in het dorp waar we overnacht hebben, lijken de huizen die we passeren, verlaten. De heide bloeit prachtig paars onder de pijnbomen. Vierkante bijenkasten in allerlei kleuren staan tussen de heide.
Sarti, één van de grotere plaatsen op het schiereiland, is verrassend levendig. Schooljeugd in de straten, mensen in de winkels en dikaangeklede toeristen die de wind trotseren. Wij zoeken er vooral naar internet, dat we helaas niet vinden. De regen en de storm nodigen ons niet uit voor een wandeling. We hopen op een overnachtingsplaats in de buurt en op een herkansing met beter weer in de komende dagen. Ook dat lukt niet en we besluiten de rondrit op het schiereiland te vervolgen. Sykia, een paar kilometer in het binnenland, heeft een internetcafé. Rijen computers staan langs de wand, maar er is geen wi-fi. Het wordt een dag van zoeken, maar niet vinden. Dat geldt voor internet, maar ook voor een slaapplaats en zo maken we de rondrit sneller dan verwacht. Neos Marmaras is een grote plaats met twee haventjes en een foeilelijk groot hotel. Inmiddels is het droog en wagen we een wandeling door het stadje. Er zijn mogelijkheden om te staan voor de nacht, maar het in de gids vermelde strand van Kastri is nu zo dichtbij dat we doorrijden.
Joelende zwerfhonden rennen met ons mee als we moeizaam onze weg zoeken tussen de plassen door langs het strand van Kastri, waar honderden meeuwen neergestreken zijn en dat vol ligt met afval. Op een hoger liggend plateau hebben we een mooi uitzicht over zee en strand, maar staan vol in beeld vanaf de doorgaande weg. Er hangt een rare sfeer en ik voel er niets voor hier te overnachten. Om terug te gaan naar de hoofdweg nemen we een weggetje, dat er vanuit de verte iets beter uitziet. Midden op het onverharde pad rijden we ons muurvast. De banden, dicht geplamuurd met rode leem, slippen door op de spekgladde ondergrond en graven zich steeds dieper in. Met een schepje graven we de leem bij de voorwielen weg en proberen onze rubberen deurmat er zo ver mogelijk onder te schuiven in de hoop dat het wiel er grip op krijgt. Dikke klonten leem onder onze schoenen bemoeilijken het lopen. Door mijn duwen aan de achterzijde komt de camper in een wiegende beweging en op het hoogtepunt geeft Jan gas en spuit de camper uit het gat. De motor giert en gevaarlijk overhellend van de ene naar de andere kant glibbert de camper zigzaggend het pad af om pas op stevige ondergrond te stoppen. Ik sjok er met de mat, zwaar van de leem, het schepje en een houten plankje achteraan. De door mijn gewichtsverlies ruime spijkerbroek dreigt op mijn enkels te zakken. De camper zit tot aan het dak toe onder de rode leem en zo ook de vloer, de schoenen en onze kleding. Bij de benzinepomp verderop vraagt Jan of we daar, na het tanken, de camper kunnen schoonspuiten. Dat is geen probleem. Jan is even afgeleid doordat de meter van de pomp al loopt terwijl er nog niet getankt wordt. Als hij vragend terugkijkt naar de pompbediende ziet hij dat het vulpistool in de watertank hangt en niet in dieseltank. Vijf liter diesel in de watertank. Jan begint te roepen dat ik de afvoer van de watertank moet openzetten. “Dat kun je hier toch niet maken”, probeer ik nog. ‘’Openzetten, nu”, schreeuwt hij. De pompbediende kijkt verwonderd naar de plas die langzaam ontstaat, hij snapt niet wat hij verkeerd heeft gedaan. Binnen hangt een zware diesellucht. Ik maak de bank vrij waaronder de watertank verstopt zit. Met doeken, keukenrollen, borstel en spons probeer ik door de kleine opening de glibberige diesellaag uit de tank te krijgen. Dan spoelen, drogen en weer spoelen. De pompbediende is ontdaan over wat hij heeft aangericht. Zonder morren spuit hij met de hogedrukspuit de leem van de camper, wringt dieseldoeken uit en komt met zeep van de afwasmachine aanzetten om de tank uit te wassen en staat verlegen te kijken naar wat we aan het doen zijn. Om 20:00u sluit de benzinepomp en moeten we vertrekken. Het is stikdonker, alles ruikt naar diesel en we hebben nog steeds geen slaapplaats.
Na twee kilometer komen we bij Nikiti. Op goed geluk rijden we de plaats binnen en vinden in het donker de weg naar de haven (N40°13’02”-O23°39’52”). Op de grote parkeerplaats staan twee campers waar we ons bij aansluiten. Tegenover staat de gezellig verlichte taverne Marina. Daar gaan we eten, omdat we het verdiend hebben. En ze hebben internet.

Dinsdag 11 oktober 2011, verjaardag van Steef
Zonder medelijden onthult het daglicht alle achtergebleven sporen van het leed van gisteren. Van de buitenkant is de meeste leem dan wel af, maar de vloer in de cabine en in het woongedeelte, dorpel, schoenen en kleding zitten onder. En het water uit de tank vertrouwen we niet. Twee buisjes gebitstabletten lossen we op en gooien we in de tank. Dan rijden we naar de waterplaats bij Vourvourou en zorgen dat het water zoveel mogelijk klotst. Op de rem, scherpe bochten en snel optrekken. Gelukkig is er weinig verkeer op de weg. We laten de tank leeg lopen, drogen en spoelen weer. Onze laatste troef is een flesje vloeibare reiniger voor de watertank. Nadat we ook dit middel zijn werking hebben laten doen, drogen en spoelen we een paar keer en vullen de tank met vers water. Jan vult twee glazen met water. Eén uit onze tank en één uit de kraan van de waterplaats. Ongezien proef ik. Geen verschil. Gelukkig. Nadat we overal de leem van af gewassen hebben, gaan we terug naar de haven in Nikiti. Met de code die we gisteren in het restaurant kregen, kan ik in de camper moeiteloos op internet. Ik plaats een nieuw hoofdstuk van het verslag, check mail en banken.
Vanavond staan we er een stuk beter voor dan gisteravond.

Woensdag 12 oktober 2011
Leasehond nummer 3 verdedigt ons vurig tegen iedereen die in onze buurt komt. Het is een apart mormel met zijn korte beentjes en zeehondenvoeten. Kennelijk gaan alle kampeerauto’s net als wij voor vertrek nog water vullen, want ook daar komt hij aanrennen.
Door een ongezellige kustvlakte met veel olijfbomen rijden we naar Kassandra. Het laatste schiereiland is minder mooi dan Sithonia. Een glooiend landschap met akkers en olijfbomen en hier en daar een palm. Aan de westzijde is het schiereiland vol gebouwd met verlaten vakantiedorpen. De hoogste heuvels liggen in het zuiden. Alle mooie plekken aan de kust zijn bebouwd. We lunchen in Nea Fokea en hakken de knoop door over de route die we nemen richting Thessaloniki. We kiezen voor de weg over Petralona, waar we de grotten willen bezoeken. Vanwege problemen met de wisseling van het management is de toegang tot de grotten vandaag gratis. In een half uur wandelen we er doorheen. Het druipsteen in kleurschakeringen van zandkleur tot donker terra en in mooie vormen is spaarzaam verlicht. Aan het plafond in de verschillende grotten hangen duizenden kleine stalagtieten. In het museum worden vondsten uit de grotten tentoongesteld. Botten, tanden en kiezen van allerlei diersoorten, maar ook een 700.000 jaar oude menselijke schedel.
Via Nea Silata rijden we naar Aghia Triada, waar we op het strand aan de rand van het dorp overnachten (N40°30’02”-O22°52’03”).

Donderdag 13 oktober 2011
Geheel tegen de gewoonte in, staat de afwas van gisteravond er nog. Een gezellig begin van de dag dus. We maken plannen voor de laatste twee weken van de reis en we lummelen wat rond in Aghia Triada. Het lange smalle dorp langs de baai van Thessaloniki heeft, behalve een paar mooie bomen, weinig aantrekkelijks te bieden. Het is een prachtige dag. Het wit van Thessaloniki schittert aan de overkant van de baai. Een enorme stad met een miljoen inwoners. We lopen de boulevard helemaal af, kijken bij de vissers op de pier en maken een praatje met een oude Griekse man. Hij is vijf jaar, 2 maanden en elf dagen bij zijn vrouw weg en wenst ons honderd jaar samen, want alleen is helemaal niks, zo maakt hij ons duidelijk in de paar woorden Duits die hij kent.
De rest van de middag brengen we lezend aan het strand door.