Oppland

Zondag 13 september 2015
De jeugd van Trondheim heeft ons een ietwat onrustige nacht bezorgd. We vermoeden dat het begin van het studiejaar is gevierd, in elk geval hadden ze dolle pret. Om 11:00 uur vertrekken we met een aangename temperatuur en het is halfbewolkt. In Dovrefjell NP is het op 1.500m. hoogte nog maar 6 graden en mistig. De camping in Oppdal keuren we af en de reden durf ik bijna niet te bekennen. Een hele hoge berg belemmert de tv -ontvangst en we hebben onze zinnen gezet op de eerste aflevering van seizoen 4 van Penoza. Sæte Camping in Otta, wonderschoon gelegen aan de rivier maar ook pal aan de E6 kent dit probleem niet. Voor de camping is het seizoen eigenlijk ten einde maar de enkele passant wordt nog toegelaten. De tv werkt.
(Route: E6)
(Weer: 5)

Maandag 14 september 2015
We zijn niet vooruit te branden. Regen en zeer laaghangende bewolking, uitgerekend op de dag dat we de toeristische route langs Jotunheimen NP willen rijden. Bij een benzinepomp op de kruising met de 257 stoppen we spontaan voor een uitstalling van trollen met de verwijzing naar een trollenfestival in afgelopen juli. Bij Heidal stavkirke steekt een reusachtige sleutel in het slot en wij zijn zo brutaal hem om te draaien. We bewonderen de binnenkant en de indrukwekkende bouwconstructie. Na een wandeling op het terrein naar een tweede maar piepklein kapelletje is de sleutel verdwenen en de kerk op slot. We hebben mazzel gehad.
Langs de weg staan pittoreske zwart gebeitste huizen met witte kozijnen en plaggendaken. We volgen een aanwijzing langs de weg naar Ridderspranget, geen idee wat ons te wachten staat. De smalle steile weg eindigt bij een parkeerplaats en een informatiebord. Er wacht ons een kloof met stroomversnelling in de Sjoarivier en zowaar een zonnestraal. Onder de bomen groeit wit mos en de herfst heeft planten roodgekleurd. De struikjes van de vossenbessen zijn kaal geplukt. Een grote groep Noorse jongeren in identieke kleding loopt het trail en we maken een praatje met twee spraakzame Belgische jongens. Het Gjende meer wordt beschouwd als de ziel van Jotunheimen. Er heerst nog aardig wat activiteit. Van hieruit vaart een boot tussen twee populaire hutten, Gjendesheim en Gjendebu. Tevens kun je van hier uit de tocht over de Besseggenbergkam ondernemen. Verderop langs de weg ligt op 1.100 meter hoogte een uitzichtpunt. De naam Valdresflya komt steeds terug. Het is onduidelijk of het de naam van de route is, van het uitzichtpunt of van een deel van de streek. De herfstkleuren van mossen en struikjes variëren van vele tinten oranje naar bruin. Het trekt nu dicht. Op plek waar we lunchen, kunnen we bijna niks meer zien. Het laatste deel van de route op zo’n 1.500 meter hoogte rijden we in zeer dichte mist. “Mooi hè, Jotunheimen”, zeggen we tegen elkaar. We zijn dankbaar dat de weg vrij recht liep en er amper verkeer op de weg was. We pinnen in Beitostolen, pikken de stavkirke van Hegge en passant nog even mee en nemen een verkorte weg naar de E16. In Vang i Valdres melden we ons bij de receptie van camping Bøflaten en worden hartelijk ontvangen door de Nederlandse eigenaren. We hebben moeite om een plekje te vinden omdat we teveel noten op onze zang hebben, niet te ver van het sanitair, met stroom, internet en tv-ontvangst. We zetten de camper tussen twee huisjes neer, waarvan later op de avond blijkt dat een huisje in gebruik is. De Zweedse bewoner kan amper zijn auto kwijt.
(Route: E6, 257,51, E16)
(Weer: 3)

Dinsdag 15 september 2015
We verzetten de camper, proberen hem hier en daar, maar of het één werkt niet of het ander. Uiteindelijk zetten we hem weer tussen twee huisjes in waar de sleutel in het sleutelgat steekt. Voor ons het teken dat ze onbewoond zijn. Verslag en het plaatsen ervan waren weer de bekende bevalling. Het washok is heerlijk warm en ruim en ik mag er de was ophangen, zodat ’s avonds, ondanks de regen, toch alles droog is.
(Weer: 3)

Woensdag 16 september 2015
Na het ochtendritueel vertrekken we om 11:30 uur. We gaan op Stavkirkentocht, te beginnen in Øye, waar ook de Eidsfossen stroomt. Daarna volgen de stavkyrkjes van Høre en Lomen. Het is een donkere dag en het fotograferen van de kerkjes lijkt op het nemen van een foto van een zwarte hond, waar we ook de ervaring mee hebben dat het amper te doen is.
En wat hebben we toch een geluk gehad de stavkirke in Heidal. Foutje van de koster wellicht maar anders hadden we niet één kerk van binnen gezien, want ze zijn allemaal gesloten. De meeste kerken vermelden dat je er terecht kunt vanaf de derde week in juni to half augustus. We doen boodschappen in Fagernes en we vinden maar geen plek voor de nacht, ook onze campercontact app laat het afweten. Op een informatiebord langs de kant van de weg wordt een camping aangegeven aan een parallelweg. Camping Etna in Sør Etnadal blijkt ook Nederlandse eigenaren te hebben. Ze blijken René en Patty uit Vang te hebben ontmoet op een informatiebijeenkomst over het kopen van een camping in Noorwegen. We installeren ons en steken onze neus niet meer buiten de deur, want het blijft regenen.
(Route: E16, 33, 251)
(Weer: 5)

Donderdag 17 september 2015
Voor de show maken we nog net een foto, vullen de watertank, lozen vuil water en legen de toilet. Binnen hebben we modderige afdrukken van onze zolen, want….het regent nog steeds. Langzamerhand beginnen we te snappen waar al die mooie meren en watervallen vandaan komen. Laaghangende bewolking, de toppen van de bergen zijn aan het zicht onttrokken. Ruige wildstromende rivieren van respectabele omvang en met rotsige oevers, die zijn gelukkig zichtbaar. Ondanks de vermelding in de gids dat de camperplek bij de jachthaven in Gjøvik maar geopend is tot 14 september blijkt hij toch in gebruik. Het parkeergeld betalen we bij Statoil. Het weer nodigt niet uit iets te ondernemen dus we blijven lekker warm binnen. Om etenstijd melden we ons bij de Mac Donalds op een steenworp afstand. De Noren spreken allemaal goed Engels, dus het lukt ons het juiste menu te bestellen.
(Route: 251, 33)
(Weer: 4)