Snel door Castilla y Leon

Donderdag 30 april 2015, de verjaardag van Hans
Tom leidt ons van de prettige N135 naar een veel smallere weg, weliswaar door prachtige natuur, maar ook ontdekt door vrachtwagens, die we maar nipt kunnen passeren. Lang leve Tom, de speciale betrouwbare uitvoering voor campers.
Ten noorden van Logrono vinden we in Viana een kale camperplaats met gaas eromheen maar met uitstekende voorzieningen. In 20 minuten wandelen we naar het hooggelegen Middeleeuwse centrum van de stad waar we verrassend mooie gebouwen aantreffen. Ook hier treffen we veel pelgrims. We spreken met een vrouw uit Canada, die samen met een vriendin de Camino naar Santiago loopt. Ruim 800 km. vanaf Saint Jean in Frankrijk; het is erg zwaar, zo vertelt ze ons.
We brengen een uurtje door op een aangenaam terras met een heerlijk glas wijn voor maar 90 cent. En dan kunnen we ook nog gratis gebruik maken van internet. De bakker houdt siesta en opent pas weer om 18:00 uur, we moeten wennen aan het Spaanse ritme.
(Route: N135, NA172, NA 234, A21, A15, A12, N111)
(Weer: 8 )

Vrijdag 1 mei 2015
We schrikken overeind door een oorverdovend lawaai. De sproeiers, vernuftig verborgen in het gras, spuiten met vol geweld tegen de camper aan. We zijn gelijk klaarwakker en benutten de tijdwinst voor het doucheritueel.
De route tussen Burgos en Leon is slaapverwekkend. Weilanden van horizon tot horizon en in 50 tinten groen. Zelfs al zouden we voor secundaire wegen kiezen, spannender kunnen we het niet maken. Dus worstelen we ons maar zo snel mogelijk door dit deel van Spanje. De pelgrims, die op enige afstand in het land lopen, hebben het zwaar: ze moeten opboksen tegen wind en regen.
Ooievaars hebben hun nesten op hoge palen en masten langs de weg gebouwd en daarmee het jonge kroost voorzien van een machtige uitkijkpost.
De camperplaats in Villada ligt enigszins verlaten aan de rand van het dorp. We zoeken in het troosteloze plaatsje, dat ernstig in verval is, nog even naar een bakker. Maar de enkele winkel is gesloten vanwege de dag van de arbeid. De hele middag zien we geen kip. Rond etenstijd komen vier tieners rond de camper vervelen. Ze kloppen op het raam, zwaaien en we zwaaien terug. Verder negeren we ze, totdat ze het houten hekje rond de camperplaats beginnen te slopen. Jan gaat naar buiten en roept ze een halt toe. Als hij op ze toeloopt, rennen ze gillend weg. Even later klopt de Guardia Civil aan onze deur. Uit het gebrekkige Engels begrijpen we dat er geklaagd is. Jan heeft de tieners schrik aangejaagd. We laten zien wat er gesloopt is en er wordt een heel rapport opgemaakt. De heren van de wet verzekeren ons dat de jeugd niet meer terugkomt en adviseren ons te bellen in het geval we toch lastig gevallen worden. Ze hebben hun hielen nog niet gelicht of het viertal fietst uitdagend langs. We hebben er geen zin in hier doelwit te worden en rijden dertig kilometer terug naar Carrion de los Condes. Alle plekken zijn bezet, maar we manoeuvreren de camper op vrije parkeerplaatsen voor personenauto’s. We wassen alsnog af en maken een wandeling in het donker om te zien waar we terecht zijn gekomen.
(Route: A112, N120, A1, A231, N120, P972, CL611)
(Weer: 4)