Thessalië

Vrijdag 23 september 2011
Het was een onrustige nacht waarin telkens een auto-alarm afging. Voor de parkeerplaats vol loopt, zetten we de camper vast langs de weg. Nu kunnen we nog goed manoeuvreren.
Vanaf de E92 hebben we uitzicht over Ioannina, het meer en het kleine eiland Nisi. De scenic route door de bergen heeft aan schoonheid ingeboet door de aanleg van Egnatia Odos, de snelweg van Igoumenitsa naar Thessaloniki. Vooral rond het bergdorp Metsova is het landschap flink aangetast.
De camper parkeren we bij de houtzagerij bovenaan dit dorp. De steil naar beneden lopende hoofdstraat is een aaneenschakeling van hotels, al dan niet in aanbouw, restaurantjes en souvenirwinkels die de lokale specialiteiten aanbieden, zoals gerookte kaas en houtsnijwerk. De straat komt uit bij de oude kern van het dorp dat op een soort plateau ligt. Een groot open plein met een verhoogd parkje aan de ene kant en een paar mooie oude panden en een losstaande toren aan de andere kant. Hier is het wonderbaarlijk rustig. Bij toeval lopen we een prachtig kerkje binnen, vol met schilderingen, houtsnijwerk, zilveren kroonluchters en een vriendelijke oude baas, die ons vereerd de hand schudt en vertelt dat de kerk 700 jaar oud is.
De welvarende plaats schijnt in de winter succesvol te zijn als skioord en ook nu bruist het van de activiteit. Toch vinden we het een merkwaardig dorp met zijn vele horecagelegenheden, mini-benzinepomp en zijn typische infrastructuur. We kopen gerookte kaas, die ingesnoerd is als een worst en er overigens ook naar smaakt. Overnachten bij de houtzagerij is voor ons, gezien het lawaai, geen optie. We maken een omweg naar het meer dat aan de oorsprong van de rivier de Aoos ligt en rijden dan richting Trikala. In de omgeving van de Katarapas is het wegdek van de E92 in erbarmelijke staat. Gaten, scheuren en soms is het wegdek over de gehele wegbreedte verzakt. Levensgevaarlijk om hier in het donker te rijden.
De bijzondere rotsformaties, die opdoemen aan de horizon, zijn ons reisdoel voor vandaag. We willen er de beroemde Meteora bekijken. We strijken neer op camping Philoxenia in Kalambaka (N39°40’57”-O21°39’18”). Niet omdat het de mooiste camping is, maar omdat ze campingcheques accepteren.

Zaterdag 24 september 2011, verjaardag van Saskia
We staan bijna alleen op het terrein. Aan de andere zijde van het toiletgebouw, buiten ons zicht, staat nog een tentje. Er lopen veel grote mieren rond en als je niet oplet, zitten je slippers ermee vol. Achter ons staat een rij zonnepanelen. Het ziet er nieuw uit. De palen waarop ze gemonteerd zijn, zijn uitstekend geschikt voor onze waslijnen. Binnen het uur is de was kurkdroog.
Jan maakt buiten op het kooktoestel kipkerrieragout en pastasaus. De eigenaresse van de camping kijkt vol belangstelling toe. Ik repareer de tas van het kooktoestel.

Zondag 25 september 2011
Tot een onbehoorlijk tijdstip slapen we uit. We zijn van plan om na de lunch naar Kalambaka te lopen. De Navigon spreekt de eigenaresse tegen. 3,7 km. kunnen we nooit in 20 minuten lopen. We laten het plan weer net zo makkelijk varen. De enige inspanning op deze dag des Heren is het dweilen van de vloer en het schoonmaken van de badkamer.

Maandag 26 september 2011
Om 7:00u gaat de wekker. We willen op tijd bij de kloosters zijn om te kunnen parkeren en voor vertrek willen we douchen, de watertank vullen en de toilet legen. Om 8:30u rijden we door het centrum van Kalambaka naar Kastraki, dat aan de voet van de rotsformaties ligt. Het is veel indrukwekkender om tussen de vreemde rotspartijen door te rijden dan ze van een afstand te zien liggen. Het nog roze zonlicht op het klooster Roussanou is prachtig. Helaas kunnen we niet stoppen voor een foto; de frustratie van elke reis. De parkeerplaats bij Megalo Meteora is al behoorlijk vol, maar er is voor ons nog een mooie plek. De verkoper van een souvenirkraam gebaart dat we beneden moeten parkeren, maar we negeren hem en beklimmen de trappen naar het klooster, dat nog maar net open is. Nadat ik een wikkelrok om mijn spijkerbroek geknoopt heb, mogen we naar binnen. Er zijn een paar mooie oude details in het klooster. De keuken is onveranderd en is er een prachtige oude trap. Maar de muurschilderingen in de kapel zijn van twijfelachtige kwaliteit en komen kitsch over. Ook snappen we de tentoonstelling van oorlog en verzet op deze locatie niet. En er wordt een nieuwe vleugel aangebouwd. In de camper drinken we snel een kopje koffie en lopen dan naar het iets lager gelegen klooster Varlaam. In de omgeving van het klooster zijn bulldozers en vrachtwagens bezig een soort plateau aan te leggen. Over een loopbrug en via trappen kom je bij het klooster. Ook hier worden we teleurgesteld. Midden op het terras is een foeilelijke nieuw uitziende toren gebouwd. Een van de ruimtes heeft een raar houten plafond gekregen. Jammer dat men de kloosters niet gelaten heeft zoals ze waren, maar er van alles aan toe heeft gevoegd. Echt authentiek kun je ze niet meer noemen. En ik mis de monniken die ik me herinner van 35 jaar geleden. We rijden de route langs de andere kloosters en stoppen regelmatig om foto’s te maken.
We vereren de Lidl van Kalambaka met een bezoekje en in ruil daarvoor laten we de camper achter op hun parkeerplaats en lopen met de laptop in de rugzak naar het centrum. De telefoon van Jan neemt een onbeveiligd netwerk waar. Op een bankje schakelen we de laptop in, plaatsen we het verslag, checken de mail en skypen met Anna en met Jan en Alie in Spanje. Met dank aan hotel Orfeas.
Onze overnachtingsplaats vinden we bij hotel Arsenis (N39°42’30”-O21°39’17”). Deze vindingrijke Griek nodigt campers uit om op zijn parkeerplaats te overnachten. Op zijn brommer komt hij, met het postuur van Demis Roussos, bij ons aan de camperdeur. Hij vraagt Jan of we vanavond komen eten. Zo niet, dan moeten we 5 euro betalen. Jan houdt een slag om de arm, maar de man laat zich niet afschepen. “You must talk to me now”, zegt hij dwingend. Jan zegt dat hij eerst met mij wil overleggen. De Griek rijdt een stukje achteruit om een blik op mij te werpen en zijn kansen in te schatten. ‘Okay”, zegt Jan. “We komen”. “Kip of varkensvlees, you must talk to me now”, zegt de Griek. Het hele menu wordt doorgenomen, het tijdstip en de prijs worden vastgesteld en hij tuft op zijn brommer naar de volgende camper.
Om 19:30u gaan we eten. De Griek is in volle omvang aanwezig en laat zich flink gelden, maar het eten is goed en de rosé, door vader gebrouwen, uitstekend. Nadat we met ferme schouderkloppen benoemd zijn tot “good people” zoeken we de camper weer op.