Door Slovenië, Kroatië, Servië en Macedonië

Vrijdag 9 september 2011
Klokslag 8:00u rijden we de poort uit. We hebben niet alleen een lange rit voor de boeg, we willen ook de voorraad aanvullen, pinnen en een vignet voor Slovenië kopen. We koersen op een camping in Zemun bij Beograd, maar als we in Kroatië iets zien, heeft dat onze voorkeur. Het loopt allemaal voorspoedig en een uur later zijn we op weg naar de Karawankentunnel. Voor 6,50 euro mogen ook wij gebruik maken van de 7.864m. lange zwartaangeslagen en stinkende tunnel. Het landschap van Slovenië bevalt ons. Bergen met ruige bossen, een minder geciviliseerde versie van Oostenrijk. We opperen dat het, in combinatie met de Kroatische kust, een bestemming voor volgende reis kan zijn. Later wordt het vlakker, maar de bossen blijven. Veertig jaar oud zijn mijn herinneringen, maar nog deugdelijk. De weg tussen Zagreb in Kroatië en Beograd in Servië is inderdaad van een hoog gaapgehalte. Vlak, stoffig en flets.
In de gids uit de Womo-Reihe staan verschillende routes naar Griekenland beschreven. We ontdekken dat er ook een paar overnachtingplaatsen worden vermeld. Ons komt de camperplek in Luzani uitstekend van pas, want de camping in Zemun, die we op het oog hadden, is nog zeker drie uur rijden. Nu kunnen we om 15:00u de camper parkeren. De plaatsen grenzen aan een klein park dat bij de kerk ligt. Tegenover ons staan een paar bestelbussen geparkeerd waarvan het logo ons doet vermoeden dat ze iets met koeling van doen hebben. Een oude man met een vilten hoed op en een ongeschoren gezicht steekt door het open portierraam een heel verhaal tegen me af. Dit is typisch een geval voor Jan. Hij gaat naar buiten en de man maakt met een armgebaar duidelijk dat hij de chef is van de bedrijfswagens. Het is geen probleem dat we hier overnachten. We lopen een rondje door het dorp. We zijn een bezienswaardigheid, maar men laat ons ongestoord.
(Route: A10, A11, A2, A3)

Zaterdag 10 september 2011
Om 8:30u draaien we de lange rechte hoofdstraat van het dorp op, die ons gisteravond een ware racebaan is gebleken. Toch hebben we goed geslapen.
Van alle grensposten is de controle bij de Servische grens het grondigst. Voor het eerst krijgen we een stempel en wordt naar de groene kaart gevraagd. Auto’s worden leeggehaald, maar wij mogen met ons teveel aan drank, gewoon doorrijden.
Wegens wegwerkzaamheden komen we op de rondweg om Beograd, een enorme stad aan de Donau, in een file. Ook buiten de stad werkt men aan de weg en onze snelheid wordt regelmatig teruggebracht tot 60km. per uur. Ten zuiden van Beograd wordt het landschap wat boeiender. Heuvels met bomen, afgewisseld door goudgele maisvelden. Het motel Predejane, dat ook overnachtingsplaatsen biedt voor kampeerders, vinden we zonder enige moeite. De parkeerplaats is indrukwekkend vol voor de dunbevolkte omgeving. Ons wordt een plaats aangewezen en de elektra wordt aangesloten. We kunnen gebruik maken van de douches en toiletten in het souterrain. Het is hier prima geregeld. In het motel worden verschillende feesten gevierd. Blijkbaar ook een verjaardag, want een man wordt luidruchtig “toegezongen” door een kring van trompettisten. Na de luidruchtig avond is de nacht verrassend stil.
(Route A3, A1)

Zondag 11 september 2011, alweer tien jaar later…
Nog 267km. scheidt ons van de Griekse grens. Maar er is niemand zo veranderlijk als een camperaar. Tot nu toe hebben we de mogelijkheid opengehouden om via Igoumenitsa met de boot terug te gaan, mits we een aantrekkelijke prijs konden bedingen. Maar vertrek vanuit de havenstad past niet in de ronde, die we willen maken. Hoe we ook passen en meten, er valt steeds iets af wat we niet willen of we moeten grote afstanden dubbel gaan rijden. Gisteravond hebben we de knoop doorgehakt en definitief besloten over land weer terug te rijden naar Nederland. Vanwege de hoge temperaturen gaan we eerst de bergen in het noordwesten van Griekenland bezoeken. Later in de tijd zou het hier al kunnen sneeuwen. Het meer van Ohrid in Macedonië past nu goed in onze route. Bij Skopje rijden we dan ook niet naar Thessaloniki, maar richting Gostivar.
In Kroatië en Servië is het betalen van tol in euro’s goed geregeld. Hier in Macedonië hebben we de indruk dat het bedrag steeds naar smaak wordt afgerond. Op de kleine afstand worden we vijfmaal gestopt voor het betalen van tol. Ondanks de vriendelijke aanwijzing van een tolbeambte om over acht kilometer bij Skopje de rondweg te nemen, missen we de afslag en rijden we dwars door Skopje heen. Een treurige stad met veel armoede. Golfplaten hutjes afgedekt met plastic zijn als woonruimte geen uitzondering.
Bij Gostivar gaat de snelweg over in een 2baans weg en wordt het een prachtig landschap van bergen en dichte bossen. Ondanks 35 graden en een volle watertank beklimt de camper moeiteloos elke helling. Aan de oostzijde rijden we langs het uitgestrekte meer van Ohrid. Het is mooi weer en een vrije dag en veel mensen zoeken verkoeling aan het water. Op internet hebben we gezien dat hier een paar campings moeten zijn. Eén volgepakte camping rijden we voorbij en de tweede vinden we pas bij de Albanese grens in Ljubanista. Er is geen warm water, meldt de jongeman bij de balie. Dat lijkt ons, gezien de temperatuur, geen probleem. Het is een schitterend terrein, uniek gelegen aan het meer en met prachtige oude bomen. Voor zover we kunnen zien, zijn we de enige buitenlanders. De Macedoniërs zijn druk met opruimen. De oude, gammele caravans worden volgestopt met spullen en afgedekt met plastic naar de stalling gereden. Kennelijk is dit voor velen het eind van het kampeerseizoen. ’s Avonds staan we er nog alleen, in gezelschap van overvolle vuilnisbakken en hopen huisvuil. We hebben nog nooit zulke vieze voorzieningen gezien als op deze camping en zijn blij dat we ons goed kunnen redden in de camper.