Languedoc-Roussillon en Pyreneeën

Donderdag 19 september 2013
Rond half elf zwaaien we Jan en Alie uit. Zij gaan naar een camping aan de kust. Wij hebben besloten tot een rustdag waarop we wat klusjes willen doen, zoals het bed verschonen, douchen en het bijwerken en plaatsen van het reisverslag want daar is de afgelopen week weinig van terechtgekomen. Om 12:30 uur, ik sta me net af te drogen, treft Jan een Duitse buschauffeur die op onsympathieke wijze luid en duidelijk ons onmiddellijke vertrek vordert. We staan op een plaats voor bussen. Hij dreigt de politie erbij te halen. De man heeft wel een punt. We kunnen niet om het woordje “Bus” heen dat op het asfalt staat gekalkt. We springen niet direct in het gelid maar maken, tot ergernis van de chauffeur, eerst rustig onze werkzaamheden af en vertrekken dan toch maar. De route door de vlakke waterrijke Camargue maakt op ons weinig indruk. Het waait er stevig. De wilde paarden staan rustig te grazen en het enige exotische dat ik kan ontdekken, zijn de groepen roze flamingo’s die de plassen bevolken. Minder exotisch is de putjeslucht die de hele streek lijkt uit te ademen. 50 km verderop vinden we in Mèze een rustige maar weinig inspirerende overnachtingsplaats bij een sportterrein. We zijn beland in de Languedoc.
(Route: D570, D38c, D58, D62, D62e2, D185, D613)
(Weer: 6)

Vrijdag 20 september 2013
We zijn hier niet zomaar weg. We raken aan de praat met een Nederlandse die gehuwd is met een Fransman en 35 jaar in Frankrijk woont. Ze geeft ons een leuke tip: voor 29 euro kun je lid worden van France Passion waardoor je in heel Frankrijk gratis kunt overnachten, vooral bij boeren. Er worden vaak producten te koop aangeboden, maar dat is vrijblijvend. Het klinkt beslist aantrekkelijk. Haar man maant haar het verhaal kort te houden, want ze is een enthousiaste prater en hij veronderstelt terecht dat we weg willen.
Meermalen passeren we op onze route het romantische Canal du Midi, het 240 km lange kanaal tussen Sète en Toulouse. Het kanaal werd voltooid in 1681 en zorgde voor verbinding tussen de Atlantische Oceaan en de Middellandse zee. Borden langs de weg herinneren ons eraan dat dit ook het land van de Katharen is. De Katharen vormden in de 13e eeuw een groep die zich afzette tegen de corruptie binnen de Katholieke Kerk. Op grote schaal werden de Katharen omgebracht. De kruisvaarders werd het land van de ketters beloofd en voor elke misdaad schonk de paus bij voorbaat vergiffenis. Minerve, in 1210 het toneel van wreedheden tegen deze groep, kunnen we helaas niet bezoeken, de toegangsweg blijkt voor ons te smal.
In Carcasonne is een enorme vierkant terrein gereserveerd voor bussen en campers. Verder mogen deze voertuigen dan ook niet komen. Vanaf de parkeerplaats gaat een gratis bus naar La Cité, de oude citadel die hoog boven op een rots ligt en uitkijkt over de moderne stad. Een enorme toeristische trekpleister zo blijkt. We lopen eerst buiten rondom de muren en dan door de straatjes binnen de vesting, die vol zijn met mensen, restaurantjes, terrassen en souvenirwinkeltjes. Ik deel de mening dat de citadel na de restauratie net iets te mooi en te toeristisch is geworden. Na het eten zoeken we op aanwijzing van Tom een postkantoor, waar we eindelijk de verjaardagskaarten kwijt kunnen waarmee we al een paar dagen rondrijden.
(Route: D613, A75, N9, D64, D11, D5, D610, D6113)
(Weer: 8)

Zaterdag 21 september 2013, verjaardag van Lucie
We gaan vroeg op pad. Om 8:00 uur gaat de parkeermeter lopen en we hebben geen zin om nog een dagtarief te betalen. Tot onze verbazing staat de slagboom open en rijden we weg zonder überhaupt te betalen. Het landschap is heuvelachtig, we komen door mooie oude dorpen en door lanen met statige platanen. Voor de lunch vinden we in Castelnau Durban een heerlijk plekje onder die platanen. We overnachten in Mazères sur Salat aan de rivier die door kunstmatig verval een enorme herrie maakt. Verder valt er in dit dorp niets te beleven. We zetten onze stoeltjes aan de Salat en brengen de middag verder lezend door.
(Route: D118, D117, N20, D117, D13)
(Weer: 8)

Zondag 22 september 2013
Tom heeft een verrassende route voor ons bedacht door het binnenland. Een heuvellandschap met velden vol mais en uitgebloeide zonnebloemen die, na de lange warme zomer, het hoofd eindelijk mogen laten hangen. Aan onze linkerhand tekenen de ongelijke pieken van de Pyreneeën zich af tegen de strakblauwe hemel. Pas bij Tarbes komen we terug op de oorspronkelijke weg.
In Peyrehorade wordt een braderie gehouden waarvan de opbrengst ten goede komt aan de sportvereniging, zo begrijpen wij. We vinden er een aangenaam terras bij een cafe dat als enige in het dorp de aanwezigheid van wi-fi op zijn gevel uitdraagt. We plaatsen de foto’s bij het verslag van de Franse Alpen. Al is de verbinding traag, de foto’s kunnen slechts een voor een geplaatst worden, de bediening is vriendelijk en de wijn voortreffelijk. Als we terugkomen, hebben zich vier campers bij ons gevoegd.
(Route: D817, D635, D632, N21, D817)
(Weer: 8)

Maandag 23 september 2013
Op de borden worden de plaatsnamen in het Frans en in het Euskera, weergegeven. We zijn aangeland in Frans Baskenland. Na Cambo les Bains verandert het landschap, al laat de precieze verandering zich slecht beschrijven. In elk geval doen de huizen met hun rode luiken en balkons Oostenrijks aan. We denken dat de Baskische cultuur hier zijn invloed laat gelden. De afstand naar St. Jean-de-Luz is maar kort. De plek die camperaars aangeboden wordt, is een ramp. Een drukke weg voor en een spoorlijn achter. Dankzij de praktische ligging ten opzichte van het stadje, is de plaats populair en vinden we met moeite een plek. Ramen en deur kunnen nog net open, zo dicht staan we hier op elkaar. Voorlopig goed genoeg om St. Jean te bezoeken. In 1660 verbleef Lodewijk de 14e veertig dagen in de stad om een verdrag met Spanje te ondertekenen. Het huis waarin hij verbleef, is nu toegankelijk voor publiek. Een van de overeenkomsten in het verdrag was dat de jonge koning zou trouwen met de Spaanse Infanta Maria Theresa. Het huwelijk werd op 9 juni 1660 gesloten in de kerk St. Jean-Baptiste, die nog steeds bestaat. Als we er binnenkomen, is er een begrafenis aan de gang. Stilletjes nemen we plaats op de dichtstbijzijnde kerkbank. De kerk is uitbundig verlicht en de rijke versiering glinstert ons tegemoet. Uit respect verlaten we tijdens een gezang de kerk om er later nog even terug te keren, maar dan in een geheel donkere kerk. De deur waardoor de koning zijn bruid de kerk binnenbracht, werd na de ceremonie dichtgemetseld. Een plaquette herinnert eraan. Intussen bezoeken we het Maison Louis XIV, waar om drie uur een rondleiding wordt gegeven. In het Frans, maar als hulpje krijgen we een Engelse vertaling. Het huis werd in de 17e eeuw gebouwd door een rijke reder en is door de eeuwen heen in bezit gebleven van dezelfde familie. Het interieur stamt voor een groot deel uit de tijd van Lodewijk de 14e. We wandelen naar het strand. De stad wordt beschermd tegen het verwoestende zeewater door versterkingen in de opening van de natuurlijke haven en een wal langs de promenade. Tot slot laten we ons een halfuurtje in een treintje rondrijden en zien nog meer van de stad. We besluiten te overnachten op de rumoerige plek.
(Route: D19, D936, A64, D21, D22, D10, D918)
(Weer: 9)