Het groene Spanje, deel 1

Dinsdag 24 september 2013, verjaardag van Saskia
De ochtend begint met flink zweten. We moeten zien zonder brokken van deze plaats weg te komen. De Fransen lijken weinig te geven om hun mede-camperaars, zolang ze zelf maar een plekje hebben. Ondanks protesten zijn we helemaal in gebouwd. De grootste dwarsligger, de eigenaar van een Pilote, geeft geen krimp. Iedereen moet zich ploeterend om hem heen werken, hij staat erbij, kijkt ernaar en doet niets. Vijf man sterk staat rond onze camper om, vooral uit eigen belang, mee te kijken of het wel goed gaat. Gelukkig, we zijn eruit en kunnen onze weg naar Spanje vervolgen. Zonder het te merken passeren we de grens. De natuur blijft onveranderd bergachtig en groen, alleen zijn de nummerplaten plotseling vooral Spaans. We koersen op San Vicente de la Barquera. Deze plaats ligt in de nabijheid van ons volgende doel, het Parque Nacional Picos de Europa. Aangezien we geen wegenboek van Spanje hebben, hebben we geen route kunnen uitstippelen, dus verlaten wij ons voorlopig op Tom, die een heftig weggetje heeft uitgezocht met stijgingen van 9%, dalingen van 12% en veel werkzaamheden aan de weg. Het lijkt erop dat men hier de bouw van een tunnel voorbereidt. Gelukkig vinden we bij een benzinepomp een uitstekende wegatlas en kunnen we kritisch meekijken. In San Vicente is de eigenlijke gedoogplek voor campers bezet. We parkeren nabij het strand op een plek waar meerdere busjes staan, maar er staat wel een verbod op overnachten. We wandelen een uurtje over het strand waar een surfevenement gehouden wordt. Het is prachtig weer. We klimmen de duin op en wandelen over de weg terug. Als na het eten de enige camper en van Spaanse origine vertrekt, besluiten we dat ook te doen. Plots blijkt de uitgang afgezet met dranghekken en een touwtje verspert het gedeelte dat ze eraan te kort kwamen. Jan snijdt het touw door onder het goedkeurend oog van een Engelsman, ik schuif het hek aan de kant en we rijden in het donker naar Comillas. Tom heeft geen oog voor hoogteverschil en aangezien de parkeerplaats uit ons boek aanzienlijk lager ligt hetgeen in het donker niet zichtbaar is, draaien we eindeloos rondjes om de locatie. En toegegeven, dat is niet best voor ons humeur. Maar eindelijk hebben we het spelletje van Tom door, vinden de plek en sluiten ons aan bij twee andere campers.
(Route: D810, GI636, GI20, N1, GI632, GI627, N636, BI732, N634, N63, A8, A67, A8)
(Weer: 8)

Woensdag 25 september 2013
De kleine stad met 2.500 inwoners bezit een aantal gebouwen van interessante architectuur. Op een heuvel liggen naast elkaar het Palacio Sobrellano en de bijbehorende kapel. Op de heuvel ertegenover ligt de imposante roze Universidad Pontificia. Antonio Lopez y Lopez, eerste markies van de stad huurde een modernistische architect in om de gebouwen te ontwerpen. Op de rondleiding in het Palacio moeten we te lang wachten. Daarom bewonderen we de gebouwen aan de buitenkant en gaan dan op zoek naar de ingang van het naastgelegen El Capricho, een van de eerste ontwerpen van Gaudi en een van de weinige die buiten Catalonië ligt. Gaudi had familiebetrekkingen met de markies en werd door de zwager van de markies gevraagd voor hem een woning te ontwerpen. De dakconstructie, de grappig balkonnetjes, de stoelen, de manier waarop Gaudi rekening hield met de zon ten opzichte van de verschillende ruimtes en het vrolijke geheel maken indruk en het bezoek meer dan waard. Vanwege het voor Spanjaarden vroege tijdstip is het lastig een café te vinden waar we tapas kunnen bestellen. Met enige moeite vinden we een bar waar we glas wijn bestellen en, nadat we dat van Spanjaarden afkijken, een bordje met Iberico ham en een schaaltje stokbrood. Vannacht blijven we hier nog overnachten.
(Weer: 8)

Donderdag 26 september 2013
Onze poging om in Comillas een elektronicazaak te vinden, strandt in te smalle straten. De tv blijft dus voorlopig voor dood in zijn kastje.
De weg naar Parque Nacional Picos de Europa loopt door een prachtige kloof. De bergdorpen die we passeren, hebben mooie stoere vierkante natuurstenen huizen, die zo te zien met gemak een strenge winter kunnen doorstaan . We benutten het heldere weer en rijden regelrecht door naar de kabelbaan bij Fuente Dé, om naar Mirador del Cable te gaan op 1.875m. Boven staat er een hevige wind, deze keer niet koud, maar we krijgen wel een gratis zandstraalbeurt. De wandeling naar Torre de los Horcados Rojos, de top op 2.562 meter in viereneenhalf uur is voor ons niet haalbaar. Lopen tot aan splitsing bij Horcadina de Covarrobres en keren dan om. Het is een heel apart gebergte met zijn fraai gevormde toppen en kale wittige rotswanden. Bij de afdaling schommelt de gesloten cabine vervaarlijk in de stevige wind. Ik ben blij als we weer veilig beneden zijn. Onderweg naar de camping zit er ineens een tien centimeter grote sprinkhaan op mijn been. Jan houdt na mijn gekrijs nog net de camper in het juiste spoor. Hij zet de wagen aan de kant om de sprinkhaan te bevrijden, want ik weiger hem aan te raken. Nadat we ons geïnstalleerd hebben op camping La Isla, duiken we buiten in de zon meteen het internet op. We eten in het vrijwel verlaten restaurant op de camping. Het is een gevarieerde maaltijd met bieflap, cq varkenslapje, frites, gebakken ei, salade en aardappelkroketjes. Het restaurant en het terras geopend voor de verzorging van, in totaal, vier gasten.
(Route: CA131, N634, CA834, CA843, A8, N621, CA185)
(Weer: 8)

Vrijdag 27 september 2013, verjaardag van Naomi
Nog voor het ontbijt en voor koffie zitten we allebei in onze nachtkleding uitgebreid rond te neuzen op internet. Dat missen we blijkbaar het meest op onze reizen. De enkele keer dat we onderweg internet vinden, is er alleen tijd voor de hoognodige klussen. We houden een rustdag, of liever gezegd een internetdag en doen daarnaast alleen de was. Ondanks de dreigende lucht lukt het de was droog in de kast te krijgen eer de bui losbarst.
(Weer: 5)

Zaterdag 28 september 2013
Door de heuvels lopen we naar Potes, een plaatsje dat op 3 km afstand ligt van de camping. Een heerlijke wandeling door prachtige natuur. Natuurlijk vind je ook in Potes de nodige toeristen, maar het plaatsje is heel authentiek. Smalle kronkelstraatjes met Middeleeuwse huizen erlangs. We dwalen er met plezier doorheen. Dwars door het dorp stroomt de rivier de Deva. Aan de oever staat de vierkante Torre del Infantado, de verdedigingstoren uit de 15e eeuw. In 14de-eeuwse-kerk van San Vicente wordt een expositie gehouden, van het interieur is nog weinig te zien. Het terrasje dat we uitkiezen, beschikt niet over de gewenste sanitaire voorziening. Daar waar we die wel vinden, treffen we een chagrijnige ober die me ook nog een verkeerd drankje serveert. We doen nog even een supermarkt aan en lopen met te veel boodschappen terug langs de weg, die, bij uitzondering, voorzien is van een trottoir.
(Weer: 7)