Het groene Spanje, deel 2

Zondag 29 september 2013
Aan het begin van onze route langs het zuidelijk deel van het Parque Nacional Picos de Europa lijkt de grond wat schraler, de begroeiing bestaat vooral uit struiken en mossen op de rotsen. In het dal bij de rivier staan wat armetierige bomen. Maar de weg is evenwel adembenemend met zijn vele prachtige panorama’s. Bij Riano hebben we een fantastisch uitzicht op het meer en de bergen met dreigende wolken erboven. Onze uitroepen van bewondering zijn vandaag niet van de lucht bij het zien van zoveel moois. Net als hun Zwitserse nichtjes hebben ook hier de arme koeien enorme bellen om hun nek hangen waarvan het geklingel in het hele dal weerklinkt. We maken een uitstapje naar Posada de Valdeon; volgens het boek een van de beste plaatsen om een wandeling te beginnen. We hebben onze zinnen gezet op een wandeling langs Rio Cares. In het krappe dorp hebben ze echter niet op campers gerekend. Desondanks hebben we door de prachtige natuur om ons heen geen spijt van deze zijweg. De borden naar de camping in Santa Marina de Valdeon leiden ons naar een steeds smaller wordend weggetje. Tenslotte lijkt het niet meer dan een karrenspoor waarlangs koeien liggen te herkauwen. We gaan tot over het enge bruggetje, keren en geven de zoektocht op. We overnachten op een camperplaats in het verderop gelegen Pola de Laviana.
(Route: CA185, N621, N625, LE2711, N625, CL635, AS117)
(Weer: 8)

Maandag 30 september 2013
Tom zegt dat er in Pola de Laviana een elektronicazaak is met de welluidende naam Javier. De zaak ligt aan een avenida en dat klinkt breed genoeg voor een camper. We gaan onderzoeken of de tv gerepareerd kan worden. Vanaf de camperplaats is het maar enkele minuten naar Electronica Javier en schuin tegenover de winkel is nog precies een parkeerplaats vrij. We gaan naar binnen waar Jan met handen en voeten kenbaar maakt wat hij wil. Ik sta er wat ongemakkelijk bij te giechelen. Maar het werkt. Er loopt iemand mee naar de camper, ziet ons pulserende lampje en gebaart dat de tv uit zijn kastje gedemonteerd moet worden. Hij vraagt ons telefoonnummer en gaat met de tv onder zijn arm terug naar de zaak. We durven niet veel anders dan te wachten. Gelukkig staan we in de schaduw, want het is een warme dag. We lunchen, we lezen en Jan maakt een ommetje. Om 16:00 uur gaat de winkel weer open en komt de man terug met de tv. Tot onze vreugde werkt hij weer. De man wil van geen vergoeding weten, maar pakt na ons aandringen toch een kleinigheid aan.
In Langreo tanken we en vinden we eindelijk weer eens een Lidl waar we wat voorraad inslaan. We overnachten in San Martin del Rey Aurelio. De parkeerplaats ligt op een verhoogd plateau, kijkt uit over de beneden liggende straat en er zijn drie plaatsen gereserveerd voor campers.
(Route: AS117)
(Weer: 8)

Dinsdag 1 oktober 2013
Regen bederft ons plan om vanuit San Martin del Rey Aurelio met de trein naar Oviedo te gaan. Op de terugweg passeren we de stad nogmaals en gaan dan voor een herkansing. We rijden nu naar Cudillero, een schattig vissersplaatsje aan de kust dat ons erg aan de stadjes in Cinque Terre in Italie doet denken. Het plaatsje ligt in een kom tegen een steile helling aan. Aan de haven is een ruime parkeerplaats waar we de camper achterlaten. Het weer is gelukkig opgeklaard. We beklimmen de vele trappen die ons naar het uitzichtpunt La Garita brengen, dat hoog boven het stadje ligt. Etensgeuren begeleiden ons, vrolijke kinderstemmen en de stemmen van druk pratende volwassenen galmen door de straatjes. Op het grote plein met vele terrassen schuiven we na onze wandeling aan en genieten van een glas witte wijn, stokbrood en knoflookgarnalen. We overnachten bij de haven.
(Route: AS1, A64, A66, A8, CU3)
(Weer: 6)

Woensdag 2 oktober 2013
Pas rond het middaguur vertrekken we voor een bezoek aan Luarca. We worden verleid door borden die een geringe afstand beloven tussen parkeerplaats en centrum. De camper laten we uiteindelijk een kilometer buiten de plaats achter en wandelen langs het riviertje, dat in bochten door de stad loopt. Luarca wordt omringd door kliffen. De ligging vinder we mooier dan de bebouwing. De bijnaam is het witte stadje. Nu kunnen we best wat wits ontdekken, maar of dat voldoende is om deze bijnaam te verdienen, is de vraag. Het mooiste gebouw van de stad, het stadhuis, is dik ingepakt. Het gebouw wordt kennelijk gerenoveerd. We lopen door de haven, beklimmen via trappen een van de kliffen en worden beloond met een mooi uitzicht op Luarca en de rivier. In Navia, dat ligt aan de gelijknamige Ria (inham) overnachten we en doen boodschappen bij de nabij gelegen supermarkt. Het regent.
(Route: CU3, N632, A8, N634, N634)
(Weer: 5)

Donderdag 3 oktober 2013, verjaardag van Bjorn
Al vroeg worden we wakker door het kabaal dat veroorzaakt wordt door de vuilnisman en vrachtwagens die Eroski bevoorraden. We maken een wandeling langs de inham naar het strand van Navia over de Paseo Maritimo, die gedeeltelijk uit een natuurstenen pad bestaat en gedeeltelijk uit een loopburg. In het dorp en omgeving hangt een milde koolgeur, waarvan ik de oorsprong niet kan ontdekken. Eerst passeren we wat industrie die zich aan de Ria gevestigd heeft, dan volgen sportvelden en tenslotte een ven met een naaldbosje eromheen. Aan de overzijde liggen heuvels. Het strand bestaat uit grofkorrelig zand van een grauwe kleur en ziet er vrij troosteloos uit.
Daarna rijden we de korte afstand naar Castro de Coana. Hier vinden we tegen de heuvel een ommuurde nederzetting met een tachtigtal ronde stenen hutten die de Keltisch Iberische cultuur vertegenwoordigen en uit het ijzeren tijdperk stammen. In Foz vinden we een mooie plek voor de nacht. Er staat veel wind. Op een overdekt terras vragen we om tapas, maar het blijkt weer te vroeg. Toch is de waard zo lief ons een schaaltje kaas, worst en stokbrood voor te zetten.
(Route: N634, A8, N642)
(Weer: 6)

Vrijdag 4 oktober 2013
Het is eb. De baai is grotendeels drooggevallen. In een van de spaarzame plassen staat een reiger. Doodstil tuurt hij naar beneden in de hoop een achtergebleven visje te vangen. Op het wad spreidt een vogel zijn vleugels om ze te drogen in de zon. Dit is het tafereel dat zich afspeelt voor onze deur. Vandaag hebben we zin in een dagje niksdoen. We douchen, Jan kookt voor een weeshuis, we spelen een spelletje op de iPad en ik maak een reisverslag af. In de namiddag maken we een wandeling door het weinig opwindende stadje. Het strand aan de andere zijde van de haven is bijna wit van kleur en steekt mooi af tegen de blauwgroene kleur van de zee. Nog eens zoeken we het overdekte terras van gisteren op. Met een glas wijn voor onze neus kijken we wat na op internet en plaats ik een nieuw verslag. De snelheid waarmee deze keer de foto’s worden geupload, is een verademing. Maar we hebben geen haast. Een wolkbreuk zet in korte tijd de straat blank. Bij de camper kraait de Spaanse buurvrouw in haar moedertaal dat we het dakluik hebben laten openstaan. Wij bezweren dat het niet zo is, het is de rand van het zonnepaneel die ze ziet. Binnen is de vloer een beetje nat. Geheel tegen onze gewoonte in hebben we per ongeluk het dakluik op een kier laten staan.
(Weer: 6)